Предыдущая публикация
პროფესია ალფონსი
12.
დიდ დროს ნამდვილად არ მოანდომებდნენ მასპინძლები, სანამ გამოგვხედავდნენ და კარს გაგვიღებდნენ, მაგრამ მე ეს დრო საუკუნოდ გაწელილი მეჩვენა რატომღაც. ჩემი გული წამში მგონი ორ დარტყმას ასწრებდა. თან, ისე ძლიერად მიცემდა, რომ მთლიანი სხეულით მაძაგძაგებდა. აშკარად, ზეზვასთან მოსალოდნელი შეხვედრა მაღელვებდა და მაფორიაქებდა ასე. თან, ცოტა არ იყოს, მრცხვენოდა კიდეც.
ბოლოს, როგორც იქნა, დაადგა რკინის შავ კარს საშველი, გაჩხაკუნდა და ბოლომდე გაიღო. ჩემს წინ ზღვიდან ნაცნობი ერთ-ერთი ტყუპისცალი იდგა და გაოცებით შემომყურებდა. მერე, ბაია შეათვალიერა და შიოს ჯერი რომ დადგა, გულწრფელად გაუხარდა, თუმცა ამავე დროს გაოცება აესახა ლამაზ სახეზე.
_დაშავებული სად გვყავს, მის სანახავად მოვედით._უმალ დაუკმაყოფილა შიომ ცნობისმოყვარეობა.
_ააა,_რაღაც ძალიან ორაზროვნად ამოუშვა ბგერები და გზა დაგვითმო, რომ ეზოში შევსულიყავით._სახელოსნოშია როგორც ყოველთვის.
_რას ლაპარაკობ, მხარი არ სტკივა? სახელოსნოში რას აკეთებს?_ჩემს გულში ნადები კითხვა რომ დასვა შიომ, გამიხარდა.
_არ იცი იმის უჯიშო ამბავი? "ავი მუშა კვირაძალსო", არც თვითონ ისვენებს და არც ჩვენ გვასვენებს._მართალია საყვედური დასცდა ძმის მიმართ, მაგრამ უდიდესი სიყვარული იგრძნობოდა მის თითოეულ სიტყვაში.
პირველი მე შევაბიჯე ეზოში, მერე ბაიამ და უკან კი შიო მოგვყვა. შევედი თუ არა, არაჩვეულებრივი სანახაობა გადამეშალა თვალწინ. პატარა ედემის ბაღი იყო პირდაპირ. მართალია, როგორც ყველა ქალაქის ეზოები, აქაც პატარა ფართი იყო, მაგრამ ყოველი კუთხე-კუნჭული მაქსიმალურად იყო გამოყენებული და სხვათაშორის გემოვნებიანადაც. დავიწყებ იქიდან, რომ მაღალი მესერი მთლიანად ფათალოთი იყო დაფარული და არაჩვეულებრივი ვიზუალი ქონდა. რამოდენიმე "აცაბაცა" ბილიკი შევნიშნე და მასპინძლის მინიშნებით ერთ-ერთს გავუყევით, რომელიც ალბათ ზეზვას სახელოსნომდე მიდიოდა. გზად, ხელმარჯვნივ ფერადი ქვებით მოპირკეთებულ პატარა "გუბურას" ჩავუარეთ, სადაც ასევე ფერადი თევზები დასრიალებდნენ. გუბურის გარშემო კი ნაირფერი ასტრები იწონებდნენ თავს. ხელმარცხნივ კი მომრგვალებული პატიო შევნიშნე დასაჯდომ-მოსასვენებელი, მაგიდა მოწნული სკამებით, ქოთნის ლამაზი ყვავილებით და ორიგინალური სკულპტურებით გაფორმებული. მერე პატარა ხეივნის გვირაბიც გავიარეთ და პატარა შენობაც შევნიშნეთ, მისი ღია ფანჯრებიდან კი სასიამოვნო მელოდიები იღვრებოდა.
_მუსიკის თანხლებით უკეთესად მუშაობს._აგვიხსნა მასპინძელმა, მერე დაწინაურდა და სახელოსნოში პირველი ის შევიდა._სტუმრები გყავს. გამოხვალ თუ აქ მიიღებ?
