ولم يزل علي بن أبي طالب ممتنعاً عن مبايعة أبي بكر ستة شهور لأنه كان يعتقد أنه أولى بالخلافة لقرابته من الرسول ومكانته من المسلمين.
Талхисул ҳабир, Ибни Ҳаҷар, ҷ4, с 120, ҳошия.
عن عبد الرحمن بن أبي بكرة: ان عليا اتاهم عائدا فقال: ما لقي أحد من هذه الامة ما لقيت توفي رسول الله وانا احق الناس بهذا الامر فبايع الناس ابابكر فاستخلف عمر فبايعت و رضيت و سلمت ثم بايع الناس عثمان فبايعت و سلمت و رضيت و هم الآن يميلون بيني وبين معاوية؛
Абдураҳмон ибни Абӯбакра мегӯяд: Алӣ барои аёдати онҳо омад ва гуфт: Ба касе аз ин уммат он чӣ ба ман (аз зулм) расид, нарасидааст. Паёмбар Акрам саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ аз дунё рафтанд ва ман сазовортарин шахс бар хилофат будам, вале мардум бо Абӯбакр байъат карданд ва (сипас) Умар хилофатро гирифт ва ман низ байъат кардам ва розӣ ва таслим шудам, сипас мардум бо Усмон байъат карданд ва ман низ байъат кардам... Ва мардум акнун байни ман ва Муовия майл доранд, (яъне маро ҳатто бо Муовия муқоиса мекунанд. Ансоб-ул-ашрофи Билозарӣ, ҷ. 2, саҳ 402. Таърихи Табарӣ, ҷ. 3, саҳ 475.
Санади ин хабар назди Билозарӣ саҳеҳ ва ровиёнаш аз ровиёни сиҳоҳи шашгона ҳастанд ба ғайр аз Рӯҳ ибни Абдулмӯъминин, ки аз ровиёни Саҳеҳи Бухорӣ аст.
Табарӣ ин хабарро аз Ҳаббати Аранӣ бо санади дигар ривоят карда, ки ОН ҲАЗРАТ ин суханро дар ҷанги Сиффин фармудаанд.
Айни ин хабарро бо санади дигар аз Ибни Абӯбакра, Абдуллоҳ ибни Аҳмад ибни Ҳанбал ривоят карда, ки дар он Аммор низ ҳамроҳи Амиралмӯъминин ҳузур доштааст ва ровиёни санади Абдуллоҳ ибни Аҳмад низ ҳама сиқа ҳастан. Ас-Суннаи Абдуллоҳ ибни Аҳмад, ҷ. 2, саҳ 563, р.1315.
Ҳамчунин Абдуллоҳ ибни Аҳмад бо санади дигаре низ ин ҳадисро нақл кардааст, ки дар он аввал Амиралмӯъминин фармуд: "Ба Худо ҳамроҳи Худованд хоҳам буд бар ҳар чӣ ӯ ҳаст". Ас-Суннаи Абдуллоҳ ибни Аҳмад, ҷ. 2, саҳ 563, р.1316. Ва ровиёни ин санадро низ муҳаққиқи китобаш сиқа ва мавриди эътимод дониста аст.
Ҳамчунин Абдуллоҳ ибни Аҳмад ин хабарро бо санади дигаре низ нақл карда ва дар он Абдураҳмон ибни Абӯбакра танҳо гуфтааст: Ҳамвора Алӣ он чӣ бар сараш омад ёд кард то ин ки гиря намуд. Ас-Суннаи Абдуллоҳ ибни Аҳмад, ҷ. 2, саҳ 562, р.1314.
Ин санад низ саҳеҳ аст, вале муҳаққиқи китоб гуфтааст: Дар санадаш Шарик аст. Вале бояд диққат дошта бошем, ки Шарик бешак сиқа аст.
Чунон ки мулоҳиза кардед ин хабарро Абдуллоҳ ибни Аҳмад бо се санади саҳеҳ ривоят кардааст.
