Предыдущая публикация
Hacı Zeynalabdin Tağıyev,
Almaniyada səfər zamanı
orada yerləşən bahalı
restoranlarından birinə rast
gəlir. Restoranın görünüşünü
çox bəyənib orada nahar etmək qərarına gəlir. Şəkildən də gördüyünüz
kimi Hacının üzündə
həmişə saqqal olardı və o
restorana daxil olaraq künc
masalarından birini seçərək əyləşir. Gözləyir..
Ancaq xidmətçi ona yaxınlaşmır. Səbəb olaraq
isə xidmətçi Hacının xarici
görünüşünü görüb, onu
yoldan keçən və ya aşağı təbəqəli şərqdən
gələn
bir insan kimi qəbul edir. Sonda özü onu səsləmək
qərarına gəlir.
Səslədikdən sonra
xidmətçi ona hay verir və indicə yaxınlaşacağını
söyləyir. Hacı səbr edir
ancaq xidmətçi yaxınlaşmır. Qərara gəlir ki restoranı
tərk etsin. Belə də olur.
Hacı gəldiyi kimi də nahar etmədən restoranı
tərk edir
və yoluna düşür. Bir
müddətdən sonra restoran rəhbərliyi xəbər tutur ki
onların saqqallı və şərq
görünüşlü qonağı Bakıdan gələn bir millionerdir.
Cəld
şəkildə ağanın dalıyca bir
elçi göndərirlər. Ağanı restorana gətirərək ondan
üzr istəyirlər və onunçün
20 nəfərlik bir masa açıb müxtəlif təamlarla
bəzəyirlər. Hacı soruşur:
- Bu masanın bir günlük
qiyməti nə qədərdir? Rəhbərlik hesablayır və
cavab verir. - Bəs 1 həftəlik?
Yenə hesablayıb cavab
verirlər.
- Bəs 1 aylıq?
... - Bəs 1 illik? ...
- Bəs 100 illik?
Rəhbərlik sualdan son
dərəcə çaşqın olsalar da
hesablayıb cavab verirlər.
Hacının sualları əbəsdən olmur. O, restoran rəhbərliyi
ilə 100 illik müqavilə
imzalayır və müqavilədə
qeyd olunur ki, 100 il
ərzində bu restorana gələn
hər bir azərbaycanlı bax elə belə bir masada təmannasız
yeyib içə bilsin. Və belə də
olur. Həmin restoran 100
ilərzində ora daxil olan
azərbaycanlılara
təmənnasız qulluq edir və yalnız 2011-ci ilin yanvar
ayında müqavilənin bitmə
tarixində, Almaniyanın
səfirliyi Azərbaycan
səfirliyinə məktub yazaraq
qeyd edir ki, 1911-ci ildə sizdən bir azərbaycanlı belə
bir 100 illik müqavilə
imzalamışdır. İndi aranızda
bu müqaviləni uzadacaq bir
adam varmı?
Следующая публикация
Нет комментариев