ღია კარიდან ნათლად დავინახე პატარა მაგიდასთან თავჩახრილი ზეზვა, რომელიც ხის პატარა დაფაზე რაღაც სპეციალური მოწყობილობით მარცხენა ხელით მუშაობდა. ინსტიქტურად რომ გამოიხედა და მე დამინახა, აშკარად გაოცდა, მერე დაბნეულმა შემომღიმა და ფეხზე წამოდგა. და ნამდვილად მიუხვდა მღელვარების მიზეზს და ეშმაკური ღიმილით გამომხედა.
_მობრძანდით. ტყუილად მოაწყო ეზოში ედემის ბაღი, სტუმრებს მაინც ყოველთვის სახელოსნოში იღებს.
ზეზვას შემოხედვამ რომ მეც დამაბნია და შენობაში შესვლა ვეღარ მომეხერხებინა, ბაიამ მიხსნა უხერხული მდგომარეობიდან, მან დამასწრო და ის შევიდა პირველი. მერე შიომ მიბიძგა და თვითონაც უკან მომყვა. უმალ მეცა ცხვირში ხის დამწვრის სუნი
_მოკლეთ, შენ სულ უნდა მუშაობდე და მუშაობდე?_შიომ ფრთხილად ჩამოართვა მეგობარს ხელი და მისი საქმიანობით დაინტერესდა._ვაა, პორტრეტზე მუშაობ? ახალია რაღაც._და ხელში ხის დაფა შეათამაშა, სადაც მართლაც პორტრეტი იყო ამომწვარი. ჯერ მხოლოდ თვალ-წარბი და გაშლილი თმა ქონდა ამოტვიფრულ-ამომწვარი, მაგრამ მაინც ლამაზი იყო._მოიცა, ცაცია ხარ?_გვიან გაიაზრა მისი შესაძლებლობები.
_ყველა გენიოსი ცაცია იყო. მასე კი ნუ უყურებ ჩემს ძმას._დაცინვის პერსპექტივა თავიდანვე მოუსპო ძმაზე შეყვარებულმა დამ შიოს და თან ალმაცერად გამოხედასე, აქ არეულ-დარეულობა და სივიწროვეა, არ ჯობია პატიოში გამოხვიდეთ?_ დაბალი ხმით კი უჩურჩულა ძმას, მაგრამ მე მაინც გავიგე. მერე ჩვენ მოგვიბრუნდა._შეწუხებისთვის ბოდიშს გიხდით, მაგრამ ისევ გარეთ ჯობია მემგონი. თქვენ რას იტყვით?_მართალია ყველას გვკითხა, მაგრამ მე მიყურებდა რატომღაც.
მივხვდი, ჩემს სიტყვას დიდი მნიშვნელობა ქონდა მარტო მისთვის კი არა, მისი ძმისთვისაც და უარესად ავღელდი და დავიბენი. თან, გვარიანადაც გავწითლდი ალბათ, რადგან სახეზე ალმურმა ამკრა.
_რა ძალიან შორს წასასვლელებიც ჩვენ ვართ?_გაუკვირდა შიოს._მე, პირადად, გარეთ მირჩევნია, აქ ცხელა, თან იქ მეტი სილამაზე და კომფორტია.
პირველი შიო გავიდა, მერე ბაია მიჰყვა მალევე და მეც გამოვედი გარეთ.
და-ძმანი რაღაცაზე აჩურჩულდნენ ერთხანს, მერე კი ისინიც მალევე მოგვყვნენ უკან. ზეზვა ჩვენთან ერთად ჩამოჯდა მოსასვენებელში, ტყუპისცალი კი სირბილით გაეშურა სახლისკენ.
_მოიცა, ნინი, შენებურები საჭირო არ არის, მალე უნდა წავიდეთ.
_ჯერ ერთი, ნინი არ ვარ და მეორე, მოსვლა თქვენი ნება იყო, წასვლა კი ჩემია._აკისკისებულმა გამოსძახა და მალევე გაუჩინარდა.
_აუ, უთხარი, რომ არაფერზე შეწუხდეს, მართლა მალე უნდა წავიდეთ._ძლივს გავბედე მეთქვა და თვალებში შემეხედა ზეზვასთვის.
_მაგას ნამდვილად ვერ ვეტყვი._გაეცინა._მაინც არ დაიშლის არაფერს და ჯობია შევეგუოთ.
