Предыдущая публикация
․ «ՀԱՎԱՏԻՍ ՎԵՐՋԻՆ ԹԵԼԸ»
Տանս պատերից էլ քար չհանեք,
Արնածոր վերքիս էլ աղ չցանեք,
Պիղծ արարածներ մարդկային դեմքով,
Անմեղներին եք կոտորում զենքով։
Տոկուն գավաթս վաղուց է լցվել,
Էլ պայքարելու ուժ չի մնացել,
ՀԱՅ՝, պիտի լարես ուժերդ վերջին,
Վերջ դնես այսքան մահ ու զրկանքին։
Իսկ ես փորձում եմ կամքս չկոտրել,
Հավատիս վերջին թելը չկտրել,
Եվ վստահում եմ գենային կամքին,
Անվախճան հայի չարչրկված կյանքին։
Ու վառ եմ պահում հույսն իմ հոգեթով,
Մոխրացող մտքիս անշեջ կրակով,
Ալավից ձեռքով շագանակ հանում,
Պահ տալիս հողիս տաքուկ գրպանում։
Որ նորից ծիլ տա, նորից ընձյուղվի,
Որ կքած մեջքը նորից ուղղվի,
Հսկա ծառ դառնա արմատներով խոր,
Անտառը լցվի պտուղներով նոր։ . Հեղ,՝ Ռոզա Վարդանյան.
Следующая публикация
Комментарии 52