Предыдущая публикация
ზღაპრები ძილის წინ 7
_ თომა, დედიკო, შეიძლება შემოვიდე?_ ფრთხილად მივუკაკუნე ოთახის კარებზე. თომამ ხმა არ გამცა. კარი შევაღე და შევედი.
_ დილა მშვიდობისა დეე, _ ისე მივესალმე თითქოს არაფერი უცნაური არ მომხდარიყო.
_ დღეს კვირაა, და ვიფიქრე დონატების საჭმელად წავსულიყავით. _ აშკარად დაინტერესდა და უხმოდ შემომხედა.
_ არა, რომ წარმოვიდგენ შოკოლადმოსხმულ ბანანის დონატს, უფ ,უფ!_ გადავგორდი საწოლზე. კი გამიგონია, რომ ბავშვის სათამაშოთი ან ტკბილეულით მოსყიდვა არაა კარგი საქციელი და არც თუ ისე კარგ შედეგებს იძლევა, მაგრამ იმ მომენტში თომას შესარიგებლად სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე. თან იმასაც ვერ ვხვდებოდი რა ვაწყენინე. ვიფიქრე სახლიდან შორს უფრო გაიხსნებოდა ჩემთან.
_ ბანანის?_ მკითხა თვალებანთებულმა. ამ სახლში კვებასთან დაკავშირებულ ჩვენს პრობლემებზე ხომ მოგიყევით. ყველაფერი ჯანსაღი და ნაკლებკალორიული იყო. ყველა კერძი სასარგებლო, მაგრამ უგემური. ჩვენ კი, როენას აზრით, დაბალი ფენის საკვებს ვჭამდით და ეს უნდა გამოგვესწორებინა. მე კიდევ არა მიშავდა, ასე თუ ისე შევეგუე , მაგრამ თომას არაფრით არ მოსწონდა ჯანსაღი კვება და სწორედ ამიტომ გემრიელ სასუსნავზე ფიქრმა დაავიწყა ის, თუ რაზეც იყო ნაწყენი. ახლოს მომიჯდა. ცოტაოდენი ფიქრის მერე კი მკითხა.
_ დეე, ჩოქელა კეთილია?_ და პასუხის მოლოდინში თვალებში ინტერესით შემომაჩერდა.
_ ჩოქელა? _ უცებ ვერც მივხვდი რაზე მეკითხებოდა, მე ამ მწერს ბავშვობაში
" ბაგამოლს" ვეძახდი, მხოლოდ მოგვიანებით გავიგე, რომ მას ქართულად ღვთისმლოცველა ანუ ჩოქელა ერქვა და მით უფრო მის სარგებლიანობაზე მხოლოდ ახლახანს შევიტყვე, მას შემდეგ, რაც ქვეყანაში ფაროსანა გავრცელდა და მის ბუნებრივ მტრად სწორედ ეს უცნაური, ერთი შეხედვით საშიში, თუმცა ადამიანებისთვის სრულიად უვნებელი, უზარმაზარი კალია მოგვევლინა.
_ ააა, ღვთისმლოცველა კალია? კიი კეთილია დეე, ჩვენ არაფერს გვიშავებს._ ვუპასუხე მხიარულად და ყურადღება არ მიმიქცევია რამდენად მნიშვნელოვანი იყო თომასთვის ჩემი პასუხი. ახლა რომ ვფიქრობ, მახსენდება, როგორი იმედგაცრუებით შემომხედა თომამ , თუმცა მეტი აღარაფერი უკითხავს. ზოგჯერ ბავშვები ერთი შეხედვით უმნიშვნელო კითხვაში ძალიან მნიშვნელოვან საფიქრალს ტევენ, ჩვენ კი მათი ასაკის გამო ყურადღებას არ ვაქცევთ ამას. გვგონია, რომ რადგან ბავშვია მხოლოდ თამაშით და უმნიშვნელო პრობლემებითაა მისი გონება მოცული. მე რომ მაშინ არ მომეყრუებინა და კარგად ჩავძიებოდი მის კითხვას, ვინ იცის რამდენ პრობლემას ავირიდებდი, მაგრამ, როგორც ყოვლისმცოდნე უფროსმა მისი კითხვა მორიგ ბავშვურ ინტერესად მივიჩნიე მხოლოდ. რადგან ჩემი გონება იმ წამს მხოლოდ ჩემთვის მნიშვნელოვანი საფიქრალით იყო დაკავებული.
