Предыдущая публикация
Хонада тўрт дона шам бамайлихотир ёниб, аста секин эриб борарди.
Биринчи шам деди: "Мен Вазминликман. Афсуски, одамлар мени асрай олишмайди. Менимча, сўнишдан бошқа чорам йўқ," - бу сўзларни айта туриб шамнинг олови ўчди. Иккинчиси сўз бошлади: "Мен Ишончман. Афсуски, менинг хеч кимга керагим йўқ. Ёнишда давом этишда нима маъно бор энди..." Аранг тилга кирган шам шу заҳоти сўнибди. Дилшикаста учинчи шам шундай дебди: "Мен Мухаббатман. Ёнишга бошқа кучим қолмади. Одамлар мехр туҳфа этишни ҳам, уни қабул қилишни ҳам билишмайди"! Бу шам ҳам ўчибди. Қўққисдан. Хонага бир болакай кириб қолибди. У учта ўчган шамни кўриб . "Нима қиляпсизлар? Сизлар ахир ёнишлариз керакку!!! Мен қоронғиликдан қўрқаман!" шундай дея болакай хўнграб юборибди. Ҳаяжонга тушган тўртинчи шам тилга кирибди. "Сен қўрқма, йиғини бас қил. Токи мен ёниб турар эканман, қолган учта шамни ёқиш мумкин. Мен - УМИДМАН!"... Умидингизни сўндирманг, фақат олдинган ҳаракат қилинг... !
Следующая публикация
Комментарии 4