ადგილს ვერ პოულობდა მთელი დღე… სახელი ვერ მოუძებნა, ინტუიცია იყო ეს, წინათგრძნობა, სტრესის შედეგად გამოწვეული ფორიაქი თუ უბრალოდ შიში…
შვილმა დაურეკა, დღეს საღამოს რომ დაბრუნდები რაღაც მაქვს სათქმელიო… თითქოს არაფერი, ჩვეულებრივი ზარი, მაგრამ მას შემდეგ მოსვენება დაკარგა…
უკვე გვიანი იყო მანქანა სახლთან რომ გააჩერა… კარგა ხანი გადმოსვლა ვერ გაბედა… შორიდან უცქერდა სამზარეულოს ფანჯარას, საიდანაც მოწითალო-მოვარდისფრო შუქი იღვრებოდა… როგორ უყვარდა სამზარეულო საღამოები… რიჩარდი, თვითონ და ენჯი… სამი განუყრელი მეგობარი… ენჯი, ერთადერთი ნუგეში, რომელიც საოცრად ჰგავდა მას…. ტკივილისგან გული მოეწურა და ცრემლი მოადგა… ამდენი წელი გავიდა და მაინც მოუშუშებელ ჭრილობად დარჩა…
ადრე გათხოვდა… ის და რიჩარდი კლასელები იყვნენ… 18 წლის უკვე დედა იყო… პატარა პრინცესა ელი… დედას ლურჯთვალა სხივი და სინათლე…
მაგრამ ერთ წამში დაცარიელდა სახლი… ჩამობნელდა… იმ ავბედით დღეს ელი ეზოში თამაშობდა… ცოტა ხნით შეირბინა სამზარეულოში, მარწყვის მუსის გამოსატანად… უკან რომ დაბრუნდა ბავშვი აღარსად იყო…
და ასე, აღარსად იყო დაუსრულებელი, მტანჯველი, მწამებლური თხუთმეტი წელი…
გლოვის უფლება არ მიუცია საკუთარი თავისთვის… დარწმუნებით იცოდა მისი გოგონა ცოცხალი იყო… არც სხვა შვილი გააჩინა, ვერ უღალატა ელის… მის სიყვარულში შემზიარებელი არავინ მოიყვანა… მხოლოდ ბევრი წლის შემდეგ, ნათესავების და ოჯახის გამუდმებული შეგონებების შედეგად, გადაწყვიტა ბავშვთა სახლიდან აეყვანა ახალშობილი…
ცრურწმენული ახსნაც მოუძებნა ამ ყველაფერს.., მშობლების დაჟინებულ ჩიჩინზე, თავად გაეჩინა, რადგან ჯერ კიდევ საკმაოდ ახალგაზრდა იყო, პასუხობდა:
-სიკეთე მინდა გავაკეთო… უპატრონო არსებას კარგი მომავლის შანსი მივცე… აუცილებლად დამიფასდება… ეს საქციელი ელის მაპოვნინებს… ჩემს გოგონას დამიბრუნებს…
ასე მოხვდა თხუთმეტი წლის შემდეგ ორი თვის ენჯი პირსების ოჯახში…
თავიდან ჩვილი მხოლოდ იმედი იყო დედისთვის, რომელმაც შემდგომ ამ იმედზე ზრუნვა და მოფრთხილება დაიწყო… შემდეგ შეუყვარდა იმედი… და ბოლოს ერთადერთ იმედად გადაიქცა…
თავს არ უტყდებოდა, მაგრამ შინაგანი ხმა გამუდმებით ეჩურჩულებოდა:
-შენ ფიქრობ ელი ცოცხალია… და გგონია იპოვნი??!!
