Фаррух Шарифов

Манро зиё набошад ғайри зиёи Оча.

Дар хонаи дили ман нуру сафоӣ, Оча, Дар манзили умедам савту навоӣ, Оча. Дунё нахоҳам асло бе туву бе нигоҳат, Дунёи ман ту ҳастӣ, онро ҷилоӣ, Оча. Ғайри ту нест асло имдодгар ба дунё, Бар дардҳои ҷонам худ ту давоӣ, Оча. Бо дастҳои нармат сила кунӣ сарамро, Бо ҳарфҳои гармат ҳикматсароӣ, Оча. Аз ранҷу дарду офат, аз ҳар балову кулфат, Доим нигоҳ дорад дасти дуъои Оча. Дар тифлию ҷавонӣ Фирдавс хонаи ман, Ҷаннатмакон бидонам ман хоки пои Оча. Гоҳе миёни ёрон ё ки ба худ ягона, Ҳар дам ба гӯшам ояд ҳарфу хиҷои Оча. Кошонаам пур аз нур, эй дӯстони машҳур, Манро зиё набошад ғайри зиёи Оча. То ман киям, бидонам, лафзи варо бихонам, Аллоҳро биомӯхт он алл