Գարուններս զուր չեն ծաղկել։
Ափսոսում եմ լոկ խորաբար
Մորս չապրած կյանքի համար։
* * *
Թե չլիներ նենգ հայի դավը,
Մամ ջան, չէի տա այս անբույժ ցավը...
Քեզ կբերեի ծաղկեփունջ գարուն,
Ու ժպիտների ծովը վարարուն։
* * *
Ես ապրում եմ երկնի զուլալ արցունքներում,
Մորս ցամքած֊ծով աչքերում,
Ես ապրում եմ Արարատի
ջինջ ձյուներում,
Մորս ճերմակ աղոթքներում։
* * *
Մա՛մ, ուզում էի գամ...
Մի վերջին անգամ ամու՜ր համբուրել.
Թախիծն աչքերիդ ժպիտով ցրել...
Շշնջալ ծածուկ՝ ո՜նց եմ կարոտել...
Մի վերջին անգամ մայրահոտ շնչել...
ՄԱ՜Մ, ուզում էի գամ...
Մի վերջին անգամ վարսերդ գգվել...
Ձեռքերդ շոյել, տաք կրծքիդ փարվել...
Ճաքած շուրթերով հրաժեշտ ասել...
Մի վերջին անգամ քո գրկում հանգչել...
Ներիր ինձ, ՄԱ՜Մ...
Ուզում էի գամ...
Ստեփանյան Արևիկ
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 2