Предыдущая публикация
Жуда ҳам йиғлатувчи воқеа экан,ўқишни тавсия қиламан.
Солиҳа турмуш ўртоғи истайман...
Ëшим 25да. Уйланиш вақти ҳам келди. Кунларнинг бирида онам шу ҳақда гап очди. Мен “солиҳа қиз бўлса бўлди, уëғи бир гап бўлар” дея ўйлардим. Қариндошларимиздан бирининг айтишича, қўшнилари жуда ҳам диндор экан. Қизнинг ота-онасидан ҳам диндорроқ эканини эшитиб, қувондим. Онамга “Майли, борайлик, гаплашиб кўрайлик” дедим. Олдин ота-онаси билан гаплашдим. Тўғрироғи мен гапирмадим, тинимсиз улар гапирди, мен эшитдим. Ҳайрон қолганимдан ҳеч нарса дея олмадим. Қиз базмига энг олди санъаткорлар чақирилар экан. Тўйда ҳам худди шунақа бўларкан. Уйга энг қиммат мебеллар олинаркан. Машина ҳам энг сўнгги модел бўлиши керак экан, чунки қўшниларининг куëви куни кеча янги машина олибди. “Ойи, туринг кетдик” дейишга уялдим. Қизимиз билан гаплашиб кўргин, дейишди. Ислом шартларига кўра кўришдик қиз билан. Ўн беш хил тақинчоқ, энг гўзал келинлик либоси, энг катта тўйхона... Нима дейишни ҳам билмай қолдим. Мен солиҳа бир қиз истайман холос. Унинг истакларининг эса охири кўринмайди. Секин ëнимдаги кўзгуга қараб ўзимни кузатдим. Устимда тижоратчи кўринишини берадиган ҳеч нарса йўқ. Қиз 25 дақиқа гапирди. Ниҳоят навбат менга келди. “Сиз нималарни хоҳлайсиз?” деб сўради қиз. Тезроқ туриб кетишни хоҳлардим. Келганимизга бир соат бўлганига қарамасдан мол-дунëга бунчалик меҳр қўйганлар билан бирга ўтиришдан анча безовта бўлдим. Қиз яна бир марта “Сиз нималарни хоҳлайсиз?” деб сўради. Оллоҳ хайрлисини насиб қилсин, дедим ва ўрнимдан турдим. Йўлда кетаëтганимиздателефон жиринглади. Тоғам экан. Қўшниси Фарҳод амакининг қизи бор экан. Фарҳод амаки жуда яхши одам. Уни ëшлигимдан биламан. Бўпти, дедим тоғамга, борамиз. Йўл тадоригини кўриб, онам билан Фарҳод амакиникига йўл олдик. 15 дақиқаларда етиб бордик. Гурунгимиз ëшлик давримиздан бошланиб, мени мақтай бошлашди. Уялганимдан қизариб ер ëрилмадию ерга кирмадим. Фарҳод амаки “Ўғлим, мен сени яхши кўраман. Мақсадим Оллоҳнинг изни билан ëшларни бахтли қилиш” деди ва орзу-ҳавасларини айта бошлади. Шунчалар кўп эдики бу орзу-ҳаваслар, менинг уйқум кела бошлади. Гапининг охирида “Ўғлим қиморда катта пулга тушган. Шу пулни узмасдан тўй бўлмайди” деди. Буни эшитиб, устимдан совуқ сув қуйгандай бўлди. Ҳайрон қолдим. Узоқ вақт ердан кўзимни уза олмадим. Фарҳод амаки қизи билан гаплашиб кўришга таклиф қилди. Қиз билан бир хонага ўтиб гаплашдик. Бу қиз ҳам олдин кўришганим қизга ўхшаб нима бўлса ҳаммасини хоҳларди. Гапини жиринглаган телефон бўлди. Гаплашиб, телефонни қўйди. Яна жиринглади, гаплашиб яна қўйди. Кейин яна...
Чидай олмай “Телефон қилаëтган ким?” деб сўрадим. Собиқ унаштирилган йигити экан. Орани очиқ қилганларига 10 кун бўлибди. Сабабини сўрадим. Бир йигит билан чой ичиб ўтирганини кўриб қолибди, кейин жанжаллашиб қолишибди, охири орани очиқ қиладиган бўлишибди.
