Предыдущая публикация
Әнисә МӨБӘРӘКШИНА.
Гадилә. Повесть (1)
Күп тә үтмәде, “кияүгә чыгам” дигән хат килеп төште. Ә бит аңа ул вакытта унҗиде дә тулмаган иде. Әти белән әни исләрен җыярга да өлгермәделәр, почтальон хатын туй карточкалары белән шыплап тулы тагын бер конверт кертеп чыкты. Кияү кыздан да шәбрәк иде.
Следующая публикация
Комментарии 1