Նվիրվել եմ շատերիդ....Թողել եմ ինձ շատ մոտ...Հավատացել....Նվիրվել....
Վստահել...Սիրել...
Շատ անգամներ եմ սխալվել: Սիրել եմ, բայց այդ ամենը չի գնահատվել ձեր կողմից...Ընկերներս՜Սխալվեցի ձեր հարցում նույնպես...Հավատացել եմ ձեզ մարդի՛կ... Բայց արդյո՞ք մարդ ասվածը գոյություն ունի... Ինչու՞ են մարդիկ տարբեր դիմակներ կրում...Քո կողքին քեզ գովում են, ժպտում, ջերմ խոսքեր ասում, իսկ մեկ այլ տեղ նույն մարդկանց մոտ քեզ փնովում ու բամբասում են...Ա՜խր` ինչու՞ :Մի՞թե ես ձեզ հետ այդպես եմ եղել...Իմ միակ մեղքը միյան ձեզ իմ կյանք թողելն է եղել...Կուրորեն վստահեցի, բայց ինչ ստացա...Բացի անտարբերությունից ու կեղծավորությունից...
Ես չեմ ափսոսում իմ ոչ մի արածի համար: Ափսոսում եմ իմ այն օրերի համար, որ ձեր վրա եմ վատնել...Ես հիմա ուրախ եմ, որ ուշացումով, բայց հասկացա ձեր տեսակը...Ուրախ եմ, որ դուք չկաք այլևս իմ կյանքում: Ես հասակացա մի բան, որ սեփական <<Ես>>-ից բացի ոչ մեկին չպետքա սիրես ու վստահես... Ուղղակի մի բանի համար եմ ափսոսում` այն թանկ բառերիս, որոնց ես եմ ձեզ ասել:
https://ok.ru/group/53927965491411/topic/151020194163667
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев