Предыдущая публикация
Аз ҳазрати Расули Акрам (С.
А.В.) ривоят аст, ки эшон фармудаанд: "Аз зино парҳез кунед, зеро дар он шаш хислат аст, ки сетояш дар дунё ва сетоаш дар охират хоҳад буд. Он се хислате, ки дар дунёст, иборат аст аз беобруи, кутоҳии умр ва қашшоқ шудан. Он се хислате, ки марбути охират аст, иборат аст аз қаҳру ғазаби Худо, бадии ҳисоб ва азоби дузах". Дар китоби "Кабоир"-и Имом Заҳоби омада аст: "Агар шавҳар аз зинокории занаш бохабар шуда хомуш бишинад, Худованд дар рузи қиёмат Ч,аннатро ба вай ҳаром мегардонад. Зеро дар дарвозаи Ч,аннат навишта шудааст: "Ч,аннат ба даюс ҳаром аст". Даюс касеро мегуянд, ки беч,огардии занашро медонад, вале чорае намеч,уяд". Касе, ки дасташро ба шаҳват ба зани бегонае бирасонад, ки барояш ҳалол нест, дар рузи қиёмат дасти у дар гарданаш баста мешавад. Агар зани бегонаеро бибусад, лабҳояш дар оташи дузах хоҳад сухт. Агар зино кунад, рон ва маҳали зино фардо гувоҳи хоҳанд дод. Забон гувоҳи медиҳад, ки "Ман ба ҳаром сухан гуфтам". Даст мегуяд, ки "Ман уро ба оғуш гирифтам". Чашм мегуяд, "Ман ба ҳаром назар кардам". Пой мегуяд, "Ман ба ҳаром рафтам". Малоикаи муаккал мегуяд, ки "Ман шунидам". Дигараш мегуяд, "Ман навиштам". Худованд хитоб мекунад: "Ман огоҳ будам, вале пушонидам". Баъд аз он Худованд ба малоик мегуяд: "Уро бигиред ва азоби маро барояш бичашонед. Ғазаби Ман ба касе сахт аст, ки аз ман ҳаё намекунад". Тасдиқи гуфтаҳои боло ояти 24, сураи "Нур" аст: "Рузе ки гувоҳи медиҳад бар онҳо забон ва дасту пойҳояшон ба корҳое, ки мекарданд". Худованд ч,омеаи моро аз касофати зино эмин нигоҳ дорад.
Следующая публикация
Комментарии 1