▬▬ஜ۩۞۩ஜ▬▬ Lyrics By EDUARD DILOYAN ▬▬ஜ۩۞۩ஜ▬▬ << ԱՊՐԻՐ... ԶԻՆՎՈ՛Ր >> ԺՊՏԱ՛ ՀԱՅ ԶԻՆՎՈՐ, ԹԵԿՈՒԶ` ԱՐՑՈՒՆՔՈՎ, ՈՐ ԱԶԳԻԴ ՀՈԳԻՆ, ՄԻՇՏ ՄՆԱ ԱՆՊԱՐՏ: ԿԱՐՈՏ ԿԱ ՍՐՏԻՏ, ԲԱՅՑ ՔԱՅԼԻՐ ԱՌԱ՛Ջ, ՈՐ ԷԼ ՄՈՐ ԱՉՔԵՐ ՉՏԵՍՆԵ՛Մ ԵՍ ԹԱՑ: ԹԵ ՑԱ՛Վ ԿԱ ՍՐՏԻՏ, ԴԻՄԱՑԻ՛Ր ԶԻՆՎՈՐ, ԿԱՆՑՆԻ ԱՄԵՆԸ ԵՎ ԿԳԱ ՆՈՐ ՕՐ: ՀՍԿԻՐ ԳԻՇԵՐԸ, ՈՐ ԳԱՆ ՀՈՒՇԵՐԸ ԵՎ ԴՈՒ ՏԱՐԲԵՐԵՍ ԱՏԵԼՆ ՈՒ ՍԵՐԸ: ԹԵ ՄԵՂԱՎՈ՛Ր ԵՍ, ՆԵՐԻ՛Ր ԻՆՔԴ ՔԵԶ, ԳՈՒՑԵ ՄԵՂԱՎՈՐ` ԲԱՅՑ ՔՈՒՆ ՏՎԻՐ ՄԵԶ: ԱՆՁՐԵՎՈՏ ԵՐԿԻՆ՛Ք ՈՒ ՄՌԱՅԼ ՄԻ ՕՐ, ԵՐԲ ՄԵՆՔ ԽՈՐ ՔՆԱԾ, ԴՈՒ ԸՆԿԱ՛Ր ԶԻՆՎՈՐ: ԵՐԿԻՆ՛ՔՆ ԷՐ ՈՂԲՈՒՄ, ՍԱԿԱՅՆ ՆԱ ԼՈՒՌ ԷՐ, ՓՈՐՁԵՑԻՆ ՓՐԿԵ`Լ ԱՄԵՆ ԻՆՉ ԶՈՒՐ ԷՐ: ԸՆԿԱՐ` ԴՈՒ ԶԱՐԿԻՑ, ԲԱՅՑ ԾՆԿԻ ՉԵԿԱ՛Ր, ԵՎ ՔՈ ՎԱՌ ՍՐՏՈՒՄ, ԱՓՍՈՍԱՆՔ ՉԿԱՐ: ԳՈՒՑԵ ԴՈՒ ՉԿԱՍ` ԲԱՅՑ ԼԻՆԵԼՈՒ ԵՍ, ՔՈ ՀԵՐՈՍ ԱՆՎԱՄԲ, ՄԻՇՏ ԱՊՐԵԼՈՒ ԵՍ: ԳՈՒՑԵ` ՇԱՏ ՀԵՌՎԻՑ ԵՎ ԹԵ՛ ԵՐԿՆՔԻՑ, ՔՈ ՍՈՒՐԲ ՀՈԳՈՎ ՄԵԶ` ՊԱՀՊԱՆԵԼՈՒ ԵՍ: ՈՐ ՉԱՐ ԹՇՆԱՄԻՆ ԾՆԿԻ` ԳԱ ՀԱՎԵՏ, ԱՄԵՆ ՏՎԱԾ ՑԱՎ` ՎԵՐԱԴԱՌՆԱ ԵՏ ... << ՆՎԻՐՎՈՒՄ Է ՀԵՐՈՍ ՏՂԵՐՔԻ ՀԻՇԱՏԱԿԻՆ >> խոսք.հեղ. ~ ( Է Դ Ո Ւ Ա Ր Դ - Դ Ի Լ Ո Յ Ա Ն ) ~ 0005~04.04.2016 ~ <<ՈՒՂԵՐՁ>>
ԱՍՈՒՄ ԵՍ` <<ՀԱ՛ՅՐ ՄԵՐ, ՈՐ ԵՐԿՆՔՈՒՄ ԵՍ>>, ԲԱՅՑ ՄԵՂՔԻԴ ՑԱՎԻՑ ԱՆՎԵՐՋ ՏՆՔՈՒՄ ԵՍ: ԱՆԳԻՐ ԽՈՍՔԵՐՈՎ ԱՂՈԹՔ ԵՍ ԱՆՈՒՄ, ԻՍԿ ՍՐՏԻԴ ԽՈՐՔՈՒՄ ՀԵՌՈՒՆ ՔԵԶ ՎԱՆՈՒՄ: ՄՏՔՈՎ ԱՆԴԱԴԱՐ ՀԱՇՎԱՐԿ ԵՍ ԱՆՈՒՄ, ԱՐԴԱՐ-ԱՆԱՐԴԱՐ ՓՈՂԵՐ ԽՆԱՅՈՒՄ: ԱՍՈՒՄ ԵՍ` <<ՍՈՒՐԲ Է ԱՆՈՒՆԴ ՔՈ ՀԱ՛ՅՐ>>, ԲԱՅՑ ՍԻՐՏԴ ՔԱՐ Է, ԻՍԿ ՀՈԳԻԴ` ՏԿԱՐ: ՉԻ ՈՒԶՈՒՄ ՏԵՍՆԵԼ ՈՒՐԻՇԻ ՑԱՎԸ, ԹՇՆԱՄԻՆ ԾՆԿԵՑ` ԴԱ Է ՔՈ ԼԱՎԸ: ԱՍՈՒՄ ԵՍ` <<ԹՈ՛Ղ ԳԱ ՀՈՐ ԱՐՔԱՅՈՒԹՅՈՒՆ>>, ԲԱՅՑ ՇՈՒՐՋԴ ՄՈՒԹ Է` ՄԻԱՅՆ ՉԱՐՈՒԹՅՈՒՆ: ԱՍՈՒՄ ԵՍ` <<ԹՈ՛Ղ ՈՐ ԼԻՆԻ ՔՈ ԿԱՄՔԸ>>, ԻՆՔԴ ԻՇԽԵԼՈՎ ԲՈԼՈՐԻ ԿՅԱՆՔԸ: ԳՌՓԵՑԻ՛Ր, ԿԵՐԱ՛Ր, ԱՆՎԵՐՋ ԲՈԼՈՐԻՑ, ԱՅՆՔԱՆ` ՈՐ ԾՆԿԻՐ ՔՈ ԾԱՆՐ ՓՈՐԻՑ: ԱՍՈՒՄ ԵՍ` <<ՏՈ՛ՒՐ ՄԵԶ ՀԱՑԸ ԱՅՍՕՐՎԱ>>, ԿԵՐԱՐ-ԿՇՏԱՑԱՐ, ԲԱՅՑ ՇՈՒՐՋԴ ՍՈՎԱ: ԻՍԿ ԵՐԲ ԱՂՔԱՏՆ Է` ԻՐ ՀԱՑԸ ՄՈՒՐՈՒՄ, ԱՍՈՒՄ ԵՍ ՀԵՌՈ՛Ւ, ՎԱՏ ՀՈՏ ԵՍ ԲՈՒՐՈՒՄ: ԱՍՈՒՄ ԵՍ` <<ՄԱՔՐԻ՛Ր, ՄԵՐ ԱՅՆ ՄԵԾ ՊԱՐՏՔԸ, ԻՆՉՊԵՍ ՄԵՆՔ` ՄԱՔՐԻՆՔ ՄԵՐ ՊԱՐՏԱՊԱՆԻՑ>>, ԲԱՅՑ ԴՈՒ ԳՈՂԱՑԱՐ ԱՅՆ ՄԻԱԿ ՀԱՑԸ` ՍՈՎԻՑ ԿՈՒՉ ԵԿԱԾ ՄԱՆԿԱՆ ԲԵՐԱՆԻՑ: ՀԱՐՅՈՒՐԸ ՏՎԻՐ` ԹԵ ՉԵՂԱ՞Ն ԱՐԺԱՆ, ՎԵՐՑՐԻՐ ՀԱԶԱՐ` ԵՎ ԵՂԱՐ ԴԱԺԱՆ: ԽՆԴՐՈՒՄ ԵՍ ՄՆԱԼ ԱՌԱՆՑ ՓՈՐՁՈՒԹՅԱՆ, ԲԱՅՑ ՔՈ ԻՍԿ ՁԵՌՔՈՎ` ՄԱՐԴԿԱՆՑ ԵՍ ՓՈՐՁՈՒՄ, ԹԵ ՓՈՐՁԸ ՉԱՆՑԱՆ` ԿՅԱՆՔԻՑ ԵՆ ԿՈՐՉՈՒՄ: ԴՈՒ ԽՈՍՔ ԵՍ ԱՆՈՒՄ ՓՐԿՎԵԼ ՉԱՐԻՑ, ԲԱՅՑ ՈՐՈՇՆԵՐՆ ԷԼ ՔԵԶ ԵՆ ՉԱՐ ԿՈՉՈՒՄ ԵՎ ԱՄԲՈՂՋ ՀՈԳՈՎ ՔԵԶ ԵՆ ՔԱՐԿՈԾՈՒՄ: ԱՆԻԾՈՒՄ ԵՆ ՔԵԶ ԱՄԵՆ ՄԻ ՆՈՐ ՕՐ ԵՎ ԱՂՈԹՔ ԱՆՈՒՄ` ՈՐ ՔՈ ՄՈՒԹ ՀՈԳԻՆ ԼՈՒՍԱՆԱ ՄԻ ՕՐ: ԱՍՈՒՄ ԵՍ` <<ՔՈՆ՛Ն Է, ՓԱՌՔՆ ԱՐՔԱՅՈՒԹՅԱՆ>>, ԲԱՅՑ ՔԵԶ ԹԱԳԱՎՈ՛Ր ԿԱՐԳԻՐ ՄԱՐԴԿՈՒԹՅԱՆ: ԻՍԿ ԵՐԲ ԺԱՄԿԵՏԻՏ ՕՐԵՐԸ ԱՆՑԱՆ, ԱՆԳԱՄ ԵՐԿՆՔԻ <<Ո՛Չ>>-Ը ԼՍԵԼՈՎ, ՕՐԵՆ՛Ք ՀԱՆԵՑԻՐ, ՈՐ ՔՈ ՊԱՇՏՈՆԸ ՄՆԱ ՀԱՎԻՏՅԱ՛Ն... <<Ա.Մ.Ե.Ն>>: խոսք.հեղ. ~ ( Է Դ Ո Ւ Ա Ր Դ - Դ Ի Լ Ո Յ Ա Ն ) ~ 0004~11.11.2015 ~
<< Ճ.ա.ղ.ե.ր.ի.ց. ա.յ.ն. կ.ո.ղ.մ >> Լացե՛ց քահանան: Լսելով իմ պատմությունը` նա էլ չդիմացավ, լացեց ամբողջ հոգով: Լացեց քահանան, երբ ասացի, որ ես պատմություն չունեմ: Իմը` նման է մի անհավանական հեքիաթի, առեղծվածային մի ֆիլմ` որը չի ավարտվում: Անսպառ է այն` տարիներ շարունակ: Օրվա հետ փոխվում է սցենարը, փոխվում են ռեժիսորները, բեմերը, դերասանները ու նույնիսկ անգամ` ժամանակը, բայց կյանքից գոյացած այս ամենաահասարսուռ կինոն այդպես էլ չի ավարտվում: Քահանան լացեց, երբ որ իմացավ, թե իմ մանկությունը ինչպես է ավարտվել ճաղերի ետևում և սկսվել մինչ օրս չավարտվող դժոխքը: Թե ինչպե՞ս են իմ ազատությունը հանուն իրենց ազատության` վաճառել ուրիշին: Թե ո՞նց են անմեղիս` տասնհինգ տարի շարունակ` ազատազրկման դատապարտել, փակելով ցուրտ ու մութ պատերի մեջ, չգիտակցելով, որ կործանել են դեռևս կյանք չմտած մի ամբողջ ներաշխարհ, մի զավակի` ով ականատես լինելով սպանության, դարձավ մեղավոր: Ով ուրիշի մեղքի համար` հատուցեց իր արյամբ, իր ազատությամբ` և իր ամբողջ կյանքով: Ես մի քանի օրից ավարտում էի իմ դժոխքը վերադառնալու ակնկալիքով, բայց… արդեն շատ ուշ է, իմ ազատությունը այդպես էլ ինձ բաժին չհասավ: Իմ բանտարկության վերջին օրերը ավարտեցի սուր թոքաբորբով: Լացեց քահանան, երբ իմացավ, որ նա այն վերջին մարդն է, ում բախտ է վիճակվել զրուցել ինձ հետ: Ընդամենը մի քանի օր, գուցե և` ժամ, որից հետո կավարտվի իմ պատմությունը, այն ֆիլմը` որը որոշեց ավարտվել իմ կյանքով: Լացեց քահանան, երբ ես պատմեցի իմ այդքան հավատարիմ ընկերների մասին: Ընկերներ հացի` բայց ո՛չ տխրության և ո՛չ էլ լացի: Ո՞ւր են նրանք: Նրանք ոտքերը մաքրեցին ինձ վրա, վերջում ավելացնելով` որ ես կործանված մարդ եմ: Իսկ գիտե՞ք, թե որքան շնորհակալ եմ ես իրենցից: Ամբողջ կյանքիս ընթացքում միակ լավությունը` որ արեցին ինձ իրենց այդ խոսքերով: Այն դաջվեց սրտիս` խոցելով մինջև հոգուս խորքը, բույն դրեց ուղեղիս մեջ` որը ծնեց պայքար: Հենց այդ խոսքերի շնորհիվ` դիմադրեցի տասնհինգ տարի շարունակ: Քահանան լացեց` գիտակցելով, թե ինչպես են անմեղիս հալածել մինջև վերջին շունչը, դատապարտել թե՛ հոգով և թե՛ մարմնով: Թե ինչպե՞ս են մարմնի ամբողջ ուժգնությամբ հարվածել` մարմնիցս անվերջ արյուն քամելով, այնքան` մինջև իրենց հարվածների հոգնածությունից քրտնելով, ինձ շպրտել մի անկյուն` անտեր շան պես: Սա է իմ սև, անգույն աշխարհը, որտեղ մեկընդմիշտ տուժող դերակատարը ե՛ս եմ: Կրկին լացեց նա, իսկ ես արդեն մոռացել էի արցունքի գույնը: Միայն լացում էր ամբողջ մարմինս` կարմիր գույնով:Ես ժպտում էի կոշտացած վերքիս,իսկ մարմինս` ամեն հատվածից անդադար արյուն էր լացում: Անարդա՞ր է, ես դա գիտեմ, բայց միայն ես... Լացեց քահանան, երբ որ պատմեցի, թե որքան դատարկ է այս կյանքը ու ինչքան եմ պայքարել այն լցնելու համար: Ամեն մի նոր օր պայքարելու պատճառ կար, մի նոր շարժառիթ: Պատմեցի` թե որքան դժվար է եղել մարդկանց առջև վեհ` պարզել ճակատս: Լացեց քահանան, երբ որ պատմեցի` թե որքան են ցանկացել օտար ձեռքերով սև հետք թողնել թե՛ անցյալիս և թե՛ ապագայիս: Հետո վախեցավ, երբ որ իմացավ` թե ո՞նց եմ ջարդել ես այդ ձեռքերը: Լացեց, երբ իմացավ, թե որքան հավատարիմ է դարձել ինձ համար մենությունը ու երբ ցավտ կիսող չկա: Երբ իմացավ` թե որքան հեշտ եմ սկսել ընդունել դավաճանությունը, ձեռք բերելով իմունիտետ` պայքարելու համար: Թե որքա՞ն հեշտորեն եմ սկսել գիտակցել, որ յուրաքանչյուր անգամ ծնկի գալուց, ինձ ոչ մեկ ձեռք չի մեկնելու, ու որ կրկին անգամ ես եմ` հենարաններ փնտրելու վեր կենալու համար: Այսօր, եթե չկարողանաս ամուր կանգել հողի վրա` ապա հեշտորեն կարող ես հայտնվել նրա տակ: Քահանան ողբաց իմ այն մեծ ցավով, թե ո՞նց է մայրս անվերջ` արցունքն աչքերին, շարունակ սպասել այն մեծ հավատով, որ մի առավոտ որդին տուն կգա: Իսկ գիտե՞ք թե ինչ եղավ, ինձ սև թուղթ եկավ` որտեղ գրված էր. -Ների՛ր ինձ բալես, որ չկարողացա սպասել քեզ, կարոտը սրտիս` գնում եմ հավերժ: Միակ այն մարդը` ով հավատով սպասում էր... նա էլ չկա` նա էլ հեռացավ... հեռացա՛վ, թողնելով ինձ ընդմիշտ միայնակ: Նա իր հետ տարավ իմ սիրտն ու հոգին` իմ շունչն ու խիղճը: Լացեց քահանան կրկին ողբալով, երբ որ հասկացավ, որ վերջին անգամ ինձ արգելեցին տեսնել իմ մորը, ով հեռացավ կարոտով անհագ, ցրտից ու սովից հառած աչքերով: Լացեց նա անվերջ, երբ որ իմացավ, թե ոնց վաճառվեց այն վեհ աղջիկը, ով երդվել էր` մինչ իր վերջին շունչը պայքարել ինձ հետ, բայց բանտարկությունից ամիսներ չանցած նա էլ` վաճառվեց, իր հետ վաճառելով մեր անցյալը և իր այդքան թանկարժեք թվացող մատչելի էությունը: Դու այդպես էլ չիմացար.. չիմացար` թե ինչպես ապրեցի քեզանից հետո... չիմացար` թե որքան խորն էիր հարվածել սրտիս… ինձ միշտ ասում էիր, որ ուզում ես երջանիկ լինեմ, բայց ինքդ խլեցիր այն ինձանից և ինքդ` սպանեցիր իմ երջանկությունը… մութ գիշերներում, թաղեցի գլուխս բարձերի մեջ, որ ոչ մեկ չիմանա անքնությունս, որ ոչ մեկ չտեսնի տանջանքներս… իսկ առավոտները... ես ատեցի բոլոր առավոտները, որոնք սկսվում էին առանց քեզ… ատեցի այն ճանապարհները` որոնք քեզ մոտ չէին բերում... ու դու դա չիմացար… Ցավոտ էր քեզ մոռանալը, բայց ես դա կարողացա… իսկ հետո հասկացա, որ կյանքում ամեն ինչ սուտ է... մենք սիրում ենք մինչև խելագարության աստիճան, իսկ հետո գալիս է մի պահ ու մենք էլ ենք զարմանում` թե ինչպես ենք այդ չափ սիրել… ու թվում է` երբեք էլ այդ զգացմունքները մերը չեն եղել… Դու չիմացար, թե ինչքան սպասեցի քեզ … ինչքան համբերեցի… դու այդպես էլ չիմացար` չհասկացար թե ինչու ատեցի գարունը…. Դու այդպես էլ չիմացար ու չես էլ իմանա, թե ինչ եմ մտածում հիմա՝ այս տողերը գրելիս… Ես նրան սովորեցրի սիրել – իսկ նա այդ սիրով, սիրեց ուրիշին: Քահանան սրբելով արցունքները, ամուր սեղմեց ձեռքերս և տվեց իրեն այդքան հուզող առաջին հարցը` որը դարձավ վերջինը: - Իսկ դու հիմա հավատք ունե՞ս որևէ բանի նկատմամբ: - Ես ժպտալով պատասխանեցի, - արդեն ոչնչի չեմ հավատում, որ հավատում էի նախկինում, եթե չհաշվենք` բազմապատկման աղյուսակը: Բայց սկսում եմ դրան էլ կասկածել, երբ կարդում եմ Էյնշտեյն, ով փաստերով ապացուցում է` որ թվաբանությունը ուրիշ ձև է: Բոլորս ժամանակի ընթացքում փոխվում ենք, նույնիսկ մեր մաշկն է իր տեսքը փոխում, մեր շունչն է իր շունչը փոխում, միայն անցյալն է մնում անփոփոխ: Սոկրատեսն իր աշակերտներին ասում էր. - Ես միայն մի բան գիտեմ, որ ոչինչ չգիտեմ: Այդ իսկ պատճառով դադարել եմ մարդկանց ասել, որ նրանք իրավացի չեն, որ սխալ կյանք են ապրում: Ամեն մեկն իր կյանքն ապրում է իր տեսակին համապատասխան: Մեկի ապրած ճիշտը` մյուսի համար կարող է կյանքի վատագույնը լինել: Բոլորս ցանկանում ենք այն քիչը` անձը գնահատելու ցանկությունը: Այն անձը` որ շատ էժանագին է դարձել որոշների համար: Աշխարհում բոլորը երջանկության են ձգտում: Միայն մի ճանապարհ կա` երջանկությանը հասնելու համար: Այդ ճանապարհը` մեր մտքերը կառավարելու կարողությունն է: Երջանկությունը միայն արտաքին պայմաններից կախված չէ, այլ նաև` մեր ներաշխարհից: Մենք երջանիկ ենք այնքանով` որքանով մենք ենք դա ցանկացել: Օրինակ` երկու հոգի կարող են գտնվել նույն վայրում, սոցիալապես և հոգեպես նույն կարգավիճակում, մեկը լինի դժբախտ, իսկ մյուսը` երջանիկ, նրանց մտային տարբեր ուղղվածության պատճառով: Ոչին՛չ լավ կամ վատ չի լինում: Ամեն բան պայմանավորված է նրանում` թե մենք ինչպե՞ս ենք այն ցանկանում տեսնել: Քահանան ժպտաց ու կրկին լացեց, գիտակցելով` թե ինչպիսի՞ սառը ու վատ կերպար եմ դարձել որոշների համար, ովքեր ժամանակին իրենց սառնության պատճառով ինձ ստիպում էին փակվել սենյակում, օրերով հաց չուտել, հարազատին վերաբերվել ինչպես թշնամի և անարցունք լաց լինել, որ ոչ ոք չտեսնի: Այո՛, ես թույլ էի` բայց հիմա նրանք պատասխան են տալու իմ թուլության համար: Եվ հիշե՛ք այս խոսքերը ... << Այն անձը`, ով իր էությունը բարձրացնում էր, նա մի օր կխոնարհվի: Եվ նա`, ո՛վ խոնարհված էր, վեր` կբարձրանա >> ... Քահանան լացեց, լացե՛ց վերջին անգամ: Ցամաքեցին նաև նրա արցունքները` իմ արցունքների պես: Վերջին անգամ ես ժպտում էի` նայելով քահանայի թախծոտ հայացքին: Վերջին հայացքը` որ տեսա իմ կյանքում և վերջին մարդը, ո՛վ հավատաց ինձ: Հավատաց այն մարդուն` ում մեջ ապրում էր կյանքից անվերջ հարվածներ ստացած գազանը, ով այնքան բարի ու անմեղ կերպար էր անցյալում: Ահա այսպես վերջացավ իմ կյանքի պատմությունը: Ահա՛, սա էր իմ կյանքի սցենարը, ներկված անգույն էջէրով և որն էլ ավարտվեց իմ վերջին շնչով: Ես էլ չկա՛մ... մեղադրե՛ք, որքան կարող եք... հարվածե՛ք որքան կգոհանաք... դավաճանե՛ք որքան ձեր սիրտը կցանկանա... Դուք ինձ վերածեցիք գազանի, վարժեցրեցիք` ձեր իսկ հարվածներով և փորձեցիք ենթարկեցնել ձեզ` ձեր անօրինական օրենքներով: Փակվեցի՛ն իմ աչքերը և այլևս չեն բացվելու: Այլևս չեք տեսնելու ո՛չ իմ արցունքները և ո՛չ ժպիտս: Դուք այլևս չեք հոգնելու ինձ այդքան հարվածելուց: Սպանեցի՛ք այդ գազանին, ում այդպես էլ չկարողացաք դարձնել ձեզ այդքան հավատարիմ: Պատժե՛ք և մեղադրե՛ք օրենքի ամբողջ խստությամբ, մեկ է` ես էլ չկամ: Դուք, որ որոշեցիք ճիշտն ու սխալը, որ դատեցիք արդարին անարդարացի, որ անմեղին դարձրեցիք մեղավոր: Ես էլ չկամ` դատե՛ք դատավորնե՛ր: Դատեք այնքան` որ մի օր այլևս դատելու պատճառ չունենալով, ինքներդ ձեզ` դատապարտեք: Ես ձեզ հետ մեղավոր էի` սակայն, այստեղ այնքա՛ն անմեղ... Ձեզ հետ ապրելով գազանի սինդրոմ ձեռք բերեցի, իսկ այստեղ ինձանից