عبد الله بن معاوية بن عبد الله بن جعفر قال: كان إياس لي صديقاً، فدخلنا على عبد الرحمن بن القاسم بن محمد بن أبي بكر وعنده جماعة من قريش فتذاكروا السلف، ففضل قوم أبا بكر، و آخرون عمر، وآخرون علي بن أبي طالب، فقال إياس، إن عليا رحمه الله كان يرى أنه أحق الناس بالأمر، فلما بايع الناس أبا بكر ورأى اجتماعهم عليه وأن قد صلح العامة اشترى صلاح العامة بتقصية الخاصة، يعني بني هاشم، قال: ثم ولي عمر ففعل مثل ذلك، فلما قتل عثمان اختلف الناس، و فسدت العامة و الخاصة، و وجد أعواناً فقام بالحق و دعا إليه؛
Абдуллоҳ ибни Муовия мегӯяд: Аёс дӯсти ман буд ва мо назди Абдураҳмон ибни Қосим ибни Муҳаммад дохил шудем дар ҳоле ки назди ӯ ҷамоате аз қурайш ҳузур доштанд ва онҷо дар бораи гузаштагон сухан гуфтанд. Баъзеҳо Абӯбакрро бартар донистанд ва баъзеҳо Умарро ва баъзе ҳам Алиро, пас Аёс гуфт: Ҳамоно Алӣ Худо раҳматаш кунад, мӯътақид буд, ки сазовортарини мардум бар хилофат аст, вале иҷтимои мардум бар Абӯбакр ва созиши Абӯбакр бо мардумро дид, салоҳи умумро бар салоҳи худ ва Бани Ҳошим тарҷеҳ дод (ва аз ҳаққи худ чашм пӯшид). Сипас Умар халифа шуд ва Алӣ боз ҳамин корро кард ва вақте Усмон кушта шуд, мардум ихтилоф карданд, авом ва хавос фосид шуданд ва Алӣ ёвароне пайдо кард ва бар ҳақ қиём кард ва ба сӯи он даъват намуд. Ансоб-ул-ашроф, ҷ. 4, саҳ 57. Ал-маҳосин вал масовӣ, ҷ. 3, саҳ 475.
يحيى بن (هانئ بن) عروة المرادي قال: سمعت علي بن أبي طالب قال: قبض رسول وأنا أرى أني أحق الناس بهذا الأمر فاجتمع الناس على أبي بكر فسمعتالله وأطعت ثم إن أبا بكر حضر فكنت أرى أن لا يعدلها عني فولي عمر فسمعت وأطعت ثم إن عمر أصيب فظننت أنه لا يعدلها عني فجعلها في ستة أنا احدهم فولاها عثمان فسمعت وأطعت ثم إن عثمان قتل فجاؤوني فبايعوني طائعين غير مكرهين ؛فوالله ما وجدت إلا السيف أو الكفر بما أنزل على محمد
Яҳё (ибни Ҳонӣ) ибни Урва мегӯяд: Шунидам, ки Алӣ гуфт: Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ аз дунё рафт ва ман мӯътақид будам, ки сазовортарини мардум бар хилофат ҳастам. Мардум бо Абӯбакр байъат карданд ва ман низ гӯш кардам ва итоат намудам, сипас марги Абӯбакр фаро расид ва мӯътақид будам, ки Абӯбакр хилофатро аз ман барнамегардонад, вале Умар халифа шуд ва ман гӯш додам ва итоат кардам, сипас Умар зарба хӯрд ва гумон кардам, ки Умар хилофатро аз ман барнамегардонад, вале Умар хилофатро байни шаш нафаре гузошт, ки ман яке аз онҳо будам, пас Усмон халифа шуд ва ман гӯш додам ва итоат намудам, сипас Усмон кушта шуд ва мардум ба назди ман омаданд ва бо ихтиёри худ ва беиҷбор ва кароҳат бо ман байъат карданд, пас ба Худо савганд, ғайр аз шамшер (бо байъатшиканони лашкари Ҷамал) ва ё куфр ба он чӣ ба Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ нозил шуд, роҳи дигаре намебинам. Таърихи Ибни Асокир, ҷ. 42, саҳ 439. Таърихи кабири Бухорӣ, ҷ. 2, саҳ 67, р.1708.
