Так атрымалася, што пасля размяшчэння інфармацыі аб маёй сустрэчы з аднакурснікамі пасля 40 год аб заканчэнні Мінскага інстытута культуры, мне сталі тэлефанаваць мае землякі-аднакласнікі з просьбай размясціць як мага больш інфармацыі аб тым, чым жа я ўсё ж такі займалася гэтых 40 гадоў свайго жыцця...
Прасілі аб гэтым і мае аднагрупнікі таксама, прасілі па многіх прычынах:
па - першае, працэнтаў 80 з іх, калі не больш пайшлі ў вольнае плаванне і там знайшлі сябе, але клубнай работай не займаліся, па-другое, мы фальклору амаль што не навучаліся, таму ім цікава ведаць, што я там за жыццё панавыдумляла сабе...
Я так для сябе вырашыла, што час ад часу буду паказваць матэрыялы, якія для мяне асабіста вельмі важныя і цікавыя. Храналогіі падзей прытрымлівацца не буду, пакуль што не да гэтага.
Хачу сказаць толькі, што палітыка-гэта няўдзячная справа, палітыканы ваююць за ўладу, кідаюць бомбы, забіваюць, а людзі простыя ладзілі, ладзяць і будуць ладзіць добрыя паміж сабою адносіны, тым больш што народная культура, абрады і традыцыі гэтаму ўсяму спрыяюць.
Я амаль усё жыццё пры свеце ці ў прыцемках, але шукала гэту лучнасць і еднасць у народнай культуры сваёй мясцовасці, на зямлі адкуль мой род і мяне сёння не так проста збіць з дарогі, бо я "мней венцэй" ведаю свае карані, хаця ўсяго ведаць немагчыма...
Я нарадзілася ў Шчучынскім раёне, Гродзенскай вобласці ў Беларусі на памежжы з Польшчай і Літвой, з той самай, дарэчы, Шчучыншчыны, пра якую Адна Дурная спявачка, нібы эстрадніца, склала ў 2020 годзе недарэчную песню, незразумела пра што, бо калі б яна шукала свае карані, такога легкадумнага вар'яцтва
і знявагі для маёй МАЛОЙ РАДЗІМЫ не адбылося б.
Памежжа культур, будзь тое ў Магілёўскай, Віцебскай, Гомельскай ці Брэсцкай абласцях, мае на ўвазе пераплятанне перш за ўсё моваў і культур: беларускай з рускай на Магілёўшчыне і Віцебшчыне, беларускай з украінскай на Гомельшчыне і Брэстчыне і беларускай (простай) з польскай у нас на Гродзеншчыне.
Адгэтуль паходзяць культурная разнастайнасць і духоўнае багацце нашай зямлі...
У мяне было тры вясковыя фальклорныя калектывы:
Два беларускамоўныя "Матуліна песня" і "Васілёчкі" ў вёсцы Жытомля Гродзенскага раёна і адзін польскамоўны "Matczyna piosenka" - маё хоббі на працягу больш 20 год і падарунак маёй вёсцы, маім землякам
з вёскі Танявічы, Шчучынскага раёна, ён быў створаны па іх жаданню і на тым польскім культурным матэрыяле, які
МЕЎ МЕСЦА БЫЦЬ У МАЁЙ ВЁСЦЫ...
ГЭТА БЫЛО ДЛЯ МЯНЕ І МАІХ ЗЕМЛЯКОЎ ВЕЛЬМІ ВАЖНА І ЦІКАВА.
З 1990-х гадоў па 2010 год са сваімі культурнымі традыцыямі мы аб'ездзілі амаль усю Гарадзеншчыну і многа дзе пабывалі ў Польшчы... Час быў незабыўны па накалу творчай дзейнасці і навязванню добрасуседскіх сувязяў, шкада што зараз паміж намі ўсімі адбываецца самая натуральная чартоўская гандабура...
Апошняе замежнае выступленне артыстаў
з Танявічаў у Польшчы адбылося на вельмі прэстыжным польскім Міжнародным фальклорным фестывалі Культуры Крэсовэй ў Мрангове ў 2016 годзе з нашымі танявіцкімі песнямі і абрадамі.
Тады да бацькоў у вёску з'ехаліся з усёй Гарадзеншчыны іх дзеці, вывучылі рэпертуар і паехалі на фестываль!
Беларусь мы прадстаўлялі ШЫКОЎНА!!!
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 12
НА ПРАЦЯГУ 20 ГОД МЫ ЎСЕ Ў ТАНЯВІЧАХ: І НАШЫ БАЦЬКІ, І НАШЫ СУСЕДЗІ - АДНАВЯСКОЎЦЫ ДЫ І МЫ САМІ ВЕЛЬМІ ПЛЁННА ПАПРАЦАВАЛІ НА РЭЧ АДРАДЖЭННЯ НАРОДНАЙ КУЛЬТУРЫ НАШАЙ ВЁСКІ, МЫ ПАКАЗАЛІ ЯЕ СВЕТУ І ЯШЧЭ ПАКАЖАМ ВА ЎСПАМІНАХ І МАГЧЫМА ВЫСТУПЛЕННЯХ.
НАШЫ ПРОСТЫЯ І ЧАСАМ ЦЕРАЗ СІЛУ ПРАЦАВІТЫЯ БАЦЬКІ (А МАМА ВАША ТАКСАМА ТАНЯВІЦКАЯ, З ЁЮ ПРЫ СУСТРЭЧЫ Ў ВАШАЙ ХАЦЕ Я МНОГА РАЗМАЎЛЯЛА ПРА КАЛЯДЫ, АНКЕТА НА 20 СТАРОНКАХ А4 БЫЛА З ЛЮБЛІНСКАГА КАТАЛІЦКАГА ЎНІВЕРСІТЭТА) НЕ ТОЛЬКІ НА ПОЛІ, АЛЕ І ЗА КРОСНАМІ, БО КРОСНЫ СТАЯЛІ АМАЛЬ У КОЖНАЙ ХАЦЕ, БЫЛІ АРТЫСТАМІ НА СЦЭНЕ МНОГІЯ ГАДЫ....
ГЭТА ЎПРЫГОЖВАЛА ІХ ЖЫЦЦЁ І ДАВАЛА НАТХНЕННЕ ЖЫЦЬ, ПАВЫШАЛА СВЯДОМАЦЬ І САМААДЗНАКУ.... Я ДУМАЮ ЯНЫ НЕ ПАВІННЫ КРЫЎДАВАЦЬ НА НАС, СВАІХ ДЗЯЦЕЙ. НЯХАЙ ІМ БУДЗЕ НЕБА ЗА ІХ НАВУКУ ДЛЯ НАС.
Ручная работа ўжо становіцца на вагу золата, а прайдзе яшчэ пару дзесяцігоддзяў, нашчадкі будуць шукаць тканыя вырабы днём з агнём і будзе ім мода, бо там закладзена ўжо энергетыка і працяг Рода і гэта не прыгожыя словы, сама духоўная сутнасць: вялікая фізічная і духоўная праца і надзея на лепшы лёс для сваіх дзяцей нашых матуль...
Одна из первых участников коллетива была моя мама , Олимпия Сидляревич. Поэтому моя семья , я ,муж и сын с гордостью принимали участие в этом коллективе.
Спасибо Таресе Антоновне за прекрасные фестивали в которых мы принимали участие , прословляя любимую Беларусь и родные Таневичи!
ДАЙ БОЖА ЯШЧЭ...