վերածնվեց մի անմեղ գառնուկ: Միակ վայրը` որտեղ ինձ հավատացին և իրենց հավատով ինքս հավատ ձեռք բերեցի: Միակ ճշմարիտ հավատը դեպի լույս` դեպի մաքրություն` դեպի ա՛ռ Աստված... Դատե՛ք, դատավորնե՛ր, որովհետև ձեր կյանքի վերջին էջում դու՛ք էլ եք դատապարտվելու, բայց ավելի դաժան` քան իմ ամբողջ կյանքի ընթացքում ես` դատապարտվեցի ձեր իսկ թեթև ձեռքերով: Ու եթե պետք լիներ, կրկին կանցնեի այդ ճանապարհով, եթե գիտակցեի, որ վերջում` կրկին հայտնվելու եմ այստեղ: Դատե՛ք, դատավորնե՛ր, ինչպես որ դատապարտեցիք այն քահանային` ով հավատաց ինձ և փորձելով աղաղակել արդարություն, դարձավ գերի անարդարության: Նա էլ դատապարտվեց ձեր օրենքներով : Դուք` որ դարձրեցիք անմեղին` մեղավոր, մարդուց` չար գազան, իսկ քահանային` մի չար բանտարկյալ: Դուք` որ Մ.Ա.Ր.Դ անվանումը միայն հակառակ կերպ եք կարողանում կարդալ: Դատե՛ք, դատավորնե՛ր, բայց հիշե՛ք, որ ամեն թափած արյանս համար դուք էլ եք դատապարտվելու: Իմ ամե՛ն արցունքի և ամե՛ն ապրածս օրվա համար... և այն կնոջ համար` որ մինջև իր վերջին շունչը` կարոտը սրտին, սպասեց իր որդուն, բայց այդպես էլ չտեսավ: Դատե՛ք, դատավորնե՛ր, դա է` ձեր կերպարը, բայց հիշե՛ք, իմ արյունը ձեր խղճին է` ձեր այդքան մատչելի էության մեջ` գրված մեծատառ...<<ՎԱՃԱՌՎՈ՛ւՄ ԵՆՔ>>... խոսք.հեղ. ~ ( Է Դ Ո Ւ Ա Ր Դ - Դ Ի Լ Ո Յ Ա Ն ) ~ 0003~24.04.2015 ~ << Հ.ա.յ.ի. ց.ա.վ >> Երկինքն էր՝ ողբում, բայց հայը լուռ էր,չէր ժպտում ազգը,սրտում մրմուռ էր։Երկինքն էր լացում,ցավից անզոր էր,իսկ հայի աչքը դեռևս չոր էր։Վե՛ր կաց մի պահ դու,նայի՛ր ֆիդային,տես ո՞նց ուրացան քո սնած հային։Սրբություն չկա՝վաճառվեց գնաց,քո կերտած հողից ոչինչ չմնաց։Մեր ազգի ցավը շատ է խորացել,բազում հարվածից անտարբել դարձել։Հեռվում հայերի արյուն է հոսում,իսկ այստեղ մարդիկ փողից են խոսում։Մեկը կուլ գնաց հանկարծ իր կամքին և փորձեց վերջ տալ իր թշվառ կյանքին,իսկ հիվանդն անվերջ կյանք էր երազում,սակայն անգամ կյանք նրան չէր հասնում։Մի փոքրիկ՝ ցավից ողբում էր անվերջ,շատ վաղուց էր նա սուր ցավերի մեջ։խնդրում էր մորը որ փրկի մահից,արդեն անզոր էր տանջող այդ ցավից։Իսկ մայրն ավելի շատ էր տառապում,անվերջ անդադար արցունք էր թափում։Բժշկի դիմաց ծնկի էր եկել,խնդրում էր անվերջ,որ որդուն փրկեր։_Բժիշկն անտարբեր հիվանդին նայեց,սակայն իր խոսքով նա չհմայեց,-թե գումար չունե՞ք,չեմ կարող բուժել,ձեր իսկ պատճառով գործս է տուժել։Եթե փող չունեք,ինչո՞ւ եք եկել,կանգնել եք այստեղ ու հերթը փակել։Խնդրեմ հեռացե՛ք,այն ժամ ետ կգաք,երբ որ անհրաժեշտ գումարը կտաք։Ավաղ...