- Ким билан чой ичиб ўтирган эдинг?... Ишхонасидаги мижозларидан бири экан.
- Демак олдин ишлардинг?
- Ҳа, мен массажчиман, деди.
Буниси энди ўлганнинг устига тепгандай бўлди. Беш дақиқа ичида мен билмайдиган шунча гап чиқди. Турмушга чиқишдан мақсадини сўрадим. Унаштирилган йигити жуда безор қилиб юборган экан. Шунга янги ҳаëт, янги ҳаво истаëтган экан. Очиғини айтадиган бўлсам, алмашинувга эҳтиëжи бор экан. Мен фақат солиҳа бир қиз истардим холос. Меҳмондорчилик якунига етиб, уйга кетдик. Кейин эшитишимча, Фарҳод амаки орқамдан ҳар хил гапларни гапирибди. Кулиб “Бир кун ëмонласа, бир кун мақтар” деб қўйдим ичимдан. Уйланиш деган ўйдан бутунлай воз кечиш ниятида эдим. Бир неча ҳафта ҳеч қаерга бормадим. Кечқурунлари балконда ўтириб тоза ҳавода китоб ўқирдим. Рўпарамиздаги қўшнимиз кечаси ишлагани учун кеч соат 9да уйидан чиқарди. Ўн яшар боласи орқасидан йиғлаб қолар, опаси эса уни чалғитиш учун балконга чиқариб ўйнатар, имкони бўлди дегунча мен билан гаплашишга ҳаракат қиларди. Бу ҳол тез- тез такрорланавергач, сиқила бошладим тўғриси.
Бир куни “Қиëмат ва охират” китобини қўлимга олиб, балконга чиқдим. Мени кўрган қўшнимизнинг қизи ҳам балконга чиқди ва бир нарсаларни гапира бошлади.
- Ҳар кун кечқурун қанақа китоблар ўқийсан? Ниҳоят мен кутган фурсат келди.
- Хоҳласанг, сенга ҳам бераман китоб.
- Майли. Бисмиллоҳ деб қўшни қизга китобни узатдим.
- Уйингга кириб китобни ўқишни бошла. Китобни ўқишни бошлади шекилли қайтиб балконга чиқмайдиган бўлди. Мен уйланиш фикридан қайтган, умр йўлдоши топиш менга жуда узоқдаги ишдай кўринарди. Орадан ойлар ўтди. Бу вақт ичида онам билан бирга бир нечта қизни кўрдик. Аммо, афсуски, ҳеч нарса ўзгармади. Сешанба куни эди. Шу куни икки ракъат намоз ўқиб ëтдим. Ажойиб бир туш кўрдим. Бу тушни кимгадир айтиб беришим керак эди. Шу кеча балконда тўлин ойни кузатиб ўтирар эканман, телефоним жиринглади. Тўлин ойга тикилган кўзларимни ундан узмай, ким телефон қилаëтганига ҳам эътибор бермай жавоб бердим қўнғироққа. Гўшакнинг нариги томонидан келаëтган овоз таниш эди. Аммо ўша кундан кейин ҳаëтимнинг ўзгаришини ҳали ўзим билмас эдим. Телефон қилаëтган яқин дўстим Али эди. Нима қилишини билмай турган Али менга бирор жойга бориб ўтиришни таклиф қилди. Уйимиз яқинидаги чойхонада кўришадиган бўлдик. Таҳорат олиб, чойхонага бордим. Гап болаликни эслашдан бошланиб, унга тушимни айтиб бермоқчи эканлигимни айтдим. Қишлоқнинг тупроқли йўлида кетаяпман. Қўлимда қилич. Атрофимда илонлар тўдаси. Улар бошларини бир метрга қадар кўтарган. Ҳаммаси менга ташланиш учун пайт пойлаяпти. Мен ўзимни қилич билан ҳимоя қилаяпман. Яқинимга келган илонларни қилич билан ўлдириб, олдинга қараб кетаяпман. Олдинда биттаси ухлаб ëтган эди. Нотаниш бир овоз эшитилди, аммо атрофда ҳеч ким йўқ. Ухлаб ëтган одамга қарадим. Овоз “Ухлаб ëтган киши Мусъаб ибн Умайрдир” деди. Кейин олдинда кетаëтган икки кишига кўзим тушди. Бири Пайғамбаримиз (с.а.в) эди, наригисини танимадим. Али тушимни таъбирлай бошлади. “Душманларингниенгиб, яхши натижаларга эришасан”, деди. Гап айланиб, яна уйланиш масаласига келди. Бўлиб ўтган воқеаларни айтиб бердим. Бу менинг дардим эди. Менинг аëлим мол-дунëга боғланган бўлмаслиги, фақат бойлик учун яшамаслиги керак эди. Али гапларимни охиригача эшитди.
- Уйдан чиқаëтганимда онам қўшни маҳаллада бир қиз борлигини, сен билан учраштириш ниятида эканлигини айтди
- Йўқ Али, мен ҳеч ким билан учрашишни истамайман.
- Қиз ҳам хоҳлаб тургани йўқ аслида.
- Нимага?
- У ҳам бир нечта йигит билан учрашибди. Турмушга чиқишга унчалик рўйхушлик бермаяпти. Алининг онаси мен учрашиб кўришни илтимос қилгач, йўқ демабди. Бўпти, унақада эртага борамиз, деб келишдик. Ажабо, тушим ўнгидан келаяптими... Шу пайтгача сабр қилдим, йўлимда учраган тўсиқларни Оллоҳ таолонинг изни ила ошиб ўтдим. Уйга келиб бор гапни онамга айтдим. Эртаси куни борадиган бўлдик. Нимагадир жуда ҳам ҳаяжонда эдим. Эрталаб туриб кийиндим. Ҳаяжоним босилмаган, уйнинг ичида дам бу ëққа, дам у ëққа бориб келардим. Биринчи маротаба бунақа ҳаяжонли бўлишим. Пешин намозини ўқиб, онам билан йўлга отландик. Али бизни қизнинг уйига олиб борди. Эшикни тақиллатдим. Отаси очиб, бизни ичкарига таклиф қилди. Бироз суҳбатдан кейин гап асосий мавзуга келди.
- Менинг айтадиган гапим йўқ, деди қизнинг отаси. Бу масала бўйича сен қизим билан гаплаш...
Тўғриси ҳайрон қолдим, чунки бундай ҳолатга илк марта дуч келишим эди. Илк маротаба гап бойлик ҳақида кетмаяпти. Қиз билан кўришиш учун бир хонага олиб киришди. Қўлларимни столнинг устига қўйиб, курсига ўтирдим. Қўлимда терлаб кетган кафтларимни артиш учун дастрўмол. Хонага юзлари нурдай порлаб турган қиз кирди. Ўтириб, гапира бошлади. Бошқа қизларга ўхшаб гапни тақинчоқ, келинлик либосидан бошламади. Биринчи саволи намоздан бўлди. Мендан “Намоз ўқийсизми?” деб эмас, “Намозни неча дақиқада ўқийсиз? Масалан пешин намозини неча дақиқада ўқийсиз?” деб сўради.
- Тахминан ўн беш дақиқада.
- Қанча пул жамғаргансиз?
Бу саволдан кейин “Оббо, олдинги қизларга ўхшаб гапни яна шунга олиб келди” деб ўйладим ичимдан.
- 2500 долларим бор.
- Пулингизнинг закотини бераяпсизми? Хаëлимга келган нотўғри фикрдан уялдим.
- Ҳа бераман.
