Ճերմակել է ուսուցչուհիս
Ու ծերացել է այնպէ՜ս,
Տխրութեամբ է լցւում հոգիս,
Երբ նայում եմ նրան ես:
Քանի՜-քանի՜ սերունդ է նա
Ճանապարհել դէպի կեանք,
Քանի ծիլ է ծաղկել նրա
Մայրական ջերմ ձեռքի տակ:
Բաժանել է նա բոլորին
Մտքի գանձերն անսպառ,
Վառել նրանց ճանապարհին
Հոգու լոյսերն իր պայծառ:
Եւ ուրախ է ու սիրտը գոհ
Ուսուցչուհիս ձիւնագէս,
Իր փոխարէն ամբողջ հոգով
Վշտանում եմ հիմա ես:
Որ չեմ կարող սրբել ձիւնի
Այս փաթիլներն անհամար,
Չէ որ մեկն էլ իր մազերից
Ճերմակել է ինձ համար…
Нет комментариев