Предыдущая публикация
აღარ მეშინია
აღარ მეშინია ახლა,გათენება.
მსურდა,მეც როგორმე,მზეს რომ შევემჩნიე.აღარ მეშინია,ღამის გახელება.გულის ნაწილივით,ღამეს შევეჩვიე.
აღარ მეშინია,თმა რომ გამითეთრდა.თეთრი ძაფიაო,ასე გამიგია.აღარ მეშინია,რომ ვერ გამითენდა.აღარ მეშინია,წვიმის ამინდია!
აღარ მეშინია,ყველა დამივიწყებს!დრო,ვის შეიბრალებს?!დრო ხომ შეშლილია!აღარ მეშინია,ძვლები დამიმიწდეს!სიყვარულისაც კი,აღარ მეშინია..
აღარ მეშინია,ლექსი ვერ დავწერო!მუზა,სტუმარივით ჭიშკარს არ მოადგეს!აღარ მეშინია,არვის დავიჯერო!აღარ მეშინია,რაც ცრემლს გადმომადენს.
აღარ მეშინია,ყოფნა მოლოდინით.სულის სიმარტოვე,მარტო ბორიალი.აღარ მეშინია,მაწევს,რომ ლოდივით,წუთისოფელი და ასე ღოღიალი.
აღარ მეშინია,ქარის შეკივლება,
როცა,ლერწამივით დამიმარტოხელებს.აღარ მეშინია,ბედთან შერკინება,როცა,სუროსავით შემომაჭდობს ხელებს.
აღარ მეშინია,მუხთალ წუთისოფლის!დამდევს,ლანდივით და ვეღარ გამიგდია.ერთი სიცოცხლე მაქვს და ცხრასავით მყოფნის!ცის თუ,მიწისა ვარ,ვეღარ გამიგია.
აღარ მეშინია,არც რის,არავისი!
ალბათ,სამოთხის გზა,ზეცა მეშვიდეა!იმის მეშინია,ცის რომ არ ვარ ღირსი!მხოლოდ ერთადერთის,უფლის მეშინია.
მამუკა უნგიაძე
Следующая публикация
Нет комментариев