გავემზადეთ და სახლიდან წავედით. ფრიდონი არ წაგვიყვანია, სახლიდან მიმავალ ცარიელ გზას ფეხით გაუყევით. რადგან უახლოესი გაჩერება საკმაოდ შორს იყო. რატომღაც ფრიდონის დახმარებას ყოველთვის თავს ვარიდებდი, უცნაური შეგრძნება მეუფლებოდა მის სიახლოვეს, თითქოს როენას ჩემს სათვალთვალოდ ჰყავდა მოჩენილი. მის გვერდით დაცულობის ნაცვლად შებოჭილობას და დაძაბულობას ვგრძნობდი.
თუმცა კი ყოველთვის ზრდლობიანად და გადამეტებული პატივისცემითაც კი გვექცეოდა.
გაჩერებასთან ათ_თხუთმეტ წუთში მივედით. ავტობუსში ჩავჯექით და ქალაქის ცენტრისკენ ავიღეთ გეზი.
დონატები ვჭამეთ, ბევრი ვისეირნეთ, საქანელების პარკი მოვინახულეთ და ჩვენს მყუდრო ბინასაც მივაკითხეთ. კარი გავხსენით და შევედით, ისეთი სასიამოვნო აურა დაგვხვდა ჩვენს პატარა ბუდეში. გავიფიქრე, რა ჯანდაბას ვაკეთებ როენას სასახლეში იქნება დაბრუნება ჯობდესმეთქი და თითქოს ჩემს გულში იჯდა, თომამ ჩემი ფიქრები ხმამაღლა გაახმაურა.
_ აქ დაძინება მომენატრა დედიკო!_ გულში ჩავიხუტე ჩემი ბიჭუნა.
_ ცოტაც მოითმინე დედი, სულ ცოტაც და გპირდები წამოვალთ იმ ცივი სასახლიდან და ისევ ბედნიერად ვიცხოვრებთ! _ თომაზე უფრო მგონი საკუთარ თავს ვაძლევდი პირობას.ისევ ძველებური სიახლოვე ვიგრძენით ერანეთთან და ეს ყველაფერი ისე მენატრებოდა , რომ ყველანაირად ვცდილობდი, როგორც შემეძლო შვილთან
მეტი დრო გამეტარებინა.
რომელიღაც მყუდრო კაფეში შევედით და ფანჯარასთან დავსხედით.
ვსაუბრობდით მხიარულ თემებზე და თავს ბედნიერად ვგრძნობდით.
ისევ ძველებური სიახლოვე ვიგრძენით ერანეთთან და ეს ყველაფერი ისე მენატრებოდა , რომ ყველანაირად ვცდილობდი, როგორც შემეძლო შვილთან
მეტი დრო გამეტარებინა.
რომელიღაც მყუდრო კაფეში შევედით და ფანჯარასთან დავსხედით.
ვსაუბრობდით მხიარულ თემებზე და თავს ბედნიერად ვგრძნობდით.
_ გამარჯობა!_ მომესმა მოულოდნელად ნაცნობი ხმა._ გამიხარდა თქვენი დანახვა.
ავხედე და დავითი გვადგა თავს. ნებართვა არც კი უთხოვია, პირდაპირ თომას გვერდით ჩამოჯდა.
_ გამარჯობა!_ მივესალმე უკმეხად, რითაც აშკარად ვანიშნე, რომ ზედმეტი იყო. ცოტა ხანს დაკვირვებით მიყურა, მეც თვალი გავუსწორე ჯიუტად. გაეცინა.
_ თომა როგორ ხარ?_ ახლა ბავშვს დაუწყო ლაპარაკი. "თავხედი!"გავიფიქრე მე. შეკვეთა მიცემული მქონდა და არ მსურდა მხოლოდ მის გამო წამომეყვანა თომა. ან რატომ უნდა წავსულიყავი? მე ხომ არ მივსულვარ მასთან და მე ხომ არ ვაწუხებდი ჩემი სიახლოვით. ამ ფიქრებში ვიყავი გართული, რომ მივხვდი, როგორი ინტერესით მაკვირდებოდა დავითი.