санади ин ҳадис саҳеҳ аст.
عن أبي الطفيل عامر بن واثلة قال: كنت على الباب يوم الشورى فارتفعت الأصوات بينهم فسمعت عليا يقول: بايع الناس لأبي بكر وأنا والله أولى بالأمر منه وأحق به منه فسمعت وأطعت مخافة أن يرجع الناس كفارا يضرب بعضهم رقاب بعض بالسيف ثم بايع الناس عمر وأنا والله أولى بالأمر منه وأحق به منه فسمعت وأطعت مخافة أن يرجع الناس كفارا يضرب بعضهم رقاب بعض بالسيف ثم أنتم تريدون أن تبايعوا عثمان إذا أسمع وأطيع
Абӯтуфайли саҳобӣ мегӯяд: Ман дар дарвозаи хона рӯзи Шӯрои шашнафара будам, пас байни аҳли Шӯро садо баланд шуд шунидам, ки Алӣ мегуфт: Мардум бо Абӯбакр байъат карданд, дар ҳоле ки ба Худо қасам, ман барои хилофат сазовортару мустаҳақтар аз ӯ будам, вале аз тарси ин ки мардум баргарданду кофир шаванд ва гардани ҳамро бо шамшер бизананд, гӯш додам ва итоат кардам, сипас мардум бо Умар байъат карданд, дар ҳоле ки ба Худо қасам, ман сазовортару мустаҳақтар аз ӯ барои хилофат будам, пас ман аз тарси ин ки мардум муртадду кофир шаванд ва гардани ҳамро бо шамшер бизананд гӯш додам ва итоат кардам, сипас акнун шумо мехоҳед бо Усмон байъат кунед он ҳангом ман гӯш хоҳам доду итоат хоҳам кард... сипас бар аҳли Шӯро муношида кардааст. Таърихи кабири Бухорӣ, ҷ. 2, саҳ 283, р.2476. Маноқиби Ибни Мардавайҳ, р.161 ва 162. Зуафои Уқайлӣ, ҷ. 1, саҳ 211, р.258 бо се санад. Ал-вилояи Ибни Уқда, саҳ 176, р.9 то 12. Мизонул эътидоли Заҳабӣ, ҷ. 1, саҳ 441, р.1643. Таърихи Ибни Асокир, ҷ. 42, саҳ 434. Маноқиби Хоразмӣ, саҳ 314. Канзул уммол, ҷ 5, саҳ 727, р.14243. Лисонул мизони Ибни Ҳаҷар, ҷ. 2, р.691.
ин хабар низ саҳеҳ аст.
Зубайр ибни Баккор мегӯяд:
روى محمد بن إسحاق أن أبا بكر لما بويع افتخرت تيم بن مرة وقال: وكان عامة .المهاجرين وجل الانصار لا يشكون أن عليا هو صاحب الامر بعد رسول الله فقال الفضل بن العباس: يا معشر قريش وخصوصا يا بنى تيم إنكم إنما أخذتم الخلافة بالنبوة ونحن أهلها دونكم ولو طلبنا هذا الامر الذى نحن أهله لكانت كراهة الناس لنا أعظم من كراهتهم لغيرنا حسدا منهم لنا وحقدا علينا وإنا لنعلم أن عند صاحبنا عهدا هو ينتهى إليه؛
Ибни Исҳоқ мегӯяд: Вақте бо ҳазрати Абӯбакр байъат шуд қабилаи Тим бар он ифтихор намуд, вале оммаи муҳоҷирин ва бештарин ансор шакке надоштанд, ки Алӣ ҷонишини Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ аст, пас Фазл ибни Аббос гуфт: Эй аҳли қурайш ва хусусан, эй Бани Тим, шумо хилофатро бо истидлол бар ин ки Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ аз шумост, гирифтед, ҳол он ки мо аҳли Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ ҳастем на шумо ва агар ин амрро, ки мо аҳлаш ҳастем талаб бикунем кароҳати мардум ба фоидаи мо бузургтар аз кароҳати онҳо бар фоидаи дигарон хоҳад буд ба хотири ҳасаду кинае, ки нисбати мо доранд ва ҳамоно мо медонем, ки соҳиби мо (Алӣ) аҳду паймоне ҳаст, ки ӯ ба он амал хоҳад кард. Ахбори Муваффақиёти Зубайр ибни Баккор, саҳ 580. Шарҳи Наҳҷулбалоғаи Ибни Абӯлҳадид, ҷ. 6, саҳ 21.
