Предыдущая публикация
Чоры килде..
Кемдер оҗмах санар,
Тәме бары, әчкелт, авызда,
Бар да җитә төсле..Артыгыннан,
Әйләнә тик кеше явызга..
Беркем урак урмый, билен бөгеп,
Ипи тәмен, күпләр табалмый,
Кайда аны , ничек тапканнарын,
Кайда үскәнен дә аңламый..
-Өй төзим,- дип,урман еккан сирәк,
Акчасы бар, килеп төзиләр..
Урманнарга юллар онытылды.
Ә кибеттән, аяк өзмиләр..
Җәяүлесен юлда, табып булмый,
Атлары да, калды тарихта..
Шәһәр белән авыл тигезләнде,
Ә урын юк, һаман намуска.
Кеше өчен кеше, бары көндәш,
Битарафтыр, әйтсәң дөресен.
Чын авырлык күргәннәре сирәк,
Миннән читтә, булсын кем өчен..
Сөйләшергә, кеше табалмасың,
Күңел ачып, ачып җаныңны,
Күпме торганыңны чамалыйлар,
-Аз булырмы, өстим тагынмы?
Авырлыкта, кеше танымыйлар,
Кем соң чыгар икән, кем өчен?
Үз үзенә зиндан ачып кына,
Кайда атлый икән бу кешең..
Тормыш бара, хыяларсыз гына,
Кеше хакы бүген, бер тиенлек,
Бар да җитә сыман, хәтта артык,
Тик онытылды бары кешелек..
Рамзис Мишәр.
Следующая публикация
Комментарии 4