Gayane Ogannisyan

Իմ մանկության օրորան՝ այնքան խաղաղ, սրտամոտ,Կուզեի քո գիրկը գալ նորից ամեն առավոտ,Ու թող կանչեր զանգը զիլ դասարանից դասարան, Մենք կանգնեինք դռան մոտ, խոսեինք լիաբերան…Քո պատերի մեջ այնքան հուշեր ու…

Այստեղ՝ այս տարածականության մեջ, ոչ ոք չգիտի՝ ինչքան է տևելու իր գոյությունը, ե՞րբ է գալու հրաժեշտի պահը, ինչպես է հատելու շեմը, որ բաժանում է երկրայինը երկնայինից․․․ Ոչ ոք չգիտի․․․, բայց յուրաքանչ…

Օրերի հոլովույթում այնքան անսպասելի իրադարձություններ են կատարվում, որ երբեմն մոլորվում ես ներկայից անցյալ տանող բավիղում․․․ Այստեղ հուշերը դառնում են ապրումներ, որոնք անտեսանելի թելերով իրար են շղ…

Մարդկային կյանքն ամենաթանկն է, ամենաանգինը, իսկ պատերազմը լափում է երիտասարդ կյանքերն առանց խղճի խայթի․․․ Կռվի դաշտում տեսածն ու ապրածը նոր թափով էր վերարտադրվում տղաների զրույցներում, որ ծավալվում…

Հպարտությունը աստվածաշնչյան մեղքերից մեկն է, բայց երբեմն պարուրում է նաև հավատացյալի հոգին, երբ Տիրոջ պատվիրաններին անսալով՝ առաջ է շարժվում և առանց երկմտելու չարիքի դեմն առնում․․․ Երկու ընկեր, տրվ…

Երանգապնակի մեջ բազում գույներ խայտում էին, սակայն միայն սևն էր ձգում․․․ Ստվերանկարների շարքերը լրացնում էր անդադար՝ անգամ չմտածելով գունային գամմայի մասին․․․ Ուրվագծերը սևով էր մգացնում, սպիտակի հ…