Լռե՞մ...
Հերի՛ք է լռեմ,
Եվ ինչո՞ւ լռեմ,
Եթե խոսելու ցանկություն ունեմ,
Ինչո՞ւ պապանձվեմ,
Եթե ճչալու իրավունք ունեմ...
Ինչո՞ւ իմ լեզուն ծամեմ, ծամծմեմ,
Եթե գոռալու հզոր ուժ ունեմ,
Եվ եթե դու Հայր, ես էլ քեզ որդի,
Ինչո՞ւ չհայտնեմ ցավերն իմ սրտի...
Հերի՛ք է էլի,
Իմ համր ընկերն ինձնից վարժ խոսի,
Հերի՛ք է, հերի՛ք,
Հոգիս ցավերի ճահճում գալարվի...
Հերի՛ք է լեզուս լռությամբ սանձեմ,
Սիրտս դառնությամբ լցնեմ ու ծածկեմ,
Հերի՛ք է հոգուս մուրացկան կոչեմ
Ու երջանկության փշրանք աղերսեմ...
Հերի՛ք աչքերիս բիբերը հանեմ
Ու նորից թաղեմ կոպերիս խորքում,
Հերի՛ք է զուլալ ջրի փոխարեն,
Աղի արցունքով երեսս թրջեմ,
Հերի՛ք է կյանքս
Անառակ որդու օրերի նման,
Օտար աշխարհում ցիրուցան անեմ...
Հերի՛ք է լռեմ, պիտի աղմկեմ,
Պիտի ցավերս երկնքին բաշխեմ,
Ճչալ եմ ուզում և այն էլ այնպե՛ս,
Որ ուժգին ձայնից
Պայծառ արևի երեսը պաղի,
Որ անգամ լուսինն
Իր ականջները աստղերով փակի,
Երկինքը մթնի ու խավար պատի,
Ամպերը քրտնեն ու անձրև թափվի...
Հերի՛ք է ծնկած իմ աղոթքն անեմ,
Գլուխս խոնարհ՝ գետնին հառաչեմ,
Հերի՛ք է սողամ, ցավից թավալվեմ,
Ես չեմ հասկանում, վիրավոր սողո՞ւն,
Թե՞ Աստծո ստեղծած մարդ արարած եմ...
Հերի՛ք է հացս քրտինքով առնեմ,
Հացիս պատառը արցունքով թրջեմ,
Հերի՛ք է ձեռքով գլխիս հարվածեմ,
Եվ իմ երեսի մորմոքը ծածկող
Դիմակներ կրեմ...Մեկը թագավոր՝ տերը ամենի,
Իսկ մյուսը՝ բանվոր, կամ ճորտ տերերի,
Մեկը թագուհի, խանում, տիրուհի,
Մյուսն էլ աղախին՝ անարժան մեկի...
Հերի՛ք է էլի...
Ո՞րն է պատիժը ծնած մայրերի,
Մի՞թե արդար է,
Որ մեկի որդին մյուսին հալածի,
Մի՞թե երկուսն էլ չեն ծնվել ճիչով,
Որ մեկը մյուսին իշխում է ուժով...
Եվ չե՛մ հասկանում,
Եթե բոլորն են ծնվում անատամ,
Ինչո՞ւ է մեկի սրած ատամը
Թաթախվում մյուսի պաղած արյունով,
Մի՞թե երկուսն էլ չեն սնվել իրենց
Մայրական կաթով, կամ պորտալարով...
Հերի՛ք է լռեմ, պիտի՛ պահանջեմ.
Եթե կորուստներ՝ թող ժամանակին,
Եթե երջանիկ օրեր, տարիներ՝
Թող որ հավասար բաշխվի ամենքին...Եթե մեղավոր,
Ապա բոլորն են ժառանգը մեղքի,
Բոլորն են մեռնում Ադամի կերած
Գիտության ծառից՝ բարու ու չարի...
Եվ ինչի՞ համար ինձ շունչ տվեցիր,
Երբ օրս չեկած, ես պիտի մարեմ,
Եվ ինչի՞ համար կյանք շնորհեցիր,
Որ տառապանքի հանդերձը կրեմ՝
Մաշեմ ու մեռնե՞մ...
Սրտեր ես քննո՛ւմ, իմ սիրտն էլ գիտես,
Չարացած եմ ես մի՞թե չգիտես,
Ուզում եմ կռվել, ուզում եմ լսես,
Ուզում եմ գոռա՛լ, ճչա՛լ, աղմկե՛լ,
Միայն քո առջև հոգիս դատարկել...
Չեմ ուզում ծնկած աղոթքս անել,
Ուզում եմ ցնծալ ու փառաբանել,
Ուզում եմ հոգիս մաղես ու մաքրես,
Խավար օրերիս իրիկնամուտին
Ճրագներ վառես...Եվ ներիր ինձ Հա՛յր,
Բայց ես անդադար կաղմկեմ այնքան,
Մինչև իմ ձայնը քո ականջներին
Լսելի լինի կայծակի նման,
Եվ եթե դու Հայր, ես էլ քեզ որդի,
Ապա կլսես ճիչն իմ բողոքի...
Արմեն Երիմյան
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 5