Маёй настаўніцы Бузо Н. І. Спатканне з векам
О, вісакосны год, ты нарадзіў
Маю прыгожую настаўніцу. І гэта
Табе і свету усяму наўздзіў,
І ў тым няма вялікага сакрэту,
Што Мсціж, Валокі і, вядома, Мрай
Яе сустрэлі радаснай усмешкай,
Наш з вамі любы і знаёмы край,
Дзе родныя, найлюбейшыя сцежкі
У лес, да возера, да кветкавых лугоў,
Там бегала і Ніначка дзяўчынкай.
Ад смелай Мрайкі, ад нямых стагоў
У Мінску раптам маміна крывінка.
І ўспамінае тут суседзяў дабрату,
Што і ў вайну апошняю скарынкай
Дзяліліся. Як партызанкай вернай на пасту
Стаяла. Не адна цяпер хвілінка
Праносіцца, нібыта ўчора сон…
А прамінула сто гадоў. Паверыць
Вам цяжка. Я ў думках з вамі сёння ва ўнісон,
І добра, што адчынены тут дзверы.
Сустрэчй і знаёмствам даражу,
І шлях ваш стогадовы на экране
Майго ўяўлення. Выйсці за мяжу
Гадоў мінулых – з векам на спатканне
Дазволіў час. І рады ўсе. З усімі я хачу,
Каб у здароўі добрым, светлым, моцным
Маглі сябе яшчэ вы доўга-доўга чуць,
У хату – людзі, а ў аконца сонца.
P.S. Няхай надалей будзе шчасна і ладна,
З павагай любоўю Вера Буланда
Комментарии 2