Предыдущая публикация
ՀԱՄԼԵՏ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
ԺԱՄԱՆԱԿԻ ՀԵՏՔ
Բողոքից անվերջ ի՜նչ ենք հասկանում,
Ատել և ատել տեղին, անտեղի,
Այդպես ինքդ քեզ ճիշտ չես հասկանում,
Ամեն բան քանդված տեսն է լուր սրտի...
Կամ քեզ խաբում են, կամ պետք չես արդեն,
Ուժերդ դանդաղ հատնում են՝ գիտեն ,
Քո մեջ քեզ՝ քո չափ ՝այնչափ ես ատում՝
Սիրելը թողած՝ փնտրում ես միշտ քեն:
Մի բան հետո ես՝ զգում, հասկանում,
Որ փորձությանը հենց չես դիմացել,
Ու քեզ է գալիս մի նոր փորձություն,
Փոխվելուդ հարմար՝ հի՞նդ չես ճշտել...
Ճիշտ է , երբ ունես նորի արարում,
Հնին , անցյալին մոռացիր՝ թքա՛ծ,
Դու այնպես արա` ով քեզ էր խաբում,
Գլխահակ կանգնի իրեն դեմ դիմաց։
Բողոքը ուժեղ մարդուն չէ վայել,
Կամազուրկ թույլն է կամքից բողոքում,
Տկար ոգու տեր մարդուն չեն հարգել,
Ոգեսովն է լի` դատարկ, գող հոգում...
Իմ այս երկրի մեջ բողոք չեմ անում ,
Պարզապես կյանքի խոհերն եմ սերտել,
Ինքս մարդկանց մեջ միշտ ինձ եմ փնտրում
Թքած՝ հենց նրանք ինձ էլ են խաբել:
Կյանքն է այդպիսին՝ ես չեմ բողոքում...
իմաստը որն է ...կյանք կա իմաստում...
Որքան ճիշտ լինես՝ ժամանակին պետք...
Արդարն էլ բողոք կդիտվի անպետք...
Բողոքիր քեզնից ժամանակին մեղք,
Ճշմարտությունը մեղավո՞րն է` վերք...
Որքան ցավագին վարվի այն քեզ հետ...
Սպի կդառնա `ժամանակի հետք...
ՀԱՄԼԵՏ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Следующая публикация
Нет комментариев