Рівно 140 років тому Мати Божа подарувала світові Помпейську дев’ятницю.
8 травня 1884 р. в Неаполі мешкала 21-літня хвора дівчина Фортунатіна (від латинського fortuna – щастя), яка страждала на тяжку хворобу, будучи прикутою до ліжка вже 13 місяців. Щедро обдарована духовними чеснотами, дівчина відзначалася вразливим серцем, правдивою любов’ю до Бога і Матері Божої. Натіна росла здоровою дівчинкою, але в 19 років почала зазнавати нападів дивної важкої хвороби, яка завдавала їй великого терпіння.
Фортунатіна була дуже прив’язана до своєї родички Альмарінди Галассі, яка померла на свято Благовіщення Пречистої Діви Марії у 1883 р., залишивши родину у великому горі. Ніжна й делікатна Натіна відчула цю втрату так болісно, що від того дня втратила всяку веселість, а її молодість в’янула під тягарем жалоби. Дійшло до того, що страшна хвороба стала проявлятися сильними конвульсіями, які щоденно повторювалися від другої після обіду й тривали безперервно протягом 10 годин до півночі. Найболіснішими були спазми горла: щовечора дівчина відчувала в гортані щось схоже на клубок, який її душив, не даючи вимовити ані слова. Вона трималася за уста і горло, щоб звільнитися від того клубка; кидалася на ліжку і вдарялася так сильно, що чотири особи не могли її втримати. У такі хвилини терпінь вона рвала на собі волосся, намагалася гризти себе та інших. Потрібно було надзвичайної обережності, щоб не допустити хворої до каліцтва, а навіть і тих, які її доглядали. Дівчина терпіла на головні болі, біль у ногах і животі, гарячку, яка загрожувала її життю.
Так тривало цілий рік, і дівчина остаточно вибилася з сил. Нехіть до їжі так виснажила шлунок, що будь-яка рідка страва спричиняла їй сильний біль у животі. Всі дбайливо опікувалися нею.
Лікування професора Вінцента Бельмоте не принесло хворій ані покращення, ані найменшого полегшення. Кликали й інших відомих лікарів, але й ті були безпорадні. Натіна часто молилася до Матері Божої, просячи Її про допомогу, молилася до Марії з Люрда. Ці молитви дещо полегшували терпіння, але не усували їх.
Натіні передали образок, медалик і дев’ятницю до Помпейської Матері Божої. Вона зробила постанову, яку записали на листку, бо сама хвора не могла цього зробити: «Тяжко хвора Фортунатіна Агреллі просить про оздоровлення Пречисту Діву Царицю Святої Вервиці в Помпеях. Якщо Мати Божа вислухає мене, прирікаю особисто прибути до Помпеїв, скласти свою подяку й переказати жертву на Її церкву».
Через два дні після закінчення дев’ятниці, 3 березня, Фортунатіна записує:
«Я лежала напівсонна, коли мені явилася Мати Божа. Побачивши Її, я одразу ж зробила на собі знак святого хреста. Пречиста Діва однією рукою тримала Дитятко-Ісуса, а другою – Вервицю. Вона сиділа на троні, який оточували ангели. Марія й Ісус були в біло-золотих шатах, на головах мали корони, оздоблені коштовним камінням. Були там також монах і монахиня (святий Домінік і свята Катерина Сієнська. – Прим. Ред). Трон, краса Марії і краса Неба мене захопили. Марія дивилася на мене співчутливим, материнським поглядом. Це збудило моє довір’я, і я почала Її зараз же благати: «Царице Святої Вервиці в Помпеях, уділи мені ласку здоров’я! Я вже склала Тобі це прохання, відмовила дев’ятницю, але не отримала Твого Милосердя. О Маріє, досі Ти не уділила мені ще жодної ласки. Хочу бути здоровою!»
Марія відповіла: «Ти молилась до мене під різними титулами й завжди отримувала ласки. Тепер, коли звертаєшся до мене по імені Цариці Святої Вервиці з Помпей, яке мені найближче з усіх, Я не можу тобі відмовити. Відмов три дев’ятниці, віддавай Мені честь, а як одужаєш – відмов іще три дев’ятниці». За мить Вона запитала мене ніжно: «Чому ти зняла Мій медалик?»
Я відповіла, що його забрали, й пообіцяла, що завжди буду його носити, а образок повішу над ліжком. Обіцяла, що коли одужаю, прибуду до Помпей, зніму взуття перед входом до церкви й увійду до боса, щоб вклякнути перед образом, який Бог призначив на Її трон».
Марія з’являлася Фортунатіні ще тричі й на прохання дівчини чітко називала дні, у які закінчаться спочатку конвульсії, а потім інші терпіння – і все збувалося.
В останньому об’явленні Фортунатіна просила Марію про пришвидшення цілковитого оздоровлення з усіх хворіб, на що Пречиста Діва Марія відповіла: «Оскільки ти переносила хворобу, покладаючись на Божу волю, Бог уділить тобі цю ласку на моє прохання…» А перед тим, як відійти, додала голосом, повним любові й доброти: «Якщо хтось прагне отримати ласки, хай відправить на Мою честь три дев’ятниці, відмовляючи п’ятнадцять таїнств Вервиці, а потім хай відмовить знову три дев’ятниці подячні».
Фортунатіна одужалала так, як і казала Мати Божа. 18 червня 1884 р. вона приїхала до Помпейської долини й там дала свідчення чуда та склала подяку за ласку оздоровлення Цариці Святої Вервиці.
Відтоді й почала поширюватися Помпейська дев’ятниця, а з нею – випрошені чуда у Матері Божої. У світі її називають «молитва, яка досягає своєї мети» або «безвідмовна молитва», що означає: Марія не може відмовити тим, які моляться у такий спосіб.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев