Бола очликдан гандираклаб, мактабга йўл олди. Бир жойга етганда эса, очликка чидолмай, бирор таом умидида бир дарвозани тақиллатди. Эшикни бир аёл очганида болакай овқат сўрашга тортиниб: “Хола, ичишга бирор нарсангиз борми?”, деб сўради. Зийрак аёл нима гаплигини фаҳмлаб, дарров уйга кириб кетди ва бир коса ёғли сут олиб чиқди. Бола сутни ичиб, қувватга кириб, Аллоҳга шукр ва аёлга раҳмат айтиб йўлида давом этди. Орадан йиллар ўтди... Сут берган аёл ёши ўтиб, оғир касалликка чалинди. Докторлар тезда операция қилиш кераклигини айтишди. Операция қийин ва нархи ҳам жуда қиммат эди. Ҳеч бир клиника қийинлиги ва аёлнинг операция ҳаққини тўлай олмаслигидан бу ишни ўз зиммасига олишни истамасди. Ниҳоят, бир касалхона аёлни операция қилиб, даволади. Аёл ва унинг оила аъзолари эса, хавотир билан операция ҳаққи кўрсатилган чекни кутиб туришарди. Ҳисоб қоғозини шифохона бош врачига олиб боришди, у имзо қўйди. Ҳисоб қоғозни аёлга олиб келишганда унда: "Бир коса сут билан тўланди", деб ёзилган эди. Ўша митти болакай ўқиб, катта бўлгач шифокор бўлган ва доимо сут билан сийлаган аёлни унутмаган эди...
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 1