_ გადაშლილი წიგნივით ხარ ქეთევან! ჯობია ისწავლო შენი ემოციების კონტროლი. არაა მაინც და მაინც სასურველი ყველა ფიქრი სახეზე გეწეროს. მით უმეტეს თუ როენასთან აპირებ ცხოვრებას!_ მისი სიტყვები იმდენად უცნაური იყო გასააზრებლად დრო დამჭირდა .
_ვიცი, რომ გიკვირს ჩემი სიტყვები!_ პასუხის გაცემაც კი არ დამაცადა მან_ კიდევ ერთს გეტყვი, ფრთხილად იყავი, ზოგჯერ ყველაფერი ისე არაა, როგორც ერთი შეხედვით ჩანს. დასკვნებსაც მხოლოდ შთაბეჭდილებების საფუძველზე ნუ გააკეთებ! _ ფეხზე წამოდგა. ცოტა ხანს იფიქრა და ხელში საკუთარი სავიზიტო ბარათი ჩამიდო.
_ ნებისმიერ წამს , როცა საჭიროდ ჩათვლი, დღისით თუ ღამით, დამირეკე და მაშინვე შენთან გავჩნდები!_ბარათს გაოცებულმა დავხედე, რა ჯანდაბად უნდა დამჭირვებოდა მასთან დარეკვა?
_ იცოდე,არ გადააგდო !_ დამემშვიდობა ღიმილით და ისევე მოულოდნელად წავიდა , როგორც მოვიდა.
არც ჩვენ დავრჩენილვართ დიდხანს, როგორც კი კაკაო დავლიეთ ავდექით და სახლში წავედით.
_ ქეთევან ვახშამი უკვე იყო, ვწუხვარ, რომ დააგვიანეთ!_ როენა მისაღებში დამხვდა გამოჭიმული. ისეთი ტონით თქვა ეს სიტყვები, თითქოს პატარა ბავშვი ვიყავი და დაგვიანების გამო დამტუქსა. ვახშამი თორემ დედაჩემის მზრუნველი ხელებით წასმული კარაქიანი პური იყო ან მისი ამოყვანილი ნასვრეტებიანი ყველი და ცხელი ასკილის ჩაი გამოვტოვეთ. ან თითქოს შეუძლებელი იყო სურვილისამებს , როცა მოგვესურვებოდა მაშინ გვევახშმა,თითქოს ამით ქვეყნის აღსასრული დადგებოდა
ისეთ ხასიათზე ვიყავი, რატომღაც ისე მქონდა გუნება ამღვრეული სულ არ მეხალისებოდა მასთან ეს ვაიარისტოკრატული გაბაასება.
_ არ იდარდო, გემრიელად მივირთვით!_ მოკლედ მოვუჭერი და პირდაპირ ოთახისკენ წავედი. მასთან ლოლიავის არანაირი სურვილი აღარ მქონდა. ხანდახან დგება მომენტები, როცა ზრდილობასაც ვივიწყებთ ხოლმე და აღზრდასაც. ამ არეულ_ დარეულ სიტუაციას თავს ვერაფრით ვაბამდი. თუ დავითს და როენას რაიმე სიყვარულისმაგვარი აკავშირებდათ ერთმანეთთან, რას ნიშნავდა მისი სიტყვები?
" ვა, სოფელო, რა შიგან ხარ, რას გვაბრუნვებ, რა ზნე გჭირსა?" ამეკვიატა რუსთაველის სიტყვები და ჩემდაუნებურად სულ ჩურჩულით ვიმეორებდი. აშკარად ძალიან ვიყავი დაღლილი ამ მუდმივი დაძაბულიბით.
იმ საღამოსაც როენამ ითავა მეზღაპრეობა.
_მგონი ჩემ ჯიბრზე აკეთებს ამას!_ ვბურტყუნებდი ნერვებმოშლილი. შემდეგ მეორე დღის სამეცადინო ავიღე ხელში და გვანობამდე ვკითხულობდი. როდის ჩამეძინა ვერც კი გავიგე. შუაღამით განწირულმა ყვირილმა გამომაღვიძა. უფრო ინსტიქტურად მივხვდი , რომ თომა იყო, ვიდრე ხმაზე ვიცანი. ასეთი რამ არასოდეს მომხდარა, რომ თომა ღამით კოშმარს გაეღვიძებინა. გიჟივით გადმოვხტი ლოგინიდან და თომასთან გავიქეცი.