ყველაზე გასაოცარი ის იყო, რომ ნაშვილები გოგონა საოცრად დაემსგავსა ღვიძლ შვილს… მასაც და ორივე ქალიშვილსაც ერთნაირი, უძირო ლურჯი თვალი ჰქონდათ… ჭრილიც და ფორმაც იდენტური…
ნელა გადაატრიალა გასაღები… ფეხები უკან რჩებოდა… იცოდა, დღევანდელი საუბარი ყველაფერს შეცვლიდა, რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი უნდა გაეგო…
პირდაპირ სამზარეულოსკენ გაეშურა…
ენჯი მაგიდასთან იჯდა, თავის ჩვეულ პოზაში… ფეხები სკამზე აკეცილი, მორთხმით… წინ დიდი სტარბაქსის ჭიქით არომატული ყავა ედგა… ირგვლივ კარდამონის და ვანილის სურნელი ტრიალებდა… მისი საყვარელი სურნელი… რიჩარდი არსად სჩანდა, ალბათ ეძინა…
ენჯიმ თითქოს იგრძნო დედის მზერა, კარებისკენ მიტრიალდა, გაუღიმა და თვალით ანიშნა, მოდი გვერდით დამიჯექიო…
წამები უსასრულობაში გაიწელა… პირიც კი გაუშრა მღელვარებისგან…საუბარსაც ვერ იწყებდა, არადა ინტერესი კლავდა რა ხდებოდა მის თავს:
-პემ, ჩემი ნამდვილი დედა ვიპოვნე…
ჯერ იყო დუმილი… შემდეგ გაოცება.. პანიკა.. სიბრაზე… უარყოფა… შიში.. კვლავ შიში… მეორე შვილის დაკარგვის შიში… ამდენს ვეღარ გადაიტანდა… ეს უკვე მეტისმეტი იყო…
-პეემ, დედას აღარ მეძახი??!! პემი გავხდი უკვე..?!
-კარგი რა დე, შენ ყოველთვის ჩემი მთავარი დე იქნები… მაგრამ ის ქალი აუცილებლად უნდა ვნახო… მინდა ვიცოდე ვინ არის… მინდა ვკითხო რატომ… და მინდა შენც ჩემთან ერთად იყო ამ დროს… ერთად მივიდეთ…
ორი კვირის თავზე, მას შემდეგ რაც გზააბნეული მშობელი დედის ვინაობა გახდა ცნობილი, პამელა და ენჯი ძველი, ნახევრად ჩამონგრეული შენობის კიბეებთან იდგნენ და ვინმე სულიერს ეძებდნენ, ეკითხათ სად შეიძლებოდა იუჯინია კოლმანის პოვნა… ასე ერქვა ბიოლოგიურ დედას, რომელიც საცხოვრებლით თუ ვიმსჯელებდით, მთლად საზოგადოების სრულფასოვანი წევრი არ უნდა ყოფილიყო…
კარგა ხნის ლოდინის შემდეგ. შავკანიან შუახნის მამაკაცს მოკრეს თვალი…
სწორედ მისგან შეიტყვეს ქალის ადგილ-სამყოფელი… ძალიან გაკვირვებული კი დარჩა კაცი, ვერ გაეგო ასე მდიდრულად ჩაცმულ მანდილოსნებს რა ესაქმებოდათ ღარიბების უბანში და მეტადრე იმან გააკვირვა, ნარკომან ჯინასთან რა საერთო ჰქონდათ…
ოროთახიანი, ბნელი, კარგა ხნის დაუსუთავებელი ბინის კარი შეღებული დახვდათ… ერთი ორჯერ სახელიც დაიძახეს… არავინ გამოეხმაურათ. ფრთხილი ნაბიჯებით მიუახლოვდნენ საძინებლის კარს და შეაღეს… ის იქ იყო… პატარა, გამხდარი და დაუძლურებული… საწოლზე ძლივს ჩანდა სხეული… მხოლოდ უძიროდ ლურჯ თვალებს ეტყობოდა სიცოცხლის ნიშან-წყალი… ნელა მიუახლოვდნენ.. სახელით მიმართეს… ქალი ხან ერთზე აჩერებდა მზერას… ხან მეორეზე… კაიფში იყო, თან საკმაოდ ძლიერი პრეპარატის ზემოქმედების ქვეშ… ამ სამყაროს არ ეკუთვნოდა… ისეთი უბადრუკი, გულმოსაკლავი სცენა იყო, რომ ვერცერთმა შეამჩნია როგორი არნახული მსგავსება იყო მათ შორის… სამი ერთნაირი ფერისა და ფორმის თვალი უცქერდა ერთურთს…
