Предыдущая публикация
ԱՆՈՒՆԸ` ԵՐԲԵ'Ք
Ձյունը կհալվի սարը կմնա`
Քարը կմնա ձնհալից հետո,
Մարդը կհալվի անուն կդառնա,
Եթե նա Մարդ է `ձյան պես չի գնա ։
Երկնքից ինչ գա` գետնին կհալչի,
Հողը կընդունի `քար,թուփն ու սարը,
Երկնքից թափված ձյուն, անձրև...ցավը
Եվ անվան ,պատվի ամեն մի տառը`
Միակն է հողից`երկնին պիտ հառնի…
Հողից է ծնվել ու հող չի դառնա...
Խնկաբույր կտան հող,քարն ու սարը...
Մարդկային թոնրից չի պակսի հացը
Որքան ձյուն գա շատ սիրտն է մառանը`
Հալալ ապրուստին փակ դուռ չի մնա`
Հարամը ներսից հարյուր փակ կառնի`
Ու էդպես հարամ`անհամ կմնա։
Քարին ու սարին ,հողին թաց ու չոր,
Կմարի կյանքի ժամ`օրն ու տարին,
Միակն անունն է `մարդն է պատվավոր,
Երբ չի ճանաչվում կյանք-ժամանակով։
Միակն անունն է` տարվա այն չորսից`
Որ հալված կապրի գարուն հավերժին...
Անգամ գարնանը `ձնից, անձրևից...
Բուրում է անուշ` ծիլ -ծաղկունք, բարին։
Ձյունը կհալվի հողում ցեխ դառնա`
Ճերմակը մաքուր կներկվի կեղտով,
Չմարդի հետքը կհալվի քամով`
Պատիվը ձյուն չէ` հալվի չմնա`
Այն հավերժում Ողորմին տալով...
Անունը մարդու չի մարի երբեք,
Արևից `քամուց չիք դառնա անհետք,
Քամի,փոթորիկ անուն չեն տանի,
Պատիվից մարդահոտ բույր կտա խնկի,
Ծուխ -կծխանի...հավերժահացի։
Համլետ Հակոբյան
19.12.2016թ. Լիճք Մարտունի
Следующая публикация
Нет комментариев