Предыдущая публикация
Հոգուս աչքերը ավելի թաց են, քան ցանկացած արտասվող աչքեր, քանզի ցավս խորն է: Քանզի փնտրող լույսս մարեցիր, հավատս կոտրեցիր, սերս դու մերժեցիր, արևն իմ մարեցիր: Քեզնով էր իմ ուրախանալը, ժպտալը, երջանիկ երևալը: Իսկ հիմա, հիմա կորցրել եմ ժպիտս ու երջանիկ երևալս: Գոնե կորցրածս ժպիտս հետ վերադարձնեիր, կապրեի նորից հիշողություններով, որը ժպիտն էր պարգևել, պարգևել ու բեկվել իմ հոգում, բեկվել այնպես, որ նույնիսկ անձրևը չէր կարող մաքրել: Հիմա հոգիս անձրևում է, փորձում փոթորկել հիշողություններս, քո կոտրված բեկորների պատճառով: Այնքան արտասովոր էր քո արաքը, քո բառերը , որ նույնիսկ ժպիտս է խամրել: Չգիտեմ, երևի շատ բան քեզ նվիրեցի, գժի նման հոգիս բացեցի ու քեզնից ոչինչ չվերցըեցի, միայն վերջում քո բառերն ու կոտրած սիրտս, իսկ քո բառերը սովորել են լոկ ցավեցնել, քանզի սիրտս ցավ են միայն տեսել…Կանցնեն տարիներ, դարը կվերջանա, բայց տողերը հավետ կմնա: Ու երբ կարդաս տողերս այս, այն ժամանկ շատ բան կահասկանաս: Էլ ինձ չես գտնի, գուցե դու զղջաս, բայց ուշ կլինի, ճակատագիրը հետքս սրբած կլինի JIK
Следующая публикация
Комментарии 1