კარი გავაღე და ღამის სანათის შუქზე დავინახე, როგორი აზრდაკარგული თვალებით იყურებოდა ჩემი პატარა ბიჭი.
_ თომა , დედიკო აქ ვარ თომა!_ ვცადე ჩავხუტებოდი , მან კი ხელები გაასავსავა და უარესად აყვირდა. მისი არეული სიტყვებიდან აზრი ვერ გამომქონდა.
_არა! არა! არ მომაჭამო თავი!_ ყვიროდა თომა. ვერაფრით დავამშვიდე და გონზე ვერ მოვიყვანე. სანამ სილა არ გავაწანი ვერ გამოვაფხიზლე. ლოყაში რომ გავარტყი, უცებ გამოფხიზლდა.
_ დედიკო, დეე!_ ჩამეხუტა საწყალი. სულ გაყინული იყო. გაფითრებული. ნელ ნელა მეც მასთან ერთად დავმშვიდდი. კარში გახიდულ როენას მოვკარი თვალი. ისევ უცნაურად გვიყურებდა.
_ რა ხდება? რა სჭირს ბავშვს?_ ისე შემეკითხა თითქოს ეს ჩვეული ამბავი იყო ჩემთვის და აუცილებლად უნდა მქონოდა პასუხი.
_ არ ვიცი, აქამდე მსგავსი არაფერი მომხდარა._ ვუთხარი მე. ცოტა ხანს კიდევ გვიყურა. მერე თომას გაუღიმა და თავი გააქნია.
_ ძვირფასო შენ უკვე დიდი ბიჭი ხარ და უნდა ხვდებოდე, რომ კოშმარი ნამდვილი არაა! ამხელა ყვირილით ყველას შეშინება არაფრის გამო, არაა კარგი საქციელი.
ბავშვის პასუხს არც კი დალოდებია.
_ უბრალო სიზმრის გამო ასტეხეთ ამხელა ამბავი!_ ზურგი გვაქცია და ოთახიდან გავიდა.
_ თომა, პატარა შენი ბრალი არაა, ყველას შეიძლება დაესიზმროს ცუდი სიზმარი. _ ვცადე ბავშვის დამშვიდება. _ თუ მოყოლა მოგინდება მე მოგისმენ! მაგრამ არაფერს დაგაძალებ. _ შევატყვე არ სურდა სიზმარზე საუბარი. მეც ვიფიქრე, არ ღირდა, რომ ჩავძიებოდი და მეიძულებინა კიდევ ერთხელ განეცადა შიში.
_ დაძინების მეშინია დედიკო._ ამოიკრუსუნა თომამ. გული მოემეწურა.
_ გინდა ამაღამ შენთან დავრჩე?_ დავინახე როგორ გაუბრწყინდა მას სახე .
_ მერე რას იტყვის ბებია?
_ არაფერს არ იტყვის, მანაც ხომ ნახა, რომ ცუდი სიზმარი ნახე. გინდა კოშმარის დავიწყების ერთი ხერხი გასწავლო?_ ვკითხე თომას.
_ მართლა?_ გაუხარდა.
_ რაც სიზმარში ნახე წყალს უნდა მოუყვე, წყალში ხელი უნდა შეყო და ისე, წყალი კი წაიღებს და ოკეანეში გადაკარგავს, იქ კი კოშმარს ზვიგენები გადასანსლავენ!_ ღიმილით ვასწავლე სიზმრის გადავიწყება. ბავშვობაში მეც მჯეროდა ამ ხერხის. თომა ადგა და აბაზანაში შევიდა. ონკანი მოუშვა.
ჩუმად წამოვდექი ფეხზე, აბაზანის კარები ოდნავ შევაღე და ყური დავუგდე.
ჩუმად ჩურჩულებდა თომა და ბევრი ვერაფერი გავიგონე. მხოლოდ ადგილ_ადგილ მოვკარი ყური , თუმცა სიტყვები ვერ დავაკავშირე.
