«Կրթի՛ր մանուկին այն ճանապարհով, որ պետք է գնա, և ծերության ժամանակ չի խոտորի դրանից» (Առակ.22:6)։
Սա եկեղեցիների ամբիոններից լսել ենք բազմաթիվ անգամ:
«Եթե դուք լավ ծնողներ եք և ձեր երեխաներին մանուկ հասակից ներշնչում եք քրիստոնեական հավատի հիմունքները, ապա նրանք երբեք չեն հեռանա այդ հավատից»:
Այսպես քարոզում են բազմաթիվ քարոզիչներ: Բայց խնդիրն էլ հենց այն է, որ իրականում հաճախ բոլորովին այլ բան է ստացվում:
Շատ երեխաներ, ում ծնողները բարի և հավատարիմ քրիստոնյաներ են, տարեցտարի որոշում են «թողնել» քրիստոնեական հավատը: Եվ երբ դա տեղի է ունենում, ծնողները հակվում են իրենք իրենց մեղադրելուն՝ «Ի՞նչն ենք սխալ արել»: Մյուսները սկսում են մեղադրել եկեղեցուն, երրորդները չարանում են Աստծո վրա:
Իսկ խնդիրն ահա թե որն է:
Մենք պոկել ենք այս տեքստը ենթատեքստից:
Մենք սխալ ենք օգտագործել այս խոսքը և նրան տվել ենք բոլորովին նոր իմաստ, որը ընդհանրապես առկա չէ այդ խոսքում:
Առակաց 22:6-ը խոսում է դաստիարակության մասին: Սուրբ Գրքի այս հատվածում անձնական փրկության մասին ոչ մի խոսք գրված չէ: Այստեղ ընդամենը ասվում է, որ երեխայի հնազանդությանը կարելի է հասնել մշտական կարգապահության միջոցով:
Այստեղից էլ ծագում է խնդիրը: Փրկությունը հնարավոր չէ վաստակել կանոնները պահելով: Փրկությունը ձեռք է բերվում միայն հավատով: Քանի որ ձեր բարի գործերը չեն կարող փրկել ձեզ, ուրեմն լավ դաստիարակությունն էլ չի կարող փրկել ձեր երեխաներին:
Հնարավոր է, որ դուք աշխարհի ամենալավ ծնողն եք, միշտ և ամենուր ընդունում եք կատարյալ որոշումներ, բայց ձեզ տրված չէ փրկել ձեր երեխաներին դժոխքից: Դա կարող է անել միայն Քրիստոսը:
Իսկ մենք շփոթում ենք փրկության մասին խոսքերը դաստիարակության մասին խոսքերի հետ: Մեզ թվում է, թե դրանք նույն բանի մասին են ասում:
Դուք կարող եք երեխային ստիպել հավաքել սենյակը կամ կատարել տնային աշխատանքը, բայց դուք չեք կարող նրանց ստիպել հաղորդակցվել Քրիստոսի հետ: Այդ որոշումն ամեն երեխա ինքն է կայացնում, եթե նա իսկապես սիրում է Հիսուսին:
Խնդրում եմ, ինձ սխալ չհասկանաք:
Դուք մեծ ազդեցություն և իշխանություն ունեք ձեր երեխաների վրա, և Աստված կամենում է, որ դուք ձեր երեխաներին նույնքան ջանասիրաբար օգնեք գալ դեպի Հիսուսը:
Դուք չեք կարող երեխաներին ստիպել սիրել Հիսուսին, բայց ձեր գործողությունները կարող են նրանց մոտեցնել Հիսուսին: Կարող են և հեռացնել:
Եթե դուք երեսպաշտ եք, եկեղեցում ձեզ պահում եք բոլորովին այլ կերպ, քան տանը, ապա երեխաներն ուղղակի չեն հավատա ձեզ, երբ դուք նրանց պատմեք Հիսուսի մասին:
Երեխաները եկեղեցուց հեռանում են նաև «օրինապահության» պատճառով:
Շատ երեխաներ մեծանում են այն մտայնությամբ, որ երբեք չեն կարող հասնել անհրաժեշտ հոգևոր մակարդակի: Այսպիսի երեխաների ծնողները սովորաբար բավարար ճկունություն չեն ցուցաբերում դաստիարակության գործում: Նրանք ապրում են «ինչն է լավ, ինչը՝ վատ» օրենքով: Բարկանում են ցանկացած առիթով, կարծես իրենք բացարձակ անսխալական են: Իսկ շնորհի մասին նրանց երեխաները ոչինչ չգիտեն:
