Предыдущая публикация
Килгән язмыш – бергә, –
Адәм туган көннән...
Бер туфрактан, бер сөяктән – гомерегез;
Уртак ләззәт җимешләре тәмен татып,
Оҗмахлардан бер җан булып сөрелдегез.
Ничә мең ел Җирдә – яшәү таганында...
Иңгә иңне терәп тормыш кичердегез;
Җавап тотып киләчәге каршысында...
Хак алдында терәк булды
берегез өчен берегез!
Каршы торыр тиң көч бармы гүзәл затка?
Дөнья гамен гыйшкый утта яндырды ул;
Илһам биреп... үлмәс шигырь яздырды ул,
Кодрәт биреп... сүнмәс шәһәр салдырды ул!
Дәүләтләрне дер селкеткән яу ирләрен,
Патшаларны тоткын – әсир калдырды ул.
Ул-кызларын гел яктыга илтте сөю!
Ана булды гүзәл затлар –
бүләк итте халкын,
патша,
пәйгамбәрен...
Оҗмахкача нур түшәлде аяк асларына,
Мәгънәле итте Хак каршында
яшәү ямен!
Равил Рахмани
Следующая публикация
Нет комментариев