_ დედოფალი.... თავი მოაჭამა....საშიშია....მან მითხრა....მისი ბრალია...მამა..._ აქ კი დავიბენი, თომას ირაკლი არ ახსოვდა, მეტისმეტად პატარა იყო, როცა მან დაგვტოვა. მამაზე მხოლოდ კარგს ვუყვებოდი, მინდოდა კარგი მოგონებები შემექმნა მისთვის.ამიტომ ვერ მივხვდი რა კავშირი შეიძლებოდა ჰქონოდა ირაკლის თომას კოშმართან.
ამოვიოხრე და საწოლში დავბრუნდი. მალე თომაც გამოვიდა , საკმაოდ დამშვიდებული ჩანდა. ერთად დავწექით და ჩახუტებულებს დაგვეძინა.
მეორე დღეს უნივერსიტეტში რომ წავედი ბავშვს ჯერ კიდევ ეძინა. მძინარეს ვაკოცე და საბანი გავუსწორე.
მთელი დღე ლექციების ნაცვლად თომას სიზმარზე ვფიქრობდი. ბოლოს თავი დავიმშვიდე, რაღაც ყოველთვის ხდება პირველად, მათ შორის კოშმარებიც. ერთხელ მაინც ყველას გაგვღვიძებია ბავშვობაში ყვირილით და ერთხელ მაინც ყველას მოგვიყოლია ცუდი სიზმარი წყლისთვის. ალბათ ისეთი არაფერია. მაგრამ ეს სიტყვა "მამა" მაინც გულში ეკალივით მქონდა ჩასობილი.
_ ქეთი, როგორ ხარ? ამ ბოლოს ვეღარ მოგიგდე ხელში, _დამეწია დიანა. დიანა პირველი კურსიდან ჩემი მეგობარი იყო. ირაკლისაც კარგად იცნობდა და ადრე, სანამ ბედნიერი ოჯახი მქონდა ხშირადაც სტუმრობდა ჩვენთან. მერე დეპრესია დამეწყო და ამას გაჭირვებაც დაემატა. აღარც დრო მქონდა აღარც სურვილი ბედნიერი მეგობრების ნახვის. თითქოს მათ ფონზე უფრო მეტად მახსენდებოდა ჩემი დაკარგული ბედნიერება. ამასობაში კი დიანა კათედრაზე დარჩენილა დოქტორანტურაც დაუსრულებია და ახლა უკვე ლექტორად მუშაობდა.
ჩემი დაბრუნება ვიცი ძალიან გაუხარდა. ნაწყენიც კი არ იყო ჩემზე, რომ არ მოვუფრათხილდი ჩვენს ურთიერთობას.
_ წამოდი ჭიქა ყავაზე გეპატიჟები! ცოტა წავიჭორაოთ!_ ხელი დამიქნია მან. სიმართლე გითხრათ მისი ინიციატივა ძალიან გიხარდა.
უნივერსიტეტის კაფეში შევედით. რაღაც რაღაცეები ვუამბე ჩემს ცხოვრებაზე. როენაზეც და ჩემს გეგმებზეც.
თითქოს ამოვისუნთქე, როცა ჩემი დარდის გამზიარებელი ვიპოვნე.
_ და თუ იქ თავისუფლად არ ხარ, რაღატომ რჩები?_ დიანა თავისუფალი ადამიანი იყო, ნათესაურ თუ ოჯახურ ვალდებულებებს , როგორიცაა ცოლის სახლში დაჯდომა, ან დედამთილისგან რძლის შევიწროვება და ქალის მორჩილება, მის მსოფლმხედველობას არ ესადაგებოდა. დამოუკიდებელი , შემდგარი ქალი იყო. კარიერით და პირადი ცხოვრებით. სწორედ ამიტომ ვერ იგებდა ჩემს უსიტყვო მორჩილებას როენასადმი.
_ დიანა მე შენსავით არც ძლიერი ვარ და არც თავისუფალი. შვილი მყავს და არ ვიცი ფეხზე მყარად როგორ დავდგე. არც სამსახური მაქვს. არც დასაყრდენი და ვერც ხსნის გზას ვერ ვხედავ._ ბოლომდე გულახდილი ვიყავი მასთან.