փոքրիկը փակեց աչքերը,հանկարծ սառեցին նրա ձեռքերը։Ավելացան մոր սրտի վերքերը,իսկ բժշկի մոտ՝ անվերջ հերթերը։Թե դու լալիս ես,մյուսը կժպտա,մե՛կ է քո ցավը ոչ ոքի չես տա։Դեմքիտ կլացի,մեջքից կժպտա,մտերիմն հեռվից երբեք սեր չի տա։Մի սիրտ կար՝անկեղծ սիրով էր լցված,աղջկա սիրուն նա շուտ հավատաց:Խոսքեր կար,որոնք ուզում էր ասել,որոնք նա այսոր ցավով էր հիշել։-Սիրտս բացեցի նա ոսկի ուզեց,սրտիս եղածը նրան չհուզեց։Վարդեր տվեցի, նա զարդեր ուզեց,սիրտս շատ ցավեց բայց նա չբուժեց։Թողեցի նրան և նա հեռացավ,վաճառեց հոգին,հարուստ կին դարձավ։Անսիրտ սրտերը սիրեցին անցան,այդպես էլ սիրո գինը չիմացան։Երբ ես ուժ առա՝ընկերս եկավ,միտքս իր մտքին հանկարծ համընկավ։Ժամանակ անցավ,ուժս քչացավ,ընկերն իմ միտքը՝ էլ չհասկացավ։Հոգով նվիրվա,ընկերս կույր էր։Սիրտս բաց արի,ընկերս լուռ էր։Ցավով մնացի,բայց թե նա ո՞ւր էր։Երբ ես թուլացա,հայրս ուժ տվեց,բոլոր հարցերում ինձ առաջ մղեց։Իսկ երբ ջերմության կարիք զգացի,այդ ժամ ես կրկին մենակ մնացի։Հոգիս նեղացել,ոտքերս ծնկել,անհույս աշխարհին գերի էր ընկել։Սակայն մի նուրբ ձեռք ինձ հանկարծ բռնեց,չթողեց ընկնեմ և ինձ վեր հանեց։Իմ աղոտ ճամփան նա լուսավորեց և խորը փոսից միայն նա հանեց։Իմ սրտի բոլոր վերքերը բուժեց ու ամեն ցավից հենց ինքը՝տուժեց։Ստիպեց զգալ՝բայց չապրել վիշտը,սխալը տեսնել՝բայց ընտրել ճիշտը։Թույլ տվեց ժպտալ և կանգնել ամուր,վստահել մարդկանց,սակայն լինել լուռ։Հազարի միջից լավը տարբերել,անգամ թշնամու սխալը ներել։Դարմանը լինել օտարի ցավին,վատը անտեսել,հետևել լավին։Նա մի անգամ է ծնվում մեզ համար,ում էլ կոչում ենք՝ծնված օրից մայր...Այսօր մայրական արցունքը շատ է,զոհված զավակի սիրուց կարոտ է։Ո՞վ է մեղավոր այն ցավի համար,որ կռվում ընկան որդիք անհամար։Մեծ ահեղ պայքար մղին թուրքերին և տերը եղան իրենց հողերին։Բայց այսօր մարդիկ չեն հիշում զոհին,իրենց կնքել են տերը այս հողին։Գերի են ընկել անդադար փողին ու չեն էլ հիշում թե ոնց գրոհին՝այն մարտիկները,որ կանգնան հողին։Արյուն են թափել,որ այսօր ապրենք՝այլ ոչ թե ազգի ցավով տառապենք։Իսկ հիմա ո՞վ է մեղավոր դարձել,որ հայի կյանքը շատ է դառնացել։Այն թուրքի ձե՞ռքը՝որ մանուկ խլեց և ողջ երկիրը կոտորած արեց,թե՞ մի հայի ձեռք,ով նույն այդ մանկան՝ անցյալ ապագան փողով վաճառեց.