Предыдущая публикация
Պիտի՛ ապրել,
Ինչ էլ լինի` պիտի ապրել,
Այո՛ ապրել,ապրել գիտնա՛լ,
Թեկուզ ծնկած կյանքի՛ց,բախտի՛ց,
Եվ դարավոր կարոտ֊խաչից,
Թեկուզ պոկված արմատներից,
Ծառից ընկած տերևի պես,
Պիտ հրդեհվե՜լ ու չմխա՛լ,
Ոտքերի տակ չխենթանա՛լ,
Հույսով երկնել անգամ մռայլ
Ձմեռներից, գույնից զրկված ,
Թեկուզ վառված բութ հավատքից,
Եվ անհավատ ու անաստված
Վարմունքներից տերտերների,
Որ գրոշի դիմաց են գեթ
Օրհնում հացը ուխտավորի։
Պիտի՛ ապրել,լույսո՛վ ապրել,
Տեսած բազում փոթորիկներ
Ծաղկի նման լերկ քարափի։
Պիտի՛ ապրել,
Չխմորվե՛լ ցավերի հետ,
Այլ բողբոջել ու շունչ առնել
Մի պուտ ջրից ,ժպիտներից
մայր արևի։
Ինչ էլ լինի՝ չխոնարհվե՛լ ,
Քիչ ինքնասեր ու քիչ հպարտ
պիտի՛ լինել,
Նույնիսկ հաղթած թշնամու դեմ
Չպիտի՛ նետել պատիվ ,անուն,
Եվ շահել ողորմածություն։
Թե խոնարհվել՝ միայն այնպես,
Որ հարվածիդ պահը չզգա,
Հավատա իր հաղթությանը,
Եվ գինովցած՝ դաղը չզգա։
Պիտի՛ ապրել,ապրե՛լ սիրով,
Ինչպես սեր է
խրատը մոր,
խորհուրդը հոր ,
/օրհնանք են սուրբ։/
Դե ուրեմն՝
Այնպե՛ս պիտի կյանքը ապրել,
Որ արժանի զավակ լինել,
Այնպե՛ս պիտի կյանքը խառնել,
Ասես` դու ես նրան ներկել
Քո իսկ անձի մաքուր բարքով,
Ասես՝ դու ես նրան փրկել
Դատավորի արդար մուրճով,
ու տվել ես արշալույսներ
ու գարուններ քրքիջով լի,
պահել ես տիեզերքը մեծ
ափերդի մեջ։
Պիտի՛ ապրել
Մահը տեսածի մի աչքով,
Եվ որսորդի սուր հայացքով,
Ձկան նման աչքը խոցված,
Կարթից մի կերպ ճողոպրած,
Եվ չխռովել
հունը կորցրած գետի նման,
դառնալ կրկին ափերը հին։
Պիտի՛ ապրել աղքատի ցավով,
որ ստիպված է իր հացը չոր
պահել վաղվա << ցուրտ օրերում>>, բույրն է առնում միայն,միայն
մոտեցնելով լեզվի ծայրին,
հետո պահում դարակում հին։
Պիտի երկնե՜լ կյանքով պրկված,
Ժամանակով գոտևորված,
Կգա և քո ժամանակը,
Կարոտով ու խոր հույզերով
Կվերապրես ապրվածը ,
Եվ հարակավոր է,որ դո՛ւ քեզ
գեթ մեկ անգամ մանուկ զգաս,
Եվ անցյալի սխալներից հասակ առնես,
Հասկի նման հասունանաս,
Անգամ <<հողում >> սակավ բերրի։
Մահ չտենչաս մահվան օրը,
Աշխարհից ծուռ թեև դաղված
Լույս քամես և քարերից չոր,
Լինես ծառի նման խոհեմ,
Ճյուղավորվես, բերք տաս ճկված։
Թող,որ խոսքս խրատ լինի,
Ես էլ արդեն քանի տարի
Ափս,հունս,հոսքս կորցրած
Սերս թողած,
Տունս թողած օրերում հին,
Սակայն կյանքս պարզ ապրեցի,
Չխոնարհվեցի քամիներին,
Փոթորիկներ տեսա բազում,
Բայց անունս վեհ պահեցի,
Որ չհալվեմ տարիների
Հողմախաղում,
Այլ էջ թողնեմ՝ հուշագրքում,
Ու դեռ կգան օրեր բազում,
Կլինեն վերելքներ, անկում,
Սակայն չպիտի հևքդ մնա
Հին հուշերի լաբիրինթում։
Պիտի ապրել՝ապրե՛լ ջանալ,
Կյանքով սնվել ու խենթանա՜լ,
Հալվել մի տեղ,մի տեղ խաղալ,
Լինել մի քիչ և դերասան,
/Ոչ բեմական , ոչ սուտասան/,
Կյանքով լցված,կյանքով օծված,
Մի քիչ տարբեր՝տարբերակվո՜ղ,
Մի տեղ ստել,բայց չկեղծել,
Փոքրիկ գոյիդ՝ մարդ տեսակով
Հենց կյանք ծնել
Հույզը կորցրած աչքերում ծով...
Պիտի լինել թռչնի նման,
Բայց չերազել ՝ թռչուն դառնալ,
Ամեն ծնունդ տեսակով իր
Եվ տարբեր է, և <<կատարյալ>>,
Եթե հոգին ճախրել գիտի,
Եթե երկնե՜լ ,սիրե՛լ գիտի։
֊Իսկ ես գիտեմ լո՛ւյս խմորել
Անգամ մթան պաղ հայացքից։
Կյանքը երակով ես զգում,
Եթե երանգներ ես տալիս...
Մ Ե Ս Ր Ո Պ Պ Ե Տ Ր Ո Ս Յ Ա Ն
Следующая публикация
Нет комментариев