Предыдущая публикация
Արի քույր իմ,ջերմ զրուցե՜նք կարոտ հոգու լարերով,
Քայլե՜նք շավղով մեր անցյալի,ճախրե՜նք հուշի թևերով,
Ես՝ խորթ գրկից հեռաստանի՜,դալուկ, թախծոտ մրմունջով,
Դու ՝ գգվանքո՜ւմ հայրենիքի,նրա քաղցր կարկաչով:
Գիտեմ,հիմա կարցունքոտվեն աչքերը քո բարելից,
Որ խուժեցի հոգուդ այգին հանկարծակի ու հեռվից,
Ասա՜, քույր իմ ի՞նչ են գոչում լեռները մեր՝ բարձունքից,
Ի՞նչ են պատմու՜մ հովերն անուշ սուլող նրանց թիկունքից:
Ասա՝ դուղու՞մ է դեռ հո՜ղը անցած աշնան հողմերից,
Ողբու՞մ է դեռ երկի՜նքն հայոց,այն մահարկու հարվածից,
Ի՞նչ են սուլում հանդերը մեր գալիք,վաղվա օրվանից,
Ի՞նչ են կանչում հավքերն աշնան գու՞յժ, թե՞ համբավ խնդալից:
Ասա՝ քույր իմ ինչ է հագել Արմաղանն իմ սրբազան,
Ի՞նչ գույնով է երփնել նրան բնությունը մայրական,
Հիշում եմ,որ աղոթելիս մայրիկը իմ քնքշական
Շշնջում էր փրկիր չարից ո՛վ դիմավոր Մաղմաղան:« Արմաղան ՝»
Մի պահ նայիր իմ աչքերով Արմաղանի հայացքին,
Ճեմի՜ր կարոտիս քայլերով բուրազվարթ փեշերին,
Իմ որբացած սրտի զարկով ղողանջի՜ր դու ջերմագի՜ն
Ասա Կգամ ես, վերստին կփարվե՜մ նրա լանջերին:
Արի քույր իմ միաձուլենք խոհերը մեր լուսական,
Հիշե՜նք մայրերին մեր անուշ ,որ մի ցավի տիրացան,
Քրոջ սիրով իրար կապված կիսեցին դեղ ու դարման,
Եվ՝ նույն ցավով անցա՜ն անհետ՝ գիրկը հավիտենության:
Ա՜ռ բաղձանքս ծով սրտիդ մե՜ջ , Հոգուս բու՜յրը տխրագի՜ն
Գնա՜, ելի՜ր սարավանդը ծննդավայրի մեր անգին,
Ուր բուրում է խնկաբույրով հավերժության վես այգին,
Գրկում առած շիրիմնե՜րը մեր մայրերի կաթոգին:
Մեր ախպրից մի պուտ ջուր տա՜ր,ցողի՜ր շիրմին մայրիկիս,
Թող հագենա պապակ սիրտը՜ այրվող բոցից կարոտիս,
Այնտեղ թող իմ հոգու բո՜ւյրը,երանգնե՜րը ըղձանքիս,
Որ նրա վառ հոգին լույս տա ճամփաների՜ն հետդարձիս:
Բաժանության թեժ կրակում Տոչորվու՜մ է հեգ սիրտս,
Երազներն էլ լքել են ինձ, անքո՜ւնէ իմ գիշերս,
Թեկուզ հեռվից կուզեմ խոսել,կիսե՜լ իղձ ու բաղձա՜նքս,
Եղբայրաբար սիրում եմ քեզ, կատարի՜ր դու խնդրանքս:
Արտավան Սահակյան
Следующая публикация
Нет комментариев