Ուրեմն կարո՞ղ եմ ես որևէ բան անել, որպեսզի իմ զավակին մոտեցնեմ Քրիստոսին: Իհարկե՝ այո:
Տեսնենք, թե Աստված ինչ ասաց իսրայելացիներին Զատկի գառան մասին Ելից 12-րդ գլխում:
Ես դիտավորյալ այս գլուխն եմ մեջբերում, որովհետև այստեղ ոչինչ չի ասվում երեխայի վարքի մասին, բայց խոսվում է միայն փրկության մասին:
«Իսրայէլի բոլոր ժողովքի հետ խօսեցէք ասելով. Այս ամսի տասնին ամեն մէկն իր համար մի գառն առնէ՝ իրանց հայրերի տան համեմատ՝ տունը մէկ գառն… Եւ պահէք ձեզ համար մինչեւ ամսի տասնեւչորսերորդ օրը, եւ Իսրայէլի ժողովքի բոլոր բազմութիւնը մորթեն նորան իրիկուայ դէմ։ Եւ արիւնիցն առնեն եւ տների երկու կողմի դրանդիներին եւ վերի սեմին քսեն, ուր որ նորան պիտի ուտեն… Եւ այս բանը քեզ եւ քո որդիների համար կանոն պահէք մինչեւ յաւիտեան։ Եւ երբոր կլինի որ այն երկիրը գաք՝ որ Եհովան ձեզ պիտի տայ իր ասածին պէս, այն ժամանակ այս պաշտօնը պահէք։ Եւ երբոր կլինի որ ձեր որդիքը ձեզ կասեն. Ի՞նչ է ձեր այս պաշտօնը, այն ժամանակ ասէք, որ սա զատկի զոհն է Եհովայի համար, որ Եգիպտոսի մէջ Իսրայէլի որդիների տների վերայից անցաւ Եգիպտացիներին զարկելիս, եւ մեր տները ազատեց։ Եւ ժողովուրդը խոնարհուեց եւ երկրպագութիւն արաւ»:
Նախկինում չէի նկատել, բայց հիմա տեսնում եմ, որ Տերը իսրայելացիներին պատվիրում է գառը տուն բերել Զատկից չորս օր առաջ: Իմ կարծիքով դա արվեց, որպեսզի ամբողջ ընտանիքը, այդ թվում՝ երեխաները, հասցնեին կապվել գառան հետ, սիրեին նրան մինչև մորթելը:
Աստված կամեցավ, որ մարդիկ գառանը զոհաբերելիս ինչ-որ բան զգային: Որպեսզի մարդիկ ինչ-որ չափով զգային այն ցավը, որով Հայրը զոհաբերեց Իր Որդուն:
Պարզ է, որ տեսարանը հաճելի չէր: Ես համոզված եմ, որ գառը մորթելիս երեխաները լաց էին լինում:
Իսկ հետո պետք էր վերցնել գառան արյունը և քսել դռան սեմին ու դրանդիներին:
Իսրայելի որդիները չէին կարող փրկել իրենց երեխաներին: Դրա համար անհրաժեշտ էր Աստծո զորությունը:
Առավոտյան Եգիպտոսի զորեղ ռազմիկները սկսեցին ողբալ, իսկ իսրայելացիները փրկվեցին Գառան արյունով:
Ահա 6 դաս, որ կարող ենք քաղել Ելից 12-րդ գլխից.
Աստծո մտքով չէր անցնում խնայել իր զավակներին տխուր մտքերից ու զգացումներից: Ընդհակառակը, Նա կամենում էր, որ նրանք զգային կորստի ողջ ծանրությունը:
Որպեսզի երեխաներն ընկալեն, թե ինչ է շնորհը, նրանք պետք է պատկերացնեն այն գինը, որ Հիսուսը պետք է վճարեր իրենց մեղքերի դիմաց:
Աստված ցանկանում է, որ մենք Խոսքը քարոզենք առանց թաքցնելու «ծանր» պահերը: Ամեն բան պետք է ասել այնպես, ինչպես եղել է և ինչպես կա:
Երեխաների դաստիարակությունը և աշակերտելու ընթացքը տարբեր ոլորտներ են:
Երբ Աստված որևէ գերբնական բան է կատարում, երեխաները երկար ժամանակ մնում են տպավորության տակ:
Որպես ծնող մենք շատ ենք կախված Սուրբ Հոգուց, որպեսզի Նա մեր երեխաներին առաջնորդի դեպի Քրիստոսը:
Դժվար է, որովհետև մենք ձգտում ենք ամեն բան պահել մեր հսկողության ներքո:
Փառք Աստծո, որ ամեն բան չի մեզնից կախված:
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев