Իսկ մենք ինքնակամ նրան չենք տրվել։
Պ. ՍԵՎԱԿ
...Պարզապես մահն էր մեզ սիրահարվել…
Եվ դեռ չմարված սերն այդ հրեշի
Շարունակում է մեզ սիրահետել,
Մահը չի ուզում պոկվել մեր փեշից։
... Պարզապես մահն էր մեզ սիրահարվել...
Իսկ ինչպե՞ս եղավ, որ նա մեզ ընտրեց,
Ինչո՞վ ենք լավը, ինչո՞վ՝ առավել,
Որ նա այդպես էլ մեզնից չհոգնեց։
.... Պարզապես մահն էր մեզ սիրահարվել...
Ախր, այ Սևա՛կ, ինչքա՜ն դիպուկ ես.
Այսքան դիպուկ միտք ոչ ոք չէր ասել,
Դու քո մտքերով յուրահատուկ ես:
Դու նկատեցիր մութ սերը մահի
Քո պոետական անհաս բարձունքի՞ց,
Թե՞ բռնկումն էր արարման պահի,
Որը տող ծնեց հոգու արցունքից:
Տողը ցնցող է, նույնիսկ՝ աղմկող,
Միայն Սևակին կգար նման միտք,
Իսկ տողատակում հայն է աղոթող,
Հայն է դեգերող ու տարակարծիք…
Սակայն թող լինի հակառակն արդեն,
Թող մահն այսուհետ ատի մեր ազգին,
Չէ՞ որ մենք նրան վաղուց ենք ատել,
Սիրահարված ենք մեր այս բարդ կյանքին:
ՀայՔ
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 10