Предыдущая публикация
Воспоминание о событии 1 год назад
Ցավոտ երևակայություն...
Գուցե՞ իմ հոգու ցո'ղն էր արցունքի,
Որ ինձ տանում էր իմ ճամփով արդար,
Գուցե' իմ ապրած սե'րն էր գարունքի,
Որ ինձ դարձնում էր հոգով կենարար։
Գուցե՞ արևն էր իմ ճամփան հարթում,
Որ չմխրճվե'մ դարդերի ծովում,
Գուցե՛ լուսինն էր ինձ իր մոտ կանչում,
Որ չմոլորվե'մ գիշերվա մովում ։
Դառնացած ցավն ինձնից չէր զատվում,
Ու ինձ տանում էր դեպի խենթություն,
Հուսահատ հոգուս կարոտն էր տանջում,
Ինձ ուղեկցելով` դեպի մենություն...
Следующая публикация
Нет комментариев