Маңгаен өстәлдә яткан кулларына куеп, йокы шаукымына бирелгән Хәлимне ишек тавышы уятты.

Тәкыя карчык, ниһаять, кулындагы төргәкне чишеп җибәрде. Аның эченнән, күзнең явын алып, юк кына кояш яктысын үзләренә җыеп, елкылдап торган ике балдак килеп чыкты.

– Гөлмәрьям! Ялгышма, җаным, берүк! Чык миңа кияүгә! Өрмәгән җиргә дә утыртмам, алтынга күмәрмен! Мә, ал минем бүләкне! Бу бүләгем – мәхәббәтем билгесе булыр! Мин бит сине яратам, үлеп яратам! Гөл-мәр-ям!...

Сания авылга, Тәскирә янына кайтырга җыена икән дигән хәбәр урамга бик тиз таралды.

Майя бу юрамыш хәбәрне шулкадәр серле итеп, җылы тынын Хәлимнең колагына өрә-өрә, дога көйләгән кебек пышылдап әйтте.    

Менә ул йорт күренде дә. Яртылаш янып, бер якка янтайган, җимерелеп төшкән йорт... Йорт диярлеге дә юк. Аркылы-торкылы килгән кисәү өеме...