Երբ մենք տալիս ենք Աստծո անունը, երբ փնտրում ենք Նրան, Նա արդեն ներկա է այդ պահի մեջ:
«Օրհնիր Տիրոջը, ով իմ անձը, և բոլոր իմ ներսը՝ նրա սուրբ անունը։ Օրհնիր Տիրոջը, ով իմ անձը, և մի մոռանա նրա բոլոր բարիքները. Որ ներում է քո բոլոր մեղքերը, բժշկում է քո ամեն ցավերը։ Որ փրկում է քո կյանքն ապականությունից, որ պսակում է քեզ շնորհքով և ողորմությունով։ Որ կշտացնում է քո սիրտը բարությունով. Եվ քո մանկությունը նորոգվում է արծվի պես։ Արդարություն է անում Տերը, և իրավունք բոլոր զրկյալներին։ Նա իմաց արավ իր ճանապարհները Մովսեսին, Իսրայելի որդկանցն՝ իր գործերը։ Բարեգութ և ողորմած է Տերը. Երկայնամիտ և բազմագութ…» (Սաղմոս 103: 1-8)։
Նա հեռացրել ու ջնջել է ամեն անօրենություն ու մեղք մեր վրայից, որովհետև իր թանկ արյունը մեզ վրա է և որպես սուրբ անոթ մենք կանգնում ենք նրա ներկայության մեջ. Դավիթը ասում է սրա համար «օրհնի′ր Տիրոջը ով իմ անձը»: Կարևոր է, որ մենք մեր անձերին հրաման տանք, որ օրհնի Տիրոջը, շատ անգամ մեր անձը չի ուզում օրհնել Նրան, գալ նրա առաջ, խոնարհվել ու երկրպագել, բայց մենք պետք է ճնշենք մեր անձերը և ինչ էլ ուզում է պատահի` մենք Նրան պետք է օրհնենք, փառաբանենք ու երկրպագենք և Նրա անունը բարձր պահենք:
«Ով իմ անձը օրհնի′ր Տիրոջը». հիշի′ր այս խոսքերը ամեն դժվարության ու ամեն խնդրի մեջ և ստիրպիր քո անձին օրհնել Տիրոջը նույնիսկ տկարության մեջ, քանի որ Նա արժան է ամեն օրհնության ու փառքի:
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 3