- Сиздан олдин уч йигит билан кўришдим. Ҳаммаси бой эди. Ишонган ягона нарсалари пул эди. Ҳамма гаплари пулга, бойликка бориб тақаларди. Динга оид ҳеч қанақа билим йўқ, намоз ҳам ўқимас эдилар. Сизга илк саволим намоздан бўлди. Чунки намозни тўғри ва хушу ичида ўқиган одамдан ëмонлик келмайди. Ундайлар оиласи ҳаққини кўзлайди ва адолатсизлик қила олмайди. Ҳамма учун энг яхшисини, энг гўзалини хоҳлайди. Ҳеч кимни паст кўрмайди ва зулм қилмайди. Бундай инсонни бутун махлуқот яхши кўради, махлуқотлар яхши кўрганни эса Оллоҳ таоло яхши кўради. Оллоҳ таоло севган банда эса мақбул қилинган бандадир. Кейин закотни сўрадим. Чунки у пулда камбағал, фақирларнинг ҳаққи бор. Фақирларнинг ҳаққини ҳурмат қилмаган, аëлининг ҳаққини ҳам ҳурмат қилмайди. Ундай одамдан Оллоҳ таоло қандай қилиб рози бўлсин... Нақадар ҳақ гаплар. Унинг гаплари мени жуда қувонтирди. “Дунëвий ҳеч нарса истамайман” деди. Ëн томондаги китоб жавонидан ўқиган китобларини кўрсатди. Кўриб қувончим янада ортди, чунки у ҳам мен ўқиган Аҳли суннат олимларининг китобларини ўқиркан. Қизариб, терга ботиб кетдим. Қўлимдаги дастрўмол ҳам нам бўлиб кетди. Сўрайдиган ҳеч нарса қолмади, чунки у ҳамма нарсани мен сўрамасимдан айтиб берган эди. Охирида онам билан гаплашишни истади. Мен ташқарига чиқиш учун ўрнимдан турганимда дастрўмол қўлимдан тушиб кетди. Ерга кўз югуртирдиму топа олмай чиқиб кетдим. Онам билан ўн дақиқа гаплашишди ичкарида. Онам чиққач, рухсат сўраб кетдик. Иккала тараф ҳам жуда мамнун эди. Онамдан нима ҳақида гаплашганларинисўрадим. Онамга қандай муносабатда бўлишимни, оиламдагилар билан муносабатим қандай эканлигини сўрабди. Чунки ота-онаси рози бўлмаган авлоддан Оллоҳ таоло рози бўлмайди. Уйга бориб, дадам билан гаплашдик. Дадам ҳам жуда хурсанд бўлди. Таҳорат олиб, хонамда икки ракъат намоз ўқидим. Кейин хаëлимга бир неча кун олдин кўрганим туш келди. Қўлимдаги сабр қиличи билан тўсиқларни ошиб ўтиш насиб қилган ва натижага эришган эдим. Шу кундан эътиборан тўй тайëргарлигини бошладик. Фотиҳа бўлиб, унаштирилдик. Аммо тўй масаласида бироз келишмовчиликлар бўлди. Қариндош томон тўйни хонандаю созандалар билан ўтказиш кераклигини айтар, мен эса диний томондан бундай қилиш мумкин эмаслигини тушунтиришга ҳаракат қилардим. Менинг характерим юмшаган сайин улар устимга чиқа бошлашди. Тўй созандалар билан бўлиши керак экан уларга кўра. Жаноза уйига ўхшатиб дуо ўқилиб, мавлуд ўқилмас экан. Нима қилишимни билмай қолдим. Бир неча марта ҳаром эканлигини айтсам ҳам уларга буни қабул қилдира олмасдим. Бир куни кечқурун уйда қариндошлар билан йиғилиб, бу масалани яна гаплашдик. - Сизларнинг айтганларингизни қиламан. Фақат бир шартим бор, дедим. Ҳаммаси ҳайрон бўлиб, менга қараб нима дейишимни кутиб турарди.