Аз Фазл ибни Аббос хабари дигар низ дар имомату раҳбарии Амиралмӯъминин алайҳиссалом ворид шудааст.
عن أبي نضرة قال: لما بايع الناس أبا بكر، اعتزل علي والزبير، فبعث إليهما عمر بن الخطاب، وزيد بن ثابت، فأتيا منزل عليّ، فقرعا الباب... قال: افتح لهما. ثم خرجا معهما حتى أتيا أبا بكر، فقال أبو بكر: يا علي أنت ابن عم؛رسول الله وصهره، فتقول إني أحق بهذا الأمر...
Абӯназра мегӯяд: Замоне ки бо Абӯбакр байъат карданд, Алӣ ва Зубайр аз байъат худдорӣ карданд, пас халифа аввал Умар ибни Хаттоб ва Зайд ибни Собитро ба суроғи онҳо фиристод ва онҳо Алӣ ва Зубайрро ба назди Абӯбакр оварданд, пас Абӯбакр гуфт: Эй Алӣ, ту писари амаки Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ ва домодаш ҳастӣ ва ту мегӯӣ: Ман ҳатман сазовортарин шахс барои хилофат ва раҳбарии уммат ҳастам... Ансоб-ул-ашрофи Билозарӣ, ҷ. 1, саҳ 252.
Ровиёни санади ин хабар ҳамагӣ сиқа ва аз ровиёни Саҳеҳи Бухорӣ ва Муслим ҳастанд. Ин миқдор аз ҳадисро, ки Амиралмӯъминин худро сазовортар барои раҳбарӣ медониста Ибни Қутайба ва Ибни Абӯлҳадид низ аз Абӯназра ривоят кардаанд. Ал-имома вас сиёсаи Ибни Қутайба, ҷ. 1, саҳ 29. Шарҳи Наҳҷулбалоғаи Ибни Абулҳадид, ҷ. 6, саҳ 11.
عن ابن عباس قال: كنت أسير مع عمر بن الخطاب في ليلة، وعمر على بغل وأنا على فرس فقرأ آية فيها ذكر علي بن أبي طالب فقال: أما والله يا بني عبد المطلب لقد كان علي فيكم أولى بهذا الأمر مني ومن ابي بكر؛
Ибни Аббос мегӯяд: Шабе ҳамроҳи Умар ибни Хаттоб ҳаракат мекардам, пас оётеро қироат кард, ки зикри Алӣ дар оят буд ва гуфт: Аммо ба Худо қасам, эй Бани Абдулмутталиб ҳатман Алӣ дар байни шумо сазовортар барои хилофат ва раҳбарӣ аз ман ва Абӯбакр буд. Муҳозиротул адиббои Роғиби Исбаҳонӣ, ҷ. 2, саҳ 38. Маноқиби Ибни Мардавайҳ, р.160.
