Предыдущая публикация
Левая колонка
Сейчас на сайте
«Ցերեկով նրանք արտ են քաղհանել, Որ հասկի ոտքը փուշը չծակի: Արտի ծաղիկներն արմատից հանել, Աղոթք են արել, որ արտը ծաղկի: Մատներով սանրել արտը բովանդակ, Մաքրել են նրանք փուռչ ու փշերից…Երբ տուն են եկել, փշերի տեղակ,Աստղեր են թափվել նրանց փեշերից։ Գիշեր է եղել…շշուկներ… հետո,Քնով են արել հոգսերը վաղվաԵվ կամաց-կամաց քնել են նրանք: Զարթնել են ծեգին ու մինչև անգամՉեն էլ իմացել, որ արդեն ես կամ․․․ Չեն էլ իմացել,Բայց հազար անգամՇնորհակալ եմ ես այն գիշերից, Որ չի ուղարկել հորս ջրաղաց, Եվ չի քաշքշել մորս փեշերից, Չի առել նրան ու տարել հերանց…Ու ես ծնվել եմ այսպիսին, այսպես՝ Ամենամիակ և ամենա ԵՍ...
Մենք շապիկով չծնվեցինք: Եվ մեզ համարՈւրիշ տեսք է երջանկությունը միշտ կրել:Մեզ ծնել է, աշխարհ բերել համեստ մի մայր,Բայց մեզ ինքը պատմությունն է որդեգըրել: Մի աղջիկ է կյանքում սիրել ու մեզ փնտրել,Մի խե՜նթ աղջիկ՝ երազների հետքով տարված:Բայց գիտեինք, որ ապագան է մեզ ընտրել,Որ ինչպես մենք՝ նա էլ մեզ է սիրահարված: Համե՜ստ մի տուն,- բայց գիտեինք, որ հայրաբարԼայն աշխարհն է իր դռները մեր դեմ բանում:Աշխատանքի, ծառայության տանող ճամփա,- Բայց գիտեինք, որ գալիք է նա մեզ տանում: Առօրեական մեր հոգսերում ու մեր գործումԿար մի իմաստ, կար մի խորհուրդ անբռնելի,Որ գինու պես ուշացումով է ներգործումԵվ որ միայն մեզ համար է ըմբռնելի: Մեր խոսքերում կար մի շշուկ, կար մի հնչյուն,Ամեն ինչում մի երազ էր վեր խոյանում,Որով
На этом пока всё
Войдите в ОК, чтобы посмотреть всю ленту