Жыццё біла, як маланка,
Застацца ўдвух - вось вырак нам.
Трох сыноў ўжо не стала,
трэці й года не пражыў ,
Першы самы, наша слава,
Радзіме з годнасцю служыў,
Пакуль дыягназ не сказалі,
Той, караценькi, з літар трох,
Тату таксама так забралі,
Анёлы, мо, а мо, сам Бог.
Кажуць, час усё залечыць,
З малодшым ў вёсцы ты жыла.
Але бывае, што й калечыць -
Патрэба ў небе ў ім была.
Так засталіся я і мама
Яна ўжо павек са мной.
Прашу ў Бога я так мала:
Каб сіл даў крыж данесці мой.
Ты маленькіх нас карміла,
Каб хутчэй мы падраслі.
Цяпер жыццё вось паваліла,
Ледзь ў кватэру ўняслi.
Цябе з лыжачкі кармлю я,
Як ты некалі мяне.
А ўсё роўна запытаеш:
Ой, сынок, а ты ж ці еў?
Цяжка вельмі нам уночы,
Табе дыхаць ўсё цяжэй,
А мне слёзы засцяць вочы:
Мама, ты жыві даўжэй!
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 8