Нур Эсеналиевна

Беш күн аялым жок жашап көргөндөн кийин көзүм ачылды

— Макул, балдарды жакшылап кара, мен бат эле келем. — Шашпай эле кой. — Беш күндөн кийин келе кал деп чалып жүрбө. — Чалбайм этпейм эле. — Көрөбүз. Чынын айтайын, төртүнчү күнү кечинде чалдым.Жалдырадым. Тезирээк кел деп сурандым.Аялым каткырып күлүп макул болду.Беш күн, ооба, болгону беш күн мени өзгөрттү. Ушул убакка чейин аялыма кандай муктаж экенимди этибарга алган эмесмин.Келинчегим үйдө отурса эле жашоосу жыргал деп ойлочумун. Жаңылыпмын.«Эмне тамак?», «Көйнөгүмдү жуудуңбу?»,«Баланы алчы, эч нерсе угулбай жатат»,«Итке тамак бере элексиңби?, «Төшөк салчы», «Бул жерди жыйнап койбойт белең»,болду улантпай эле коеюнчу, өзүмдүн жоругумда

Алты кыздын атасы болгондон бери уктабай калдым

Уулду болгусу келип уктабай жатат деп ойлодуңар, аа! Жаңылышасыңар, андай эмес. Алты ханбийкемди ар балэээден коргоп уйкум качат. Кыздарыма чаң жугузгум келбейт. Чоңойсо кантип турмушка узатаарымды билбейм. «Ата, чачымды баягыдай кылып өрүңүзчү», «Ата, бул көйнөктү алып бериңизчи», «Ата, жомок окуп бериңизчи», «Ата, мага «принцессанын» сүрөтүн тартып бериңизчи», «Ата, карасаң мен минте алам», кандай гана таттуу үндөр. Алтоо тең мага жакын. Апасына курсагын тойгузганы эле барышат. Келинчегим кээде таарынып калат. Жумуштан эрте чыгам. Пробкада бир мүнөт туруп калсам жаман «у болом. «Ушул жерде тургандын ордуна кыздарым менен убакы