_მომისმინე სამსახურს რაც შეეხება გპირდები დაგეხმარები. თან რაღა დაგრჩა მალე მაგისტრის დიპლომსაც აიღებ. ერთ რამესაც გირჩევ. მიუხედავად იმისა , რომ დედამთილის ხარჯზე ცხოვრობ, ვფიქრობ არაა საჭირო მაგდენად იყო მასზე დამოკიდებული. დაიწყე მუშაობა და ნახავ სულ მალე შეძლებ და იმ ციხეს თავს დააღწევ.
სახლისკენ მიმავალი , ყოველ წამს ვრწმუნდებოდი დიანას სიტყვების სიმართლეში. აუცილებლად უნდა დამეწყო მუშაობა. ცოტა დანაზოგი გამეკეთებინა და როენას სასწრაფოდ და მშვიდობიანად გავცლოდი.
გაჩერებაზე რომ ჩამოვედი, ისევ ამ ყველაფერზე ვფიქრობდი და საერთოდ არ შემიმჩნევია, როგორ დაიძრა უზარმაზარი შავი ჯიპი და პირდაპირ ჩემს ფეხებთან დაამუხრუჭა. ისე შემეშინდა, ლამის მთელმა სიცოცხლემ გამიელვა თვალწინ. გაცოფებულმა მოვუარე მანქანას, რომ მძღოლი საკადრისად გამომელანძღა და ხელთ მომღიმარი, როენას ძვირფასი დავითი შემრჩა.
_ რა ჯანდაბას აკეთებ?!_ არც კი გამხსენებია, შენობით რომ არ ველაპარაკებოდი._ ერთობი თუ რა ჯანდაბაა?
ვუყვირე გაბრაზებულმა.
_ ოჰო კატას კლანჭებიც ჰქონია!_ გაეცინა კიდევ უფრო უტიფრად_ რაო ქალბატონო ქეთევან, ყვირილიც ვიცითო?
ვუყურე ცოტა ხანს და თავი გავაქნიე, არ ღირდა მასზე დროის დახარჯვა. ისედაც დაღლილი ვიყავი და ერთი სული მქონდა საწოლამდე მიმეღწია . დარჩენილ ორ გრამ ენერგიას მას ვერ დავახარჯებდი.
_ზურგს ნუ მაქცევ!_ მომაძახა მან, უკან არ მიმიხედია ისე გავაგრძელე გზა. გავიგონე, როგორ გადმოვიდა მანქანიდან.
ფეხს ავუჩქარე.
_ აქ მოდი ქალბატონო!_ დამეწია და მკლავში ჩამავლო ხელი.
_ რა ჯანდაბას აკეთებ, თუ ხვდები?_ ვცადე მისი ხელის მოშორება._ რის უფლებას აძლევ საკუთარ თავს?
_ გაჩერდი და მომისმინე!_ არც კი უფიქრია ხელის გაშვება. პირიქით ისე მომიჭირა თითები მეგონა მკლავს მომტეხავდა.
_ არა ასე არაფერი გამოვა._ მიხვდა, რომ მის მოსმენას არ ვაპირებდი_ წამოდი უნდა ვილაპარაკოთ! _პასუხის გაცემაც არ დამაცალა ისე წამათრია მანქანისკენ. ლამის ტვინში ამასხა სიბრაზემ. ასეთი უტიფარი, უზრდელი და მოძალადე კაცი ჯერ არსად მენახა. მანქანის კარი გააღო და დაჯდომა მაიძულა. ღვედიც თავისი ხელით შემიკრა. ყურადღებას არ აქცევდა ჩემს ჩხუბს. საჭესთან დაჯდა კარი მოიჯახუნა და მანქანა გააქროლა. თუმცა მაინც მოვასწარი გაჩერებისკენ მომავალი თვალებდაჭყეტილი რიტას დანახვა. ესღა მაკლდა ,რომ როენას გაეგო ეს ამბავი. კარგად რომ გავცდით სახლს მხოლოდ მაშინ დავფიქრდი, რომ ამ არანორმალურს ვეჯექი მანქანაში და კაცმა არ იცის საით მივყავდი.
ვე რა
Следующая публикация
Комментарии 3