Дар хабари дигаре низ Умар ба Ибни Аббос чунин гуфт:
عن ابن عباس قال مر عمر بعلي و عنده ابن عباس بفناء داره فسلم فسألاه أين تريد فقال مالي بينبع قال علي أفلا نصل جناحك و نقوم معك فقال بلى فقال لابن عباس قم معه قال فشبك أصابعه في أصابعي و مضى حتى إذا خلفنا البقيع قال يا ابن عباس أما و الله إن كان صاحبك هذا أولى الناس بالأمر بعد وفاة رسول الله إلا أنا خفناه على اثنتين؛
Умар ибни Хаттоб аз назди Алӣ убур кард, дар ҳоле ки назди Алӣ Ибни Аббос низ буд ва ба он ду салом дод. Онҳо пурсиданд, ки ба куҷо меравӣ? Гуфт: Ба Янбӯъ меравам. Алӣ гуфт: Намехоҳӣ, ки ҳамроҳи ту бошем, гуфт: Мехоҳам. Пас Алӣ ба Ибни Аббос гуфт: Ҳамроҳи ӯ бирав. Ибни Аббос мегӯяд: Пас ангуштони дасташро ба ангуштони ман гиреҳ зад ва чун Бақиъро пушти сар гузоштем гуфт: Аммо ба Худо қасам, ин соҳибат (Алӣ) баъд аз Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ сазовортарини мардум барои хилофат ва раҳбарии уммат буд, вале мо ба хотири ду чиз нагузоштем: Чун ҷавону камсинну сол буд ва Бини Абдулмутталибро дӯст дошт. Ас-сақифа вал фадаки Ҷавҳарӣ, саҳ 54. Шарҳи Наҳҷулбалоға, ҷ. 2, саҳ 57.
Ровиёни ин санад ҳамагӣ сиқа ҳастанд ба ғайр аз Ҷавҳарӣ, ки Ибни Абӯлҳадид ӯро сиқа донистааст.
و روى أبو بكر الأنباري في أماليه أن عليا جلس إلى عمر في المسجد و عنده ناس فلما قام عرض واحد بذكره و نسبه إلى التيه و العجب فقال عمر حق لمثله أن يتيه والله لولا سيفه لما قام عمود الإسلام و هو بعد أقضى الأمة و ذو سابقتها و ذو شرفها فقال له ذلك القائل فما منعكم يا أمير المؤمنين عنه قال كرهناه على حداثة السن و حبه بني عبد المطلب
Ибни Абулҳадид мегӯяд: Абӯбакри Анборӣ дар китоби Амолӣ чунин ривоят кардааст: Алӣ дар масҷид ба ҳузури Умар, ки дар назди ӯ мардум низ буданд нишаст, пас вақте Алӣ бахест ва рафт шахсе ба Алӣ нисбати уҷбу такаббур дод. Ҳазрати Умар гуфт: Ба ӯ сазовор аст, ки бар худаш биболад, ба Худо қасам агар шамшери ӯ набуд ҳаргиз Ислом побарҷо намешуд ва ӯ бартарин қозӣ ва соҳиби собиқа ва шараф дар Ислом аст. Он шахс гуфт: Бо ин ҳол пас чӣ чиз шуморо аз пазириши раҳбарии вай ва аз пайравии аз вай манъ кард? Ҳазрати Умар гуфт: Мо ба хотири кам будани синну солаш ва дӯст доштанаш Бани Ҳошимро нисбат ба раҳбарии ӯ кароҳат доштем. Шарҳи наҳҷулбалоғаи Ибни Абулҳадид, ҷ. 12, саҳ 82.
Абӯбакри Анборӣ, ки ин хабарро дар китоби "Амолӣ"-аш ривоят карда Муҳаммад ибни Қосим аст, ки Заҳабӣ дар бораи ӯ мегӯяд: Имому ҳофизи луғавӣ ва соҳиби маҳорат дар фанҳои гуногун, мутаваллиди соли 272 ҳиҷрӣ. Ва мадҳу ситоишҳои дигар дар ҳаққаш Заҳабӣ ва дигарон низ кардаанд. Сияру аъломун нубалои Заҳабӣ, ҷ. 15, саҳ 274, р.122. .
