Предыдущая публикация
Не цэнім прастор той, што радасць дае:
Палі і дубровы, сунічныя горы,
На горад мяняем мы вёскі свае.
Дзе вельмі патрэбны пастух і араты,
Нікому з нас толькі ў той час не адчуць
Ні болі чужыя пякельнай, ні страты,
Як мары ў нязведанае нас завуць.
Бяжым мы наперад, шукаючы славы,
Ды з соцен, даецца яна аднаму,
Даруе лёс іншым зямліцца ля лавы
У роспачы з болем і па аднаму.
Тады ўспамінаем ружовыя ранні,
Садочкі юнацтва, што ужо адцвілі,
Пад бэзамі першыя нашы каханні,
Якія да мэты калісь нас вялі.
Мо, вынік не трэба чакаць паслядоўны,
Цаніце край родненькі, спевы ў гаю,
Збірайце ў скарбонку павагу з любоўю,
Даброту і шчырасць,
Шчэй і годнасць сваю.
Валянціна Мажугіна.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 2