- Ўлганимда мен билан бирга қабрга кирадиган бор бўлса ва менинг ўрнимга жавоб беришни истовчилар бўлса, қабул қиламан” дедим. Ҳеч ким юзимга қарамасди. Очиғи бу ҳаракатларидан уялишган эди. Бу масала шу тариқа ëпилди. Қуда томон билан гаплашиб, белгиланган пайшанба куни бозорга олди-бердига чиқдик. Қиз менинг ëнимда худди қулдай турарди. Мен нимани кўрсатсам “Бўлади, менга ëқди” дерди. Наҳотки инсон шунчалик мутавозе, шунчалик нозик қалбли бўла олади? Унинг бу ҳолатини кўриб, энг сифатли, энг гўзал кийимларни олардим. Уни бахтли қилиш учун қўлимдан келган барча ишни қилишга уринардим. Уйни ҳам безатдик, тўй куни ҳам келди. Ҳаяжондан қўл-оëғим ўзимга бўйсунмасди. Тўй ҳам худди мен истагандай бўлди. Турмушимизнинг илк йиллари бошқаларники каби жанжал ва келишмовчилик билан ўтмас эди. Бир ислом атрофида бирлашган эдик. Ҳеч бир муаммо йўқ эди. Аëлимнинг ақлига, гўзал ахлоқига, доимо кулиб турадиган юзига ҳайрон эдим. Вақт усиз ўтмас эди, ишда пайтимда имкон бўлиши билан телефон қилар, овозини эшитиб, жуда хурсанд бўлардим. Унинг гапиришида менга ҳузур бағишлайдиган бир таъсир бор эди. Буни қандай эплашини ҳеч тушунмас эдим. Уйда мени ҳар доим жилмайиб кутиб олар, бундай пайтда бутун чарчоғим чиқиб кетарди. Овқат пишираëтганида ëрдам берардим. “Сиз ўтиринг, дам олинг. Чарчагансиз”, дерди. Мен кириб дам олардим. Нимани хоҳласа муҳайë қилиш учун қўлимдан келган барча ишни қилардим. Мендан бир нарса сўрасин, деб кўзларининг ичига қарардим. Баъзан машинада айланишга чиқардик. Жуда қувонарди. Бир кун машинада айланиб келиш учун чиқдик. Менга қаради. “Сабр жуда ҳам гўзал. Сабр инсонни худди мана шу машинага ўхшаб боришни истаган жойига олиб боради” деди. Нимага бундай деганини ҳеч ҳам тушунмадим. Озгина айланиб уйга келдик. Бир неча кун олдин ëтадиган хонамизнинг қулфи бузилган эди. Ўтган кун маҳалламизда ўғирлик бўлгани учун ëтоқ хонамизни қулфлар эдик. Бир ҳафтадан бери аëлимнинг кўнгли беҳузур бўлиб, кечалари ўрнидан кўп тураëтган эди. Уйқум жуда енгил бўлгани учун мен тез турардим. Ўша кеча ҳам кўнгли беҳузур бўлди шекилли, турганини сезиб, кўзларимни очдим, аммо аëлим уйғонганимни билмади. Секин эшикка қараб юрди. Шу пайт кўзим олдида бир воқеа содир бўлди. Мени безовта бўлмасин деб қулфланиб турган эшикнинг калитига ҳам тегмади. “Бисмиллаҳир роҳманир роҳийм” деди ва эшикни очмасдан ташқарига чиқди. Бу воқеани кўргач, юрак уриши тезлашиб, тер боса бошлади. Кўзларим эшикка тикилиб қолган эди. Ëтоқхона деразасидан ювинадиган хонанинг чироғи ëниб тургани билиниб турарди. Юз-қўлини ювиб, чироқни ўчирди. Мен дарров ўзимни ухлаб ëтганга солиб, ўрнимга ëтдим. Аëлим эшикни очмасдан хонага кирди. Юрак уриши янада тезлашиб кетгач, чидай олмасдан ўрнимдан туриб ўтирдим. Аëлимнинг юзига қарадим. Юзи нур каби порлоқ эди. Уйғонганимни кўриб менга кулиб қаради. Нима қилишни, нима дейишни ҳам билмадим. Безовта қилдимми, деб сўради. “Йўқ. Ҳатто турганингни ҳам сезмабман” деганимдан