ծնվել է 1956թ. մարտի 7-ին Երևանում: Արմատներով Վանեցի է: 1987թ. ավարտել է Սանկտ Պետերբուրգի մանկավարժական ինստիտուտը: Մասնագիտությամբ լրագրող էր: 1990-ից ՀՀ գրողների միության անդամ էր: Գրական անունը՝ «Կարին»: Արցախյան շարժման առաջին օրերից անդամակցել է «Հայ Դատի պաշտպանության ընկերությանը», իսկ 1988թ. դարձել նախագահության անդամ: 1988թ. ստեղծել է առաջին կամավորական ջոկատը, գործել Մեղրիում, Ամասիայում, Իջևանում, Նոյեմբերյանում:
1989թ. «Հայ Դատ» կազմակեպության հանձնարարությամբ մեկնում է շրջափակման ծանր պայմաններում հայտնված Բերդաձոր, և առաջին օրերից ղեկավարում է Բերդաձորի ինքնապաշտպանությանը: Մեծ է Անդրանիկի դերը Բերդաձորի պաշտպանության գործում, և դա գնահատվեց հենց իր կենդանության օրոք: Նա դարձավ Արցախի ի առաջին խորհրդի, ապա Արցախի Ազգային խորհրդի անդամ, ԼՂԻՄ-ի պատգամավոր:
Որպես պատգամավոր մեկնել է «Արտեկ» ճամբար: Եղել է Կոմերիտմիության քարտուղար: Գրել է երգեր, բանաստեղծություններ, պատմվածքներ: Մինչ զինծառայության (1974-1976թթ.) մեկնելը (Վլադիվոստոկ) և վերադառնալուց հետո աշխատել է ՀԿԿ Կենտկոմի հրատարակչությունում և այնտեղ տպագրել բանաստեղծություններ: Ծառայությունից վերադարձել է պատվոգրով:
Երբ 1992թ. Քարին տակի ճակատամարտում նա կորցրեց իր ամենամտերիմ ընկերներին, մթնեց, բայց չերերաց: Գրեց. «Ու գնում են նրանք, որ կռունկներ դարձած ետ վերադառնան», և նկատեց՝ «Քարին տակի ճակատամարտից հայը դուրս եկավ բարոյահոգեբանական հաղթանակով»: Եվ մահվանը զուգահեռ՝ եղան ծնունդներ… և Բերդաձորն ապրեց:
1991թ. ադրբեջանցիների հայաթափման ծրագրում Գետաշենից հետո Բերդաձորն էր, որի ժամանակ Անդրանիկի 5 զինվորները գերվեցին և Բաքվի Բայլովյան բանտում դատապարտվեցին գնդակահարության: ԱՄՆ-ում ՄԱԿ-ի շենքի մոտ ցույց կազմակերպվեց, և Անդրանիկի հանդիպումը Ջորջ Բուշի հետ տվեց ցանկալի արդյունք՝ գնդակահարությունը հետաձգվեց, և «Կարմիր խաչին» հանձնարարվեց այցելել Բաքվի բանտ, իսկ Ադրբեջանի նախագահ Մամեդովին՝ կանխել գնդակահարությունը:
Անդրանիկն ունի երկու զավակ՝ աղջիկ և տղա: Նա շատ քչերից մեկն էր, ով դեռ 10 տարին չբոլորած իր որդուն կրակել էր սովորեցրել, որպեսզի մասնակցի մարտական գործողություններին: Նույնիսկ Էջմիածնի Մայր տաճարում, մկրտության արարողությանը որդու ձեռքը զենք էր տվել: Երեխային տանում էր Մարտակերտի շրջանի ամենաթեժ կետերն, ու երբ հարցնում էին, թե ինչու է փոքրիկին իր հետ բերում, ասում էր, որ եթե պիտի իր մինուճար որդուն կորցնի, ապա թող կորցնի կռվում… Թուրքերը 5 մլն գլխագին էին սահմանել նրան բռնելու, կամ ոչնչացնելու համար: Իսկ նա միշտ շեշտում էր, թե իրեն թուրքի գնդակ չի դիպչի: Կարծես կանխազգում էր: 1992թ. օգոստոսի 28-ին Այնթափից Երևան վերադառնալու ճանապարհին զոհվում է ավտովթարից: Թաղված է Եռաբլուրում:
1990թ. Բերդաձորի դպրոցը կոչվեց Անդրանիկ Հարությունյանի անունով, նկարահանվեց ֆիլմ-խրոնիկա՝ Անդրանիկ Հարությունյանի մասին, 1991թ. Արտակ Արզումանյանը նկարահանեց «Ավնի ճանապարհը՝ Բերդաձոր» ֆիլմը և Շուշվա ազատագրումից հետո՝ «Ճանապարհը բաց է» (2 մասից), որը նույնպես նվիրված էր Անդրանիկ Հարությունյանին և իր մարտական ընկերներին:
1992թ. ԱՄՆ-ում մարդու իրավունքների պաշտպան Անդրեյ Սախարովի հուշամեդալն Անդրանիկին է հանձնել Սախարովի այրին՝ Ելենա Բոնները: 1992թ. օգոստոսի 28-ին՝ մահվան օրն իսկ, Լոս Անջելեսում ստեղծվել է «Անդրանիկ Հարությունյան» հիմնադրամը:
https://youtu.be/NycxYo2Ho7M?si=Gpxo_67fo02CpV-9
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 14