Իմ հոգին այնքան մռայլ էր դարձել, որ իմ հոգու մեջ մի մեծ փոթորիկ ելավ.

քամիներ ելան և ամեն ինչ վեր ու վար արին։ Էլ մեծ հուշերը, էլ փոքրիկ սերը, ոչինչ իր տեղում չէր մնում, ամեն բան հանել ու շաղ էր տալիս, ասես ինձ համար նա դաս էր կարդում։
