Мне горка, вельмі горка разумець,
Што мову родную мы замянілі рускай,
А потым пачынаем ціха кпець.
Мы-беларусы! Зараз дзе жа мова?
Дзе мова нашых прашчураў-дзядоў?
Дзе мова, што была для нас асновай,
Дзе тая, што забылі мы і зноў?
Яна паўсюль! У скрыначках, ў печы,
Яна ў рацэ, што хутка так бяжыць.
Яна паўсюль! Ад мовы не ўбегчы.
З ёй можна сябраваць і добра жыць.
Ёй можна ганарыцца і здзіўляцца,
З ёй можна захапляцца і карпець.
У ёй можна патануць і завіхацца.
Ёй можна гаварыць, а можна пець.
Яна, як сон, што будзе вельмі доўгі,
Яна як ноч, што цёмная, як смоль.
Яна салодка, нібы цукр цвёрды.
І неабходна нам, як быццам сон.
Яна гучней за тысячы званочкаў,
Яна ярчэй за фарбы мастакоў,
Яна лягчэй за пер'е птушкі кожнай...
І вось, я папрашу цябе ізноў:
Паразмаўляй са мной па-беларуску!
Мне лёгка, вельмі лёгка гаварыць,
Бо гэта мова лепш ляжыць на вуснах,
Чым можна б была толькі ўявіць!
© Кацярына Тарасава
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 17
Дык шануй, Беларус, сваю мову —
Гэта скарб нам на вечныя годы;
За пашану радзімаму слову
Ушануюць нас брацця-народы!
З калосся цяжкога жытоу i пшанiц
З сузор'яу i сонечных цеплых праменняу
З бурлiвага ззяння iмклiвых крынiц
З птушынага шчэбету , шуму дубровы...
Ты выткана ДЗiУНАЯ РОДНАЯ МОВА !!!!.....
Читаю й шаную бiлоруську поезiю.
Дякую.
Дзе мова нашых прадзедаў, бацькоў?
Вось вы чаму не ўзялі за аснову,
Што можам страціць беларускі зноў?
Нам трэба роднай мовай ганарыцца:
Яна гучыць, як меладычны спеў.
У ёй кожным словам можна захапіцца,
На неба ўзнясе святы напеў.
Яна гучней за тысячы званочкаў,
Яна ярчэй за сотні розных фарб.
Яна з табою ў радасных дзянёчках
І ў тых, калі ты шчасце не чакаў.
Паразмаўляй са мной па-беларуску!
Бо гэта мова да душы бліжэй...
Кали ж Народ губляе сваю Мову, Гисторыя народ таки- як сьмецце можа змесьци! Бо у Будучыни не павядуць Размову, пра той народ- чьёй и мовы ужо няма на Сьвеце. Ларыса Гениюш.
I вусны расквецiш усмешкаи дзiцяцi!!