ირაკლის სიკვდილის შემდეგ ძალიან გამიჭირდა. თავიდან ვერაფრით გავიმეტე მისი ნახატები გასაყიდად. დიდხანს ვებრძოდი თავს. მაგრამ ბოლოს დავნებდი. თომა პატრა იყო. არც დამტოვებელი მყავდა. შუა სემესტრში ვერც ბაღში მივიყვანე. არადა მუშაობა სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი იყო ჩვენთვის.
ამგვარად სხვა გზა რომ აღარ დამრჩა ირაკლის დანატოვარი ნახატების გაყიდვა დავიწყე. მართალი ყოფილა, სიკვდილი ადამიანს მეტ ფასს სძენსო რომ ამბობენ. მხოლოდ კლიმტისა და ვან გოგის ნახატების ასლები დავიტოვე. ეს ორი ნახატი ხომ მხოლოდ ჩემი თხოვნით დახატა ჩემმა ქმარმა. დანარჩენი ყველაფერი გავყიდე. ერთ ოთახიანი სახლი ვიყიდე და მომდევნო სამი წელი შევძელი როგორღაც თავი გამეტანა.ამასობაში თომა წამოიზარდა და ბაღში მივიდა, მე კი მაღაზიას დავუბრუნდი. ჩემი არასრული განათლების გამო სხვაგან მაინც ვერაფერს ვიპოვნიდი.
თომა საოცრად კარგად ხატავდა. მამის ნიჭი მემკვიდრეობით გამოჰყვა. მშვიდი , დამჯერი და გონიერი ბავშვი იყო. იმაზე მეტს იაზრებდა ვიდრე მისი ასაკის სხვა ბავშვები. ოღონდ რატომღაც მარტო თამაში ერჩივნა ბავშვებთან ყოფნას. იჯდა და ფანჯრიდან საათობით იყურებოდა, წინ კი სახატავი ედო და მავთულზე აბუზულ ბეღურებს ხატავდა. ირაკლიზე ხშირად მეკითხებოდა, მამის ხსოვნა მისთვის მნიშვნელოვანი იყო და მეც ვეუბნებოდი, რომ მას საუკეთესო მამა ჰყავდა. თომა ამითაც ბედნიერი იყო.
ერთ დღეს საღამოს თომას ძილისთვის რომ ვამზადებდი. კარზე კაკუნი გაისმა.
_ დედიკო ჩაწექი და დამელოდე, აი ეს ზღაპრების წიგნი. სანამ მოვალ ამოირჩიე რომელის წაკითხვა გინდა._ ვუთხარი თომას და კარის გასაღებად ოთახიდან გავედი.
ვერც კი წარმომედგინა წინ როგორი სიურპრიზი მელოდა, კარი რომ გავაღე მედიდური გამომეტყველების , გემოვნებით ჩაცმული , ქერა ქალი შემრჩა ხელთ. თითქოს მეცნობოდა მისი სახე, მაგრამ ვერაფრით ამოვიცანი.
_ გისმენთ!_ ვუთხარი დაბნეულად.
_ საღამო მშვიდობისა ქეთევან!_ ცივი ხმა ჰქონდა და გამჭოლი მწვანე თვალები. ეტყობოდა ახალგაზრდობაში ძალიან ლამაზი ქალი უნდა ყოფილიყო.
_ საღამო მშვიდობისა!_ მივესალმე მეც და უფრო დავაკვირდი. არა, სადღაც უეჭველად მენახა, მაგრამ სად?
_ შენ მე პირადად არ მიცნობ , მაგრამ ვფიქრობ ჩემი შვილი რამეს აუცილებლად მოგიყვებოდა ჩემზე!_ შემოუპატიჟებლად შემოკაკუნდა და სახლი ინტერესით მოათვალიერა.
_ მე როენა რევია ვარ ძვირფასო, შენი დედამთილი!_ მითხრა და ხელი გამომიწოდა.
ეს გამოწვდილი ხელიც რაღაც ქედმაღლურად ეჭირა ხელის ზურგით ოდნავ ზემოთ, თითქოს ხელის ჩამორთმევას კი არა ხელზე მთხვევას ელოდებოდა ჩემგან.
ფრთხილად შევეხე ხელზე და ვერ გეტყვით ირაკლის დამოკიდებულებამ მის მიმართ, თუ მისმა გაყინულმა ხელის გულმა სხეულში უსიამო ჟრუანტელად დამიარა.
_ მობრძანდით ! _ ვუთხარი და ჩემს პატარა მისაღებში შევიპატიჟე, რომელიც ამავე დროს სამზარეულოც იყო. ქუსლების კაკუნით შემომყვა, თვალი შევასწარი, როგორი დამცინავი ღიმილით მოავლო თვალი ჩემს სახლს. თუმცა არაფერი შევიმჩნიე , გულში ვინატრე: ნეტა კარი სულ არ გამეღომეთქი!
შეთავაზებული სკამის კიდეზე ჩამოჯდა, წელშიგამართული და ხელები კალთაში ჩაიწყო.
_ გისმენთ!_ ვუთხარი, რაც შემეძლო ცივად. თითქოს ვანიშნე მალე მითხარი სათქმელი და დამტოვემეთქი.
_ ვხედავ დიდი ვერაფერი ქონება დაგიტოვა ქმარმა!_ მრავალმნიშვნელოვნად აიქნია ნიკაპი კედელზე დაკიდული " კოცნისკენ".
ყელში ბურთივით გამეჩხირა ბრაზი.
_ შენთან შემოთავაზება მაქვს. _ განაგრძო მან საქმიანად.
_ როგორც იცი, ირაკლი ჩემი ერთადერთი შვილი იყო. მან კი მიმატოვა და მეამბოხე ცხოვრება არჩია. უარი თქვა ყველაფერზე, რაც კანონით ეკუთვნოდა. მასთან ვერაფერს გავხდი. არც შეგონებამ, არც მუქარამ არ გაჭრა და მერე ის უბედურებაც მოხდა._ ისე საუბრობდა დაღუპულ შვილზე თითქოს ვიღაც უცხოს ამბავს ყვებოდა. არანაირი სინანული, ან სევდა არ ემჩნეოდა. ორიდან ერთი იყო, ან ცივსისხლიანი ქალი იყო, ან კარგად იცოდა , როგორ ემართა საკუთარი ემოციები.
_ დიახ ვიცი , რომ საუკეთესო ურთიერთობა არ გქონდათ!_ გავკენწლე მე, რადგან მაბრაზებდა მისი გულქვაობა. ჩემს სიტყვებზე ცალი წარბი მაღლა ასწია.
_ მედალს ორი მხარე აქვს. შენ კი ქეთევან, მხოლოდ იმას ხედავ, რისი დანახებაც შენთვის ირაკლიმ მოისურვა! სიმართლე კი ასეთია , რომ მე არ მსურდა ჩემი ვაჟი მხატვარი ყოფილიყო. მინდოდა დიპლომატი, იურისტი ან უკიდურეს შემთხვევაში წარმატებული ექიმი გამოსულიყო. _ ხელებზე ვაკვირდებოდი, არც კი ამოძრავებდა , როგორც თავიდან დაიწყო მუხლებზე ისევ ისე ელაგა.
_ მან კი მიატოვა ყველაფერი, როგორც განებივრებულმა პატარა ბავშვმა და სახლიდან გაიქცა. მითხარი შენ რას იზამდი ჩემს ადგილზე?_ მისმა შეკითხვამ გამომაფხიზლა თვალი მის ლამაზ მოვლილ ხელებს მოვწყვიტე და თვალებში შევხედე. ინტერესით მიყურებდა , თითქოს აინტერესებდა რა გავლენა მოახდინა ჩემზე მისმა სიტყვებმა.
_ დიახ გასაგებია!_ ვუთხარი მე ორაზროვნად. _ და ახლა რამ მოგიყვანათ ჩემთან?
_ ბიჭუნამ, რა თქმა უნდა!_ მიპასუხა ოდნავ გაოცებულმა_ სხვას რას უნდა მოვეყვანე? მამის სიკვდილის შემდეგ ბიჭუნა ერთადერთი სრულუფლებიანი მემკვიდრეა და უფლება აქვს ისე იცხოვროს , როგორც მას შეეფერება. შენც არა მგონია ისეთი სულელი იყო, რომ უარი თქვა შენი შვილის კეთილდღეობაზე.
_ქალბატონო როენა!_ მინდოდა შევწინააღმდეგებოდ, მაგრამ არ დამაცადა.
_ ორივეს ჩემთან გეპატიჟებით საცხოვრებლად. თქვენს ყველა ხარჯს ჩემს თავზე ავიღებ. საუკეთესო განათლება , კერძო და პრესტიჟული სკოლები. იფიქრე ამაზე!_ ფეხზე წამოდგა. _ ერთ თვეს გაძლევ მოსაფიქრებლად და იმედია შენი შვილისთვის საუკეთესო გადაწყვეტილებას მიიღებ. არ დაგავიწყდეს, რომ მას სრული უფლება აქვს ამ ყველაფერზე! _ შებრუნდა და კარისკენ გაემართა.
_ გაცილება არ მინდა, კარს თავად მივაგნებ!_ მის ცივ უემოციო ხმაში კარგად დავიჭირე ირონია და გული ტკივილისგან მომეწურა.
ირაკლის სიკვდილის შემდეგ სამი წელი გავიდა. სამი მტკივნეული და ცრემლიანი წელი. სად იყო აქამდე? რატომ დაბრუნდა მაინცდამაინც ახლა? რას ელოდებოდა ამდენიხანი? ეს კითხვები არ მასვენებდნენ.
ან თუ ასე გული შესტკივა თომაზე, რატომ არ მოისურვა ახლა მისი ნახვა? სახელიც კი არ უხსენებია ბავშვის.
სწრაფი ნაბიჯებით წავედი კარისკენ და ურდულით გადავკეტე. არაფერი არ მჭირდებოდა მისგან, სრულიად არაფერი! წავედი და თომას გვერდით გაუხდელად მივწექი. ზღაპრების ილუსტრირებული წიგნი კონკიას დედინაცვლის სურათზე იყო გადაშლილი. დავაკვირდი და გავოცდი, რა ძალიან ჰგავდა ბოროტი დედინაცვალი როენა რევიას.
ვე რა
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 3