Заркалӣ китоби "Амолӣ"-ро аз ҷумлаи таълифҳои ӯ ном бурдааст. "Ал-аълом"-и Заркалӣ, ҷ.6, саҳ.334.
قال عثمان للعباس... ولقد علمت أن الأمر لكم ولكن قومكم دفعوكم عنه واختزلوه دونكم فوالله ما أدري أدفعوه عنكم أم دفعوكم عنه؛
Усмон ба Аббос гуфт: Медонам, ки хилофат азони шумост, вале қавматон (қурайш) шуморо аз он дур карда ва онро аз шумо гирифтанд, пас ба Худо қасам намедонам, ки оё хилофатро аз шумо дур карданд ва ё шуморо аз хилофат дур карданд.
Ин хабарро Ибни Абӯлҳадид дар "Шарҳи Наҳҷулбалоға", ҷ.9, саҳ.90 аз китоби "Муваффақиёти Зубайр ибни Баккор" нақл кардааст.
Ибни Аббос мегӯяд:
ابن عباس ... فحمد الله عثمانُ وأثْنى عليه ثم قال: أما بعد ... إن كان لكم حقٌّ تَزْعُمُونَ أنَكُم غُلِبْتُم عليه، فقد تَرَكْتُمُوه في يَدَي مَنْ فَعَل ذلك بِكُم، وأنا أقْرَبُ إليكم رَحِماً مِنْه، وما لُمْتُ منكم أحداً إلا عَلياً... ؛
Усмон бо ҳамду санои илоҳӣ дар мақоми шикоят аз Алӣ ба Аббос гуфт: Агар шумо ҳаққе дошта бошед, ки гумон мекунед бо зӯр аз шумо гирифтанд ҳамоно он ҳақ (хилофат)-ро дар дасти касоне, ки аз шумо онро гирифтаанд тарк кардед ва ман аз онҳо ба шумо дар хешовандӣ наздиктар ҳастам ва ман касе аз шуморо ба ғайри Алӣ маломат намекунам.
Ровиёни ин санад ҳама сиқа ҳастанд ба ғайр аз писар амаки Амр ибни Динор, ки Абӯюсуфи қозӣ аз ӯ ин хабарро ривоят карда. Таърихи Мадинаи Умар ибни Шубба, ҷ. 3, саҳ 1042.
قالوا: ... فكتب إليه علي بسم الله الرحمن الرحيم من عبد الله على أمير المؤمنين إلى معاوية بن أبى سفيان أما بعد... وقد كان أبوك أتاني حين ولي الناس أبا بكر فقال لي يا على أنت أحق الناس بهذا الامر بعد رسول الله وهات يدك حتى أبايعك فلم أفعل مخافة الفرقة في الاسلام (بلاذرى: مخافة الفرقة لقرب عهد الناس بالكفر والجاهلية) فأبوك أعرف بحقى منك فان كنت تعرف من حقي ما كان يعرفه أبوك فقد قصدت رشدك وإن لم تفعل فسيغنى الله عنك والسلام
Амиралмӯъминин дар ҷавоби номаи Муовия зимни суханони зиёд ба ӯ навишт: ... Вақте мардум Абӯбакрро халифа қарор доданд, падарат (Абӯсуфён) ба назди ман омад ва гуфт: Эй Алӣ, ту сазовортарини мардум барои хилофат пас аз Паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ) ҳастӣ дастатро бидеҳ то бо ту байъат кунам. Вале ман аз тарси тафриқа дар Ислом, ин корро накардам; (дар нақли Билозарӣ: Аз тарси тафриқа ба хотири наздикии замони мардум ба куфр ва ҷоҳилият). Пас, падарат беҳтару бештар аз ту ҳаққи маро мешинохт ва агар ту низ ҳаққи маро он гуна ки падарат шинохт бишиносӣ, иқдом ба рушди ту мекунам ва дар ғайри ин сурат Худованд ба зудӣ маро аз ту бениёз хоҳад сохт. Ансоб-ул-ашрофи Билозарӣ, ҷ. 1, саҳ 319. Ас-Сиқоти Ибни Ҳиббон, ҷ. 2, саҳ 287. Таърихи Ибни Касир, ҷ. 9, саҳ 361.