უხერხულად ვიგრძენი თავი, ჩვენს გამო რომ წუხდებოდა და სულ გადამავიწყდა რისთვისაც ვიყავით მისულები. კიდევ კარგი ისევ მისმა ტელეფონმა შემახსენა თავი. ჩემს ჩანთაში რომ ამღერდა, გაოცებულმა შემომხედა.
_მოკლეთ, ძმაო, თავის გარდა რომ ყველაფერი აქა-იქ გრჩება, ტელეფონიც კლინიკაში დაგრჩენია და მარიშკამ წამოგიღო. ჩვენი მოსვლის მიზეზიც ეს არის.
მისი ამღერებული ტელეფონი ჩანთიდან რომ ამოვიღე და გავუწოდე, ჩამორთმევისას ნებით თუ უნებლიეთ ჩემს თითებს შეეხო და უარესად ამიფორიაქა გული.
_ვფიქრობდი, კლინიკის ეზოში დამივარდა და იქ დავკარგე-მეთქი. მადლობა._ღიმილით რომ ჩამხედა თვალებში, გული მართლა გამიჩერდა._არა და იმდენი საჭირო ინფორმაცია მიწერია, გული დამწყდა.
_ხო და, მაღარიჩი შენზეა ძმაო._თავისებურად გაიღრიჭა შიო.
_ხომ იცი, არ გავექცევი დაკისრებულ მოვალეობას._რაღაც სიამაყის გრძნობით თქვა და ისევ მე შემომხედა.
ერთხანს დუმილი ჩამოწვა. მხოლოდ ტელეფონის სასიამოვნო მელოდია არღვევდა ამ დუმილს, რომლის პასუხსაც არ აპირებდა რატომღაც ზეზვა. ალბათ, არც ისე მნიშვნელოვანი ზარი იყო, თორემ ხომ უპასუხებდა? ან, იქნებ, მე ვიყავი ამჯერად უფრო მნიშვნელოვანი? ამის გაფიქრებაზე სასიამოვნოდ გამცრა ტანში.
_ ეს ყველაფერი, როგორც შენმა დამ თქვა, მართლა შენი გაკეთებულია?_დუმილი ბაიამ დაარღვია და ეზოს კმაყოფილი მზერა მოავლო._მართლა გენიოსი ყოფილხარ. არაჩვეულებრივია. სადმე ნახე, თუ შენი ფანტაზიით არის?
_არც ფანტაზიას უჩივის, მაგრამ ეს "ტბა" ინტერნეტში ვნახე და ჩემი მიწოდებული იდეაა._ნინიმ თუ თაკომ ლანგრით ტკბილეული და ცხელი ყავა მოგვართვა._დანარჩენი კი ჩემი საყვარელი ძამიკოს იდეებია.
_კარგი ხელი გქონია._შეაქო ბაიამ._რომ დამჭირდეს, აგარაკის მოსაწყობად ხომ წამოხვალ ჩემთან?
_რა თქმა უნდა, რა პრობლემაა?_ისე მომხიბვლელად გაუღიმა, რომ თვალი ვეღარ მოვწყვიტე.
მალევე დაიჭირა ჩემი დაჟინებული მზერა და რომ შემომხედა, ასისტოლია დამემართა.
_ასეთი კეთილმოწყობილი ეზო რომ მქონდეს, ალბათ გარეთ აღარც კი გავიდოდი.
_სანამ შენსას მოაწყობ, დიდი სიამოვნებით მიგიღებთ სტუმრად. ხშირად გამოგვიარე.
_რომც არ გეთქვა, მაინც ხშირი სტუმარი იქნებოდა თქვენი. აშკარად დაატყვევა ამ სილამაზემ._ისევ გაიღრიჭა შიო.
მეორე ტყუპისცალიც გამოვიდა სახლიდან. მან უკვე ნამცხვარი, თეფშები და ჩანგლები გამოიტანა ლანგრით. გულტბილად მოგვესალმა ყველას და განსაკუთრებით მე შემათვალიერა თავიდან ფეხებამდე კმაყოფილი მზერით. ან ზეზვას ქონდა რამე ნათქვამი ჩემზე, ან, ატყობდნენ ძმას, რომ გულგრილი არ იყო ჩემს მიმართ და ვატყობდი, რომ მათაც მოვწონდი.
