Предыдущая публикация
ВАДОХРЫШЧА
Мая душа ўзлятае з-за свабоды,
Бо многа сонца, снега і зімы.
І іншай не патрэбна асалоды,
Калі ў гармоніі з прыродай мы.
Лядовы крыж узняты над палонкай --
Спрадвечны жыццяў смелых абярэг.
І чырванню гараць рабіны гронкі,
Як напамін за дараваны грэх.
У лапіку вады няма аблокаў,
А толькі снегу белыя шматкі,
Што падаюць уніз з свайго высока,
Па поклічу пасвенчанай ракі.
Ці растаюць на загарэлых целах
Ныральшчыкаў у ледзяной вадзе.
Душа ж мая ўзлятае, узляцела...
А потым зноў па белым снезе йдзе.
І, здэцца, што не будзе ў гэтым годзе
Ні войнаў, ні якой-нібудзь бяды,
Бо так зімова-сонечна ў прыродзе,
І ўсім хапае снегу і вады.
Тамара МАЗУР
19.01.2024
Следующая публикация
Комментарии 2