Комментарии 16
БУБИНЕН АЗИЗОНИ АҲЛИ ИСЛОМ, КИ
...ЕщёСАҲЕҲТАРИН КИТОБҲОИ АҲЛИ СУННАТ ҶАНОБИ АБУБАКРУ УМАРРО САД ФОИЗ МУНОФИҚИ ВОҚЕЪӢ
МУАРРИФӢ КАРДААНД! 34 - عَنْ عَبْدِ
اللَّهِ بْنِ عَمْرٍو أَنَّ النَّبِىَّ - صلى الله عليه وسلم - قَالَ « أَرْبَعٌ
مَنْ كُنَّ فِيهِ كَانَ مُنَافِقًا خَالِصًا ، وَمَنْ كَانَتْ فِيهِ خَصْلَةٌ
مِنْهُنَّ كَانَتْ فِيهِ خَصْلَةٌ مِنَ النِّفَاقِ حَتَّى يَدَعَهَا إِذَا
اؤْتُمِنَ خَانَ وَإِذَا حَدَّثَ كَذَبَ وَإِذَا عَاهَدَ غَدَرَ ، وَإِذَا خَاصَمَ
فَجَرَ » . تَابَعَهُ شُعْبَةُ عَنِ الأَعْمَشِ . طرفاه 2459 ، 3178 Паёмбар
саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи фармудаанд: Ҳар ки чор сифатро дошта бошад мунофиқи
холис ҳаст. Якеро дошта боша яке аз сифоти мунофиқинро дорад. Вақте амонат
гирифт хиёнат кунад, вақте сухан гуфт дурӯғ гӯяд, вақте аҳде баст фиреб диҳад
ВА АҲДРО БИШКАНАД, вақте мухосима кард фоҷирӣ кунад. Саҳеҳи Бухорӣ, р34, 2459,
3178. Саҳеҳи Муслим, ҷ1, с78, р106. Ҷолибай бубинен ки тамоми ин чор сифоти
мунофиқи холисро бо шаҳ
БУБИНЕН АЗИЗОНИ АҲЛИ ИСЛОМ, КИ
САҲЕҲТАРИН КИТОБҲОИ АҲЛИ СУННАТ ҶАНОБИ АБУБАКРУ УМАРРО САД ФОИЗ МУНОФИҚИ ВОҚЕЪӢ
МУАРРИФӢ КАРДААНД! 34 - عَنْ عَبْدِ
اللَّهِ بْنِ عَمْرٍو أَنَّ النَّبِىَّ - صلى الله عليه وسلم - قَالَ « أَرْبَعٌ
مَنْ كُنَّ فِيهِ كَانَ مُنَافِقًا خَالِصًا ، وَمَنْ كَانَتْ فِيهِ خَصْلَةٌ
مِنْهُنَّ كَانَتْ فِيهِ خَصْلَةٌ مِنَ النِّفَاقِ حَتَّى يَدَعَهَا إِذَا
اؤْتُمِنَ خَانَ وَإِذَا حَدَّثَ كَذَبَ وَإِذَا عَاهَدَ غَدَرَ ، وَإِذَا خَاصَمَ
فَجَرَ » . تَابَعَهُ شُعْبَةُ عَنِ الأَعْمَشِ . طرفاه 2459 ، 3178 Паёмбар
саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи фармудаанд: Ҳар ки чор сифатро дошта бошад мунофиқи
холис ҳаст. Якеро дошта боша яке аз сифоти мунофиқинро дорад. Вақте амонат
гирифт хиёнат кунад, вақте сухан гуфт дурӯғ гӯяд, вақте аҳде баст фиреб диҳад
ВА АҲДРО БИШКАНАД, вақте мухосима кард фоҷирӣ кунад. Саҳеҳи Бухорӣ, р34, 2459,
