Тин похиливсь, як сирота...
Нема кого за це карати,
та й десь поділась доброта.
Ні, не пропала, а померла.
Як тихий плач, скрипить верба.
У вічність пам`ять її стерла.
Нікого тут давно нема.
А біля самого порогу
зросла фіалочка мала,
немов кричить про допомогу,
в старім саду собі сама.
Яскравий колір темно-синій,
як поклик вічний: «Не вмирай!»
В сухій траві серед полину,
такий собі Едему рай.
І ця покинута хатина
чекає тихо… Що? Не зна…
Самотня, як стара людина...
Дощами вікна промива.
Колись тут чула сміх та сльози,
Й пісні тоненьким голоском.
Топилась пічка у морози.
І пахло хлібом й молоком.
Пішли назавжди з двору люди.
Вже й села стали вимирать.
Невже тепер так завжди буде?
Й фіалці нікого чекать?
Чи буде цій землі господар?
Та не запроданець. Козак!
Щоб була праця в насолоду
і працювалось не за «так».
Чи буде… Лиш від нас залежить.
Шукаймо помилки в собі.
Чому твоє чужим належить
й найкращі гинуть в боротьбі?
(Редакція 14.06.24)
Барчук Р
14.06.2020
(Світ живопису. "Колиска"- Олег Шупляк (Україна).)
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 6