Предыдущая публикация
ДА ДНЯ ЎНУКАЎ
Пад час хрысцінаў Васілісы,
Унучкі меньшай ад дачкі,
Такі вось роздум асабісты
Напоўніў гэтыя радкі.
Маё жыццё спыніцца мусіць
Як і бацькоў, як і дзядоў,
Ці прашчураў, што з Беларусі
Свой род вялі з сівых вякоў.
Але ж пакуль не склаў я крылы,
Пакуль развагу не згубіў,
Удзячны лёсу, бо шчаслівы
Унукаў няньчыць дарагіх.
А ўбачу праўнукаў прыгожых
(Калі ўжо ўнукаў пажаню),
Удзячны буду табе, Божа,
Што я не жыў упаражню.
ПОДЫХ ВОСЕНІ
(Унучцы Паліне, народжанай 15.09.1996г.)
Сонейка змарылася
Саграваць зямельку.
Сёння зноў спазнілася
Каб устаць раненька.
Быццам толькі гэтага
Хмары і чакалі,
І яны, як з рэшата,
Дожджык нам паслалі.
Травы сталі жухлыя,
Лісце з дрэў апала,
Птушкі ў вырай рушылі
З гэткае навалы.
Раніцай на лужынах
Крохкі лёд з’явіўся,
Голасам прастуджаным
Лес-бор абудзіўся.
А часінай хуткаю,
Зімка белакрыла,
Коўдраю бялюткаю
Ўсю зямлю пакрыла.
ГУКАННЕ ВЯСНЫ
(Унуку Вадзіму, народжанаму 08.05.2001г.)
Хутчэй абуджайся, зямліца,
Ад доўгага зімняга сну.
Жадаю табе пакланіцца,
Каб сеяць ізноў збажыну.
Да сонейка ўвысь уздымайся
Ты, ярка-зялёная рунь,
Ад сокаў зямных налівайся,
Ды коласам поўным красуй.
З’явіцеся, кветачкі, лісце,
Аздобце лясы і лугі.
Як гэта было і калісьці,
Хай бусел нарэжа кругі.
Хай шчодрае сонейка ззяе
Даўжэй і даўжэй кожны дзень,
А ласкай сваёй сагравае
І дзікіх істот, і людзей.
Вясна, надыходзь! Я гукаю,
Як продкі гукалі здаўна.
З табой адрадзіцца жадаю,
Бо ўсё адраджае вясна.
ЗІМКА БЕЛАКРЫЛА
(Унучцы Вары, народжанай 02.01.2013)
Белакрыла зімка снежыць,
Студзіць ды лютуе.
Па статуту ёй належыць
Справу рабіць тую.
Быццам гладдзю вышывае –
Шыбы так узорыць.
Дзе эскізы набывае?
Праўды не гаворыць.
Прад кустамі, каля плоту,
Дзе няма раздолля,
Узвышаюцца сумёты –
Намятае ўволю.
Воды ўсе скавала лёдам…
Так яна нас любіць:
З Калядой ды з Новым годам
Так віншуе - чубіць.
НА ПРЫКАНЦЫ ЛЕТА
(Унучцы Васілісе, народжанай 31.08.2015)
Калі ўжо злічаны дні лета
І восень хмарыцца здаля,
Нам падарункам служыць гэта
Багацце, родзіць што зямля.
Магчыма Боская падзяка
За тое, што ад нас быў плён?
І, бы вучнёўская адзнака,
Найлепшая ад школьных дзён?
Яна і лечыць – гоіць раны,
Як чарадзейны той бальзам,
Што вельмі да жыцця спрыяльны,
Калі яго ты прагнеш сам.
Прайшлі дажынкі. Карняплоды
Да нарыхтоўкі на чарзе.
У нашай матухны прыроды,
Як кола, кожны год ідзе.
Пры тым адны люляю думкі:
Каб майго кола радавод,
Дзеці дзяцей маіх – унукі,
І так далей ад году ў год
Жылі шчасліва, у багацці.
Каб ім ня ведаць гора войн,
А ў іх кватэры, ці то ў хаце
Станоўчы быў жыццёвы плён.
Бадай няма больш асалоды
Чым прадаўжэнне твайго роду…
Следующая публикация
Комментарии 3