3178. Саҳеҳи Муслим, ҷ1, с78, р106. Ҷолибай бубинен ки тамоми ин чор сифоти
мунофиқи холисро бо шаҳодати Саҳеҳи Бухорӣ ва Муслим ва Ибни Ҳиббон дар ҳадиси зер
ҷаноби Абубакру Умар доштаанд, балки ҳатто бештар аз инҳоро доштаанд! дар
Саҳеҳи Муслим р 1757 ДАР ЧОПИ ДИГАР Р4676. Саҳеҳи Бухорӣ р3094 4033 5358 6728
ва 7305 (албатта Бухорӣ ин калимотро ҳазф карда) ҳадис омада ки ҳазрати Алӣ ва
Аббос амуи Паёмбар ақидаашон ин буда ки Абӯбакру Умар хоину дурӯғгӯ ғодиру аҳли
ҳаром ҳастанд فلما توفي رسول الله صلى الله عليه و سلم
قال أبو بكر أنا ولي رسول الله صلى الله عليه و سلم فجتئما تطلب ميراثك من ابن
أخيك ويطلب هذا ميراث امرأته من أبيها فقال أبو بكر قال رسول الله صلى الله عليه و
سلم ( ما نورث ما تركنا صدقة ) فرأيتماه كاذبا آثما غادرا خائنا والله يعلم إنه
لصادق بار راشد تابع للحق ثم توفي أبو بكر وأنا ولي رسول الله صلى الله عليه و سلم
وولي أبا بكر فرأيتماني كاذبا آثما غادرا خائنا والله يعلم إني بار راشد تابع
للحقل ДАР САҲЕҲИ ИБНИ ҲИББОН Ҷ 14 С Р6608 ВА МУСАННАФИ АБДУРАЗЗОҚ Ҷ5 Р
9772 ОМАДААСТ КИ ҲАЗРАТИ АЛӢ ВА АББОС АҚИДА ДОШТАНД АБӮБАКРУ УМАР ФОҶИРУ ЗОЛИМ
ҲАСТАНД. ثم أقبل على علي و العباس قال : وأنتما تزعمان
أنه كان فيها ظالما فاجرا والله يعلم أنه صادق بار تابع للحق ثم وليتها بعد أبي
بكر سنتين من إمارتي فعملت فيها بمثل ما عمل فيها رسول الله رضي الله عنه صلى الله
عليه و سلم و أبو بكر وأنتما تزعمان أني فيها ظالم فاجر диққат бикунед:
БИНОБАР ҲАДИСИ САҲЕҲИ БУХОРӢ ВА... ҲАР КИ ХОИНУ ДУРӮҒГӮ ВА ФОҶИРУ ҒОДИР БОШАД
ИСЛОМ МУНОФИҚИ САД ФОИЗА ВА МУНОФИҚИ КОМИЛ МУАРРИФӢ ФАРМУДААСТ. ҲАДИСИ САҲЕҲИ
МУСЛИМ ВА БУХОРӢ МЕГӮЯД, КИ АБУБАКРУ УМАР ХОИНУ ДУРӮҒГӮ ВА ҒОДИРУ АҲЛИ ҲАРОМ
БУДААНД. ҲАДИСИ АБДУРАЗЗОҚ ВА ИБНИ ҲИББОН МЕГӮЯНД, КИ АБУБАКРУ УМАР ФОҶИРУ
ЗОЛИМ БУДААНД. ПАС БИНОБАР ШАҲОДАТИ САҲЕҲТАРИН КУТУБИ АҲЛИ СУННАТ ҶАНОБИ
АБУБАКРУ УМАР ҲАМ МУНОФИҚӢ ҲАҚИҚӢ БУДААНД ВА ҲАМ ЗОЛИМ КИ АЛЛОҲ ЗОЛИМОНРО ДАР
ҚУРЪОН ЛАЪНАТ ФАРМУДААСТ!