кейин жилмайди ва ëтди. Ишхонамда фақат шу ҳақда ўйладим. Бу қандай бўлиши мумкин? Кечқурун уйга борганимда эшик қўнғироғини босмай эшикни калит билан очдим. Эшикни очганимда аëлим рўпарамда турарди. Мен ишдан келганимда эшикни очиш учун кутиб турган экан. Салом бериб ичкарига кирдим. Юз- қўлларимни ювиб, дастурхон тузадик, овқатландик. “Нимага паришонсиз? Бир нарса бўлдими?” деб сўради. Жавоб бера олмадим. Қандай қилиб сўрайман кечаги воқеани. “Сизга бир нарса айтаман” деб қўлимдан ушлаб ўрнимдан турғазди. “Айт” дедим. Мен ҳомиладорман, деди. У ëғини эслай олмайман. Оëқларим бўшашиб, йиқилиб қолибман. Ярим соатдан кейин ўзимга келганимда аëлим бош томонимда ўтирарди. Ëтган жойимдан аëлимга қараганимда уялиб ерга қаради. Бу хабардан шунчалик севинган эдимки, буни тушунтириб бера олмайман. Энди ишдан уйга қайтаëтганимда чақалоқ учун кийимлар ола бошладим. Кечалари аëлим билан хаëл сурардик. Фарзандимиз маълум бир ëшга етганида қанақа китобни ўқиши керак? Олдин намоз китобидаги маълумотларни ўрганиши керак. Ундан кейин қайси китобни ўқитсак экан? “Ислом ахлоқи” китобиними? “Ҳаммага зарур бўлган имон” китобиними? Йўқ йўқ, олдин Халифалар ҳақидаги китобни ўқисин. Менинг фарзандим Аҳли суннатни ҳимоя қиладиган, уни ëйиш учун ҳаракат қиладиган одам бўлиши керак. Уни шундай тарбиялашимиз керак. Ҳар куни кечқурун маълум бир вақт аëлим билан Имом Раббонийнинг “Мактубот”ини ўқирдик. Бир куни кечқурун ўқиб ўтирганимизда чарчаганимдан кўзларим юмила бошлагач, аëлимдан овозини чиқариб ўқишни илтимос қилдим ва кўзларимни юмдим. 212-Мактубни ўқирди. Бир пайт кўзларимни очсам қўлидаги китоб ëпилган. Кўзларим очилганини кўриб, дарров китобни очиб унга қаради. Тушундимки, у китобни ëд олган ва китобга қарамасдан ўқияпти. Мактуб битгач тўхтади.
- Шу пайтгача “Мактубот”ни неча марта ўқидинг?
- Билмайман.
- Китобни қанча вақтда ўқиб бўласан?
- Бир ҳафтада.
Тушундимки, аëлим маънавий даражаларга кўтарилган. Мени безовта қилмаслик учун эшикни очмасдан чиқиши каромат эди. Шу кундан кейин аëлимга бўлган ҳурматим янада ошди. Аëлим авлиë эди. Фиқҳ китобларини ўқиганимда тушунмаганларимни аëлимдан сўрардим. Шундай тушунтириб берардики, ҳайрон қолмасликнинг иложи йўқ. Қайсидир бир кичкина ҳаракатининг ҳикматини тушунмасам дарров сўрардим. У тушунтириб берар, фалон китобнинг фалонча саҳифасида ëзилган, дерди. У ҳар қандай ҳолатга сабр ва шукур қиларди. Ëнимда исломни ҳаëтининг ажралмас қисмига айлантирган бир ўрнак бор эди. Шу туфайли Оллоҳ таолога ҳар қанча шукур қилсам оз бўларди. Аëлимнинг яна бир неча кароматини кўргач, сабрим Аëлимнинг яна бир неча кароматини кўргач, сабрим чидамади, нима бўлса бўлсин гаплашаман, дедим ўзимга ўзим. Ҳар доимгидай ишдан келдим, овқатландик, гаплашиш учун аëлимни ëнимга чақирдим. Ошиб бораëтган ҳаяжон билан секин-секин гапира бошладим. “Исломнинг энг кичик шартларига риоя қиласан. Гапни узоқ чўзмайман” дейишим билан аëлим гапира бошлади.
