Предыдущая публикация
ვეღარ გადავურჩები
ისევ დადგება ათასი მარტი,
აყვავილდება კვლავ,ალუჩები.
ვიცი,ვიცი,რომ დაზამთრებამდე
გაზაფხულს ვეღარ გადავურჩები!
აუ,რამდენი წელი ვიცოცხლე!
ხშირად,ვერ ვგრძნობდი იყო თუ ჩემი.რადგან,ღმერთივით მიყვარს სიცოცხლე,სიცოცხლეს ვეღარ გადავურჩები!
ლექსად მოვედი!წამლეკავს მუზა.ჰო,პოეზიას ვერ ვეურჩები.
ლექსს,როგორც გრიგალს,ვერაფერს ვუზამ.გამთელავს,ვეღარ გადავურჩები!
მეც,გული მიდევს,უბრალო,თბილი.შემომივლია ასე,ქუჩები.უსიყვარულოდ როგორ გავივლი?!სიყვარულს ვეღარ გადავურჩები!
სურნელი მიყვარს შემოდგომისას.შეეფაკლება ყურძენს ტუჩები.ალადასტური ისევ მოისხამს.უჰ,ღვინოს ვეღარ გადავურჩები!
თვით უკვდავება შემოაქვს წამთა!წინ თავო ჩემო!უკან ნუ რჩები!ღმერთი ყოველთვის მიყვარდა,მწამდა!განკითხვას ვეღარ გადავურჩები!
თოვლის ფიფქივით გათეთრდა თმები.დრო,ღმერთივითა,მივალ,თუ ვრჩები.ჯერ,ძველებურად,მზესავით ვთბები.დროს მაინც ვეღარ გადავურჩები!
ო,როგორ მიყვარს ზამთარი,თოვლი!ისევ მოხატავს ფიფქებს ფუნჯები.როგორც პეპლები,იფრენენ,თრთოლვით.სილამაზეს ვერ გადავურჩები!
ვაღმერთებ მზეს და დამდაგოს,დამწვავას!დავიფერფლები,გადავლურჯდები.უმზეოდ,თვითონ სიცოცხლეც არ მწამს!მზის ცქერას ვეღარ გადავურჩები!
მერე,ბოლოს თუ მოვა სიბერე,
მეც,ზეცასავით გადავლურჯდები.
როცა სიცოცხლით გულს მოვიჯერებ,სიკვდილსაც ვეღარ გადავურჩები.
მამუკა უნგიაძე
Следующая публикация
Нет комментариев