הפנים האנושיות הראשונות שראיתי בשבת השחורה ההיא בנחל עוז היו הפנים של יהונתן. יצאתי אחרי 18 שעות מהממ״ד והוא עמד מולי שם, בפתח הדלת, רזה וממושקף ועייף וצעיר, כאילו ילד שהתחפש לחייל. ״היום בבוקר התעוררתי בבית שאן״ הוא הסביר. הבנתי שהקפיצו את הצוות שלו מעכשיו לעכשיו. ״כבר יש גדוד שלם בתוך הקיבוץ, בוא איתנו, מתפנים״. ״תן לי 5 דקות לארוז״ אני מבקש ומתחיל לדחוף את מעט הבגדים האקראיים שמצאתי לתיק גב קטן, לוקח סנדלי שורש ביד ויוצא מהדירה. יהונתן מוביל אותי ועוד 4 שכנים נוספים. אין לנו מושג לאן הולכים אז פשוט הולכים אחרי יהונתן. הוא חזק וגיבור וילד, ממש ממש ילד. אבל אנחנו סומכים עליו ועל הצוות שלו ועל הקארמה. הם מעמיסים אותנו על האמרים ומשם לפינוי. זהו, אנחנו עדיין בחיים, ניצלנו.
אתמול יהונתן נרצח בפיגוע בבקעת הירדן. הוא היה חזק וגיבור ומת צעיר מדי. בפעם האחרונה שנפגשנו, לפני כמה חודשים, עוד הספקתי להגיד לו תודה על החילוץ ההוא ולבקש סליחה כי חשבתי שהוא מחבל. סגירת מעגל, חצי נחמה. יהונתן, אני לא יודע למה זה קרה, אבל זה בטח לא הגיע לך, היית אמור ליהנות עכשיו מחיים של חייל משוחרר, לחיות את חייך ולספר לנכדים שלך איך נלחמת פעם בנחל עוז. זה כבר לא יקרה. אבל לפחות תודה אחרונה, לפחות זה. תודה שהיית שם ותודה שחילצת אותנו. אה ועוד משהו, אם אתה כבר שם למעלה, אז בחייאת יהונתן, תשמור על העולם ילד כי אנחנו כבר לא מצליחים.
Орен Даган из Нахаль Оз
Первым человеческим лицом, которое я увидел в ту черную субботу в Нахаль Оз, было лицо Джонатана. Я вышел через 18 часов из больницы, а он стоял передо мной там, в дверях, худой, в очках, усталый и молодой, словно мальчик, переодетый солдатом. «Сегодня утром я проснулся в Бейт-Шане», - объяснил он. Я понял, что его команда перепрыгнула с этого момента. «В кибуце уже целый батальон, пойдем с нами, мы эвакуируемся». «Дай мне 5 минут на сборы», — прошу я и начинаю запихивать немногочисленную случайно найденную одежду в небольшой рюкзак, беру в руки сандалии и выхожу из квартиры. Джонатан ведет меня и еще четырех соседей. Мы понятия не имеем, куда идем, поэтому просто следуем за Джонатаном. Он сильный, герой и мальчик, настоящий мальчик. Но мы доверяем ему, его команде и Карме. Нас грузят на Эмер и оттуда эвакуируют. Всё, мы ещё живы, мы выжили.
Вчера Джонатан был убит в результате нападения в долине реки Иордан. Он был сильным и героическим и умер слишком молодым. В последний раз, когда мы встречались, несколько месяцев назад, мне все же удалось поблагодарить его за спасение и попросить прощения, потому что я думал, что он террорист. Замыкание круга, полуутешение. Джонатан, я не знаю, почему так произошло, но ты, наверное, этого не заслужил, ты должен был сейчас наслаждаться жизнью демобилизованного солдата, жить своей жизнью и рассказывать внукам, как ты когда-то воевал в Нахаль Оз. Этого больше не произойдет. Но хоть одно последнее спасибо, хотя бы это. Спасибо, что вы есть, и спасибо, что спасли нас. Да, и еще кое-что, если ты уже там, то пока, Йонатан, позаботься о мире, мальчик, потому что мы больше не успешны. https://t.me/yinonews
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 3