- Сабр, гўзал нарса. Сабр билан бирга шукур қилиш ундан ҳам гўзал. Одам ҳар қандай ҳолига сабр ва шукур қилса, Оллоҳ таоло унга ундан ҳам яхшиларини ато қилади.Оғзимдан бир калима чиқмас, аëлим ҳам гапини тугатган эди. Шу кундан кейин унга муносабатларимда янада эътиборлироқ бўла бошладим. Унинг кўнглини оғритадиган ҳар қандай ҳолатдан узоқ турардим. Бир куни онам телефон қилиб, қўшнимизнинг қизи турмушга чиқаëтгани, тўйига мени ҳам таклиф қилганини айтди. Аëлим билан бирга бордик тўйга. Ҳамма нарса исломга хос шаклда. Эркаклар ва аëллар алоҳида. Тўйдаги исломга риояни кўриб жуда қувондим. Бир куни кечқурун балкондан берганим “Қиëмат ва охират” китоби эсимга тушди. 10 дақиқадан кейин кичкина бола келди, турмушга чиқаëтган қизнинг укаси. Дадаси ишга кетаëтганида йиғлаган бола. “Сизга бир гапим бор” деди. Қулоғимга китоб учун опаси мендан жуда ҳам миннатдор бўлганини айтди. Унинг бу ҳолга келишига мен сабабчи бўлибман. Буни эшитиб жуда хурсанд бўлдим. Аëлим ҳомиладор бўлгани учун тўйда узоқ қололмадик. Орадан ойлар ўтиб ўғил фарзандли бўлдик. Ҳаëтимиздан жуда мамнун эдик. Аëлим билан ҳар куни китоб ўқишда давом этардик. Аëлимга “устозим” дердим. У менинг устозим эди. Дунë ва охиратдаги саодатим сабабчиси эди у. Кечқурунлари безовта бўлмасин деб ўғлим йиғлаганида уни олиб бошқа хонага чиқардим. Орадан икки йил ўтиб ўғлимиз улғайди. Аëлим ҳар доим сабр ва шукур қилишимни таъкидларди. Орадан вақт ўтиб, аëлим касал бўлди. Кўп вақтимиз касалхонада ўтарди. Аëлимнинг касаллиги кучайган, менинг қўлимдан эса ҳеч нарса келмас эди. Бир куни ишдан келиб эшикни тақиллатсам эшикни очмади. Ичкарига кирдим. Ичкаридан жуда ҳам ëқимли ҳид келарди. Аëлим ëтарди. Олдинига ухлаб ëтибди, деб ўйладим. Уйқуси узоққа чўзилгач, бориб турғизмочқи бўлганимда вафот этганини тушундим. Ҳушимдан кетиб йиқилдим. Кўзларимдан ëшлар оқа бошлади. Онамга телефон қилдим. Аëлимни эртаси куни дафн қилдик. Уйга кирганимда димоғимга урилган ëқимли ҳид энди унинг қабридан кела бошлади. Ҳар сафар уйга кирганимда, ўша ҳид келар, тўғриси ëтоқхонага киришга жуда қийналардим. Фақат уни соғинардим. Жондан азиз аëлим, устозим вафот этган эди. Ҳар нарсани у айтгандай қилишга уринар, сабрдан бошқа чорам йўқ эди. Ҳар доим уни ўйлардим. Бир неча ойдан кейин ëтоқ хонамизга кирдим. Кўзларим тўлиб, йиғлай бошладим. Балконга чиқиб ўтирдим. Ой тўлин эди. Али телефон қилган ўша кеча келди хаëлимга. Ўша кечада ҳам ой тўлин эди. Кўзларимдан ëш оқиб ташқарига чиқдим. Тўғри устозим, аëлимнинг қабрига қараб кетдим.Соатлаб йиғладим. Ëқимли ҳидни ҳис эта бошладим яна. Орқадан биров елкамга қўлини қўйди. Қарасам, аëлим нурлар ичида турарди. Ҳаяжондан ҳеч нарса дея олмадим. Бошим айланиб, ҳушимдан кетиб йиқилдим. Ўзимга келганимда бомдод азони ўқиларди. Туриб атрофга қарадим. Аëлимни кўрганимда “сабр қил” деганини эсладим. Масжидга бориб бомдод намозини ўқигандан кейин ташқарига чиқаëтганимда чўнтагимда нимадир борлигини сездим. Чўнтагимда дастрўмол бор эди. Аëлимнинг уйида гаплашаëтганимизда кафтимнинг ичидаги дастрўмол тушиб қолган, топа олмаган эдим. Демак, топиб, уни сақлаб қўйган. Дастрўмолда менга нотаниш ëқимли ҳид бор эди. Бу ҳақиқатан бўлган воқеадир. Ҳикояни ëзган одамнинг охирги жумлалари эса шундай: Бу воқеаларни мен дадамнинг кундаликларидан олиб ëздим. Ҳикояда тилган олинган кишилар отам ва онамдир. Уларнинг фарзанди эса менман. Сабр ва шукур инсонни юксакларга кўтарадиган қанотлардир. Оллоҳ таоло барчага шундай турмуш ўртоғини насиб қилсин. Қийматли вақтингизни ажратиб ўқиганингиз учун катта раҳмат. Бўйдоқ ва уйланган биродарларимизнинг бу қиссадан ҳисса олишларига ишонаман. Ҳикоядаги солиҳа аëл руҳига бир Фотиҳа ўқиб қўйишингизни лутфан сўраб қоламан...
Следующая публикация
Нет комментариев