Մնաց մեկ տարի որ դառնա մեկ դար,արի՛ թշնամի քո ցավը ետ տար։Քանի դեռ ուշ չէ աշխար՛հ ետ նայիր,կիսի՛ր մեր ցավը և մեզ հետ քայլիր։Թո՛ղ որ թշնամին այսօր ծնկի գա,միլիոն ու կես կյանք՝ առանց ցավ ետ տա... խոսք.հեղ. ~ ( Է Դ Ո Ւ Ա Ր Դ - Դ Ի Լ Ո Յ Ա Ն ) ~ 0002~24.04.2014 ~ << Ու. շ.ա.ց.ա.՛ր, զ.ի.ն.վ.ո.ր >> Մեկը ժպտում է՝ապրում երջանիկ,իսկ մյուսը՝ մրսում,որ չունի տանիք։ Հարուստի տղեն մեքենա գնում և ամեն տարի նոր տան մեջ քնում,մի կին էլ անվերջ աղոթք է անում,հիվանդ զավակի կյանքը խնայում։Իսկ մյուսը՝որդուն իր գիրկն է առել,մանկատան տանող ճամփան է բռնել։Երեխան լալիս,մոր գիրկն է ուզում,իսկ մայրը՝հեռվում իր կյանքն է հյուսում։Մի այլ զավակ էլ՝ողբում է ցավից,որ մայրը ցավով գնաց աշխարհից։ Մի անքուն զինվոր պոստը պահելիս,թշնամու զարկից գետնին է գալիս։Մայրն էլ ողջ կյանքում արցունք է լալիս,Աստծուն աղաչում,թե ե՛տ բեր բալիս։Սիրած աղջիկն էլ վաճառվեց գնաց,հարուստի տղեն ավելին թվաց։Կյանքն է այդպիսին՝չկա հավասար,մայրամո՞ւտն է քո,իջի՛ր,դու հասար։Արցունքով ծնվար,նույն կերպ գնում ես,մեկ է՝դու ուրիշ տարբերակ չունես։Զույգ աչքե՛ր էլ կան,թաց են մնալու,մոր կարոտով են՝ կյանքից գնալու։Ես չեմ մոռանա,երբ ինձ գրկեցիր՝թախծոտ աչքերով բանակ ճամփեցիր։Եվ լուռ հեռացա ու զինվոր դարձա։Վեց ամիս անցավ մի լուր ստացա,տաս օր ժամկետով տուն վերադարձա։Այնպես ուրախ էի ես ճանապարհին,թվաց վերջապես ժպտաց ինձ բարին։Շատ քիչ էր մնում,երբ հասնեի մորս,բայց դարձավ դժոխք իմ ուրախ օրս։Հասա Երևան,դիմավորեցին._հիշում եմ միայն խոսքերն այս վերջին։Ցավու՛մ ենք զինվոր,նա չդիմացավ,այսօր առավոտ մայրդ մահացավ։<<ՄԱ՛Մ>> ես քո գիրկն էի երազում անվերջ,այլ ո՛չ քեզ տեսնել անշունչ հողի մեջ։Այդ ո՞ր զինվորնա արձակուրդ գնում ու մորը տեսնում մի գերեզմանում։Ես էլ էի ուզում տեսնել այն օրը,երբ պարտքս տված գրկեի իմ մորը,իսկ դու էլ ասեի՛ր,եկավ զինվորը...~ԻՄ ՍՐՏՈՒՄ ԵՍ <<ՄԱ՛Մ>>... խոսք.հեղ. ~ ( Է Դ Ո Ւ Ա Ր Դ - Դ Ի Լ Ո Յ Ա Ն ) ~ 0001~02.06.2013 ~ ԷԴՈՒԱՐԴ ԴԻԼՈՅԱՆ ~ ՁԵՌՔԴ ՏՈ՛ՒՐ Music & Lyrics By EDUARD DILOYAN https://www.youtube.com/watch?v=RVrIUMWHlV4 ՍԻՐՈՒՇՈ~ՄԻ ԹՈ՛Ղ ԻՆՁ ՄԵՆԱԿ խոսք.հեղ. ~ ԷԴՈՒԱՐԴ ԴԻԼՈՅԱՆ ~2015~ ՏԱՐՎԱ ՀԻԹ - http://ok.ru/video/33969408648 ԷԴՈՒԱՐԴ ԴԻԼՈՅԱՆ ~ ՈՉԻՆՉ Music & Lyrics By EDUARD DILOYAN https://www.youtube.com/watch?v=X_ts91ofxIE
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Нет комментариев