მხოლოდ შინაარსი იყო მზერისა განსხვავებული… ერთის მზერა ცარიელი, გატყაული.. არც არაფრის მთქმელი და არც არაფრის შემგრძნები… მეორე ტკივილით და იმედგაცრუებით სავსე… მესამე, რაოდენ პარადოქსულიც არ უნდა ყოფილიყო, სიხარულის ციმციმებით ავსილი, რომ მის ენჯის ეს ნარკომანი დედაკაცი ვერაფრით წაართმევდა…
ახლოს მივიდა საწოლთან… უნდოდა კარგად ენახა მეტოქე ქალი, რომელმაც შვილზე უარი სთქვა და რომელიც ახლა მის ოჯახურ სიმყუდროვეს ემუქრებოდა…
დაკვირვებით აათვალიერ-ჩაათვალიერა და უეცრად მზერა მკერდს შუა მოქცეულ ცრემლის ფორმის კულონზე შეაჩერა…
ახლოს დაიხარა, ძალიან ახლოს… ინსტიქტურად წაიღო ხელი ნივთისკენ… თითქოს იცოდა, რომ საიდუმლო საკეტი ჰქონდა გვერდიდან… თითის დაჭერით გაიხსნა მყისიერად:
“For Little Ally…
With Love..
Mom…”
წელიწადი ინტენსიური მკურნალობის, ფსიქოთერაპიის, გადასხმების, საუკეთესო კურორტებზე და კლინიკებში გატარებული დღეების შემდეგ იუჯინია-ელი ნელნელა დაუბრუნდა დედამიწას…
პემს დაუბრუნდა ელი…
ელი დაუბრუნდა ენჯის…
ნაშვილები შვილიშვილი… იმ იმედით რომ უცხო უსუსური არსებისთვის გაცემული მზრუნველობა და სიყვარული, სამყაროსგან საჩუქრად დაუბრუნდებოდა და დაკარგულ შვილს აპოვნინებდა…
ასეც მოხდა…
საღამოვდებოდა… ზღვისპირა სახლის ვერანდაზე სამი ქალი იჯდა… პლედებში გახვეულნი… არომატული ყავის ჭიქებით და გოგრის სურნელოვანი პუდინგით….
სამი ერთნაირი თვალი გასცქეროდა მზის ჩასვლას… როგორ იძირებოდა მზე ზღვაში, ჰორიზონტს მიღმა…
რამდენი რამ ჰქონდათ ერთმანეთისთვის სათქმელი… არ ჩქარობდნენ…. უსასრულობა ჰქონდათ წინ… მათი იყო დრო… მოვიდოდა ჟამი და ყველა თავისას მოყვებოდა… როგორ მოიპარეს გზას აცდენილმა ნარკომანებმა სამი წლის ბავშვი ეზოდან… ისე გასართობად… ხელს გააყოლეს…
მერე დედა გამოტყდებოდა, რომ ერთი ბავშვი მეორეს საპოვნელად მოიყვანა, ეგოისტურად.. ცრურწმენით….
მესამე იტყოდა, რომ მიუხედავად იმ დიდი სიყვარულისა რასაც მთავარი დედისგან იღებდა, გულში მაინც სულ ამ მომენტზე ოცნებობდა, ნამდვილი დედა ჰყოლოდა გვერდით…
ყველა დედა და ყველა შვილი ჩამავალი მზის სხივების ათინათში აირეკლა….
გაკოცეთ ბევრი
თქვენი თ. ჯიქია 💋