კარგა ხანს შემოვრჩით ზეზვასთან. გულღიათ ვისაუბრეთ თიტქმის ყველა თემაზე. ვისაუბრეთ რა, ყველა ლაპარაკობდა ჩემს გარდა, მხოლოდ მე ვიყავი მსმენელი. თუმცა, იმასაც ვაღიარებ, რომ ნახევარზე მეტი არ მესმოდა რას ლაპარაკობდნენ. ნინისა და თაკოს მზერაც მაბნევდა და ზეზვას მორიდებული გამოხედვაც. საღამოს, გარშემორტყმული ფერადი ნათურებიც რომ აანთეს, მთლად რომანტიკული გარემო შეიქმნა. ბაიასი რა ვთქვა, მაგრამ მე კი მართლაც მოჯადოებული ვიყავი ამ მშვენიერი გარემოთი და ზეზვას პიროვნებით. არა და დაბდურად რომ მოიხსენია შიომ, მართლაც ვიფიქრე, რომ დაბდური იყო. უფრო ის მიმტკიცებდა ამის დაჯერების მიზეზს, რომ ორჯერ გაიშხლართა ეს მთასავით ბიჭი ჩემს თვალწინ და ვიფიქრე, მოუხერხებელი ვიღაც იყო. აღმოჩნდა, რომ უბრალოდ ხიფათიანი ყოფილა.
საღამოს, უკვე კარგად რომ შებინდდა, მაშინ დავემშვიდობეთ ზეზვას და მის ტყუპ დებს და სახლსში წამოვედით. ბაია აშკარად კმაყოფილი იყო დღევანდელი "გამოსეირნებით". რაც გზაში ვერ მელაპარაკა, სახლში მისულმა ამომხადა კითხვებით სული. შევატყე, რომ მასაც მოეწონა ზეზვა, ოღონდ საჩემოდ. იმ ღამეს ჩემთან დაწვა და სანამ დაიძინებდა, სულ იმ "ყოჩაღი და ლამაზი ბიჭის" ქებაში იყო. მისი მოწყობილი ეზო ხომ მოეწონა და მოეწონა და ჩვენი აგარაკის მოწყობაც განიზრახა იმ სტილში.
_მართალია, თევზებს ვერ გავაშენებ, მაგათ მოსავლელად არც დრო მაქვს და არც ნერვი, მაგრამ პატარა ჩანჩქერი რომ გავაკეთოთ, მგონი უკეთესი იქნება. ან, სულაც, გედების სკულპტურებით გავაფორმოთ... პატიოში ბარიც რომ მოვაწყოთ და მაყალიც, მგონი უკეთესი იქნება. რომ გადავხუროთ თან, დივანსა და სავარძლებსაც თავისუფლად დავდგამთ. ჩვენ, ბაღჩას მაინც არ ვიყენებთ ბაღჩეულის დასათესად და აუზი რომ მოგვეწყო?
აუზის მოწყობის იდეა მეც მომეწონა. მთელ ზაფხულს იქ გავატარებდი და აღარსად აღარ წავიდოდი. ბაიასი არ იყოს, თავს აღარც კი გამოვყოფდი გარეთ.
ერთმანეთში ლაპარაკს შევყევით, სამომავლო გეგმებიც დავსახეთ და როდის-როდის ჩაგვეძინა. დილით გაღვიძება დაგვაგვიანდა და სამხედრო სისწრაფით გავემზადეთ სამსახურში წასასვლელად. ერთმანეთს არ ვაცდიდით აბაზანაში შესვლას და შხაპის მიღებას.
ის დღეც ჩვეულებრივი იყო სამსახურში, არაფრით განსხვავებული სხვა დღეებისგან. უამრავი პაციენტი. თანაც, ზოგი ბოლო ხმაზე აღრიალებული თეთრხალათიანი ექიმის დანახვისას. მოკლეთ, ჩვეულებრივად ჩავამთავრე სამუშაო საათები და სახლში ვაპირებდი უკვე წასვლას, რომ კარზე მომიკაკუნეს. ნაგვიანევი პაციენტი მეგონა და ცოტა არ იყოს გუნება წამიხდა და უწადინოდ გავძახე, მობრძანდით-მეთქი.
_კარგია რომ მოგისწარი._ხალისით შემომეჭრა ნინი თუ თიკა არ ვიცი. (გვერდიგვერდ რომ იდგნენ მაშინ ვერ ვარჩევდი ერთმანეთისგან და ახლა ცალცალკე რას ვიცნობდი ვითომ?)
_მოხდა რამე?_ჩემი ფიქრები მაშინვე ზეზვასკენ გამექცა რატომღაც, მაგრამ მომერიდა პირდაპირ მისი ძმის მოკითხვა და ზოგადად ვკითხე.
_ისეთი არაფერი. აქეთ ვიყავი და ვიფიქრე, შევუვლი, კაფეში დავპატიჟებ-მეთქი._ისე შინაურულად და გულღიად მელაპარაკებოდა, თითქოს ათეული წლის მეგობრობა მაინც გვაკავშირებდა ერთმანეთთან._ნინი კი იძახის, სახლში ჯობია, პიცა გამოვაცხოთ ერთადო, მაგრამ ეგ უკვე შენ გადაწყვიტე, სად გირჩევნია. იცოდე, უარს არ მივიღებთ. ბაიასაც რომ დაურეკო, კარგი გუნდი მოვქუჩდებით._საყვარლად შემომცინა.
რა სტატუსით მეპატიჟებოდა ვერ ვხვდებოდი. როგორც მეგობარი, თუ როგორც მისი ძმის მოწონებული ქალი? არა და აშკარა იყო, რომ სამივეს მოვწონდი. (ნეტა, მეც ასე აშკარად მემჩნეოდა, რომ ზეზვა მომწონდა და გულს მიფორიაქებდა?)
_რამე სხვა გეგმა გქონდა?_ყოყმანი რომ შემატყო, მოიწყინა და შიოს თქმისა არ იყოს, "ჩამოყარა ყურები".
სხვა გეგმა ნამდვილად არ მქონია არაფერი. ბაიასაც ძალიან გაუხარდებოდა ეს ამბავი, მაგრამ გუშინ მათთან ვიყავით. მართალია, ჩემი ინიციატივით მოვახდინე მათთან მისვლა და დღეს უკვე თვითონ მეპატიჟებოდნენ, მაგრამ...
_მართლა სხვა გეგმები გაქვს?_უარესად მოიწყინა თიკამ. თან, ისეთი საწყალობელი გამოხედვა ქონდა, გამეღიმა.
_არც ისეთი, რომ ვერ გადავდო.
_ჯიგარი ხარ!_მოულოდნელად გადამეხვია და ჩამეხუტა._სად წავიდეთ: ჩვენთან თუ კაფეში?
_ეგ უკვე ბაიას რომ დავაგეგმინოთ?_ეშმაკურად შევღიმე, რადგან თავის გაყიდვა არ მინდოდა, რომ მისი ძმის ნახვის სურვილი მკლავდა. ბაიას მივანდე ჩემი ბედ-იღბალი. თუმცა, დარწმუნებული ვიყავი, რომ კაფეში წასვლას მათ სახლში მისვლას ამჯობინებდა.
ხოდა, რომ დავურეკე, ზუსტად ისე აგიხდეთ ყველაფერი, როგორც მე ამიხდა მაშინ, სიხარულით დამთანხმდა ქალბატონი მათ სახლში მისვლაზე. სამსახურში გამომიარე, ჯერ ისევ აქ ვარ და ჩემი მანქანით წავიდეთო. მართლაც მასე მოვიქეცი და მე და თიკამ ქალბატონ დეტექტივს სამსახურში მივაკითხეთ, იქიდან კი მათი სახლისკენ გავეშურეთ. ნინი ისთი გახარებული დაგვხვდა, ბავშვობაში მე რომ მიხაროდა მამაჩემის ადრე დაბრუნება სამსახურიდან.
_რა ძალიან კარგი გოგოები ხართ!_ეზოში შესვლისთანავე წელზე მოგვხვია მე და ბაიას ხელები და ისე გაგვიძღვა სახლისკენ._დღეს მარტოები ვართ, არავინ შეგვიშლის ხელს...
ამის გაგონებაზე გული დამწყდა, რადგან ზეზვას ნახვის სურვილი მკლავდა.
_ჩემი ძმა კი სახლშია, მაგრამ ის დღედაღამ თავის სახელოსნოდან მაინც არ გამოდის და ფაქტიურად აქ არც კი ითვლება._ბოლოს ამ სიტყვებით რომ "დამამშვიდა", სიხარულით ცას ვეწიე.
(გაგრძელება იქნება)
#ელეონორა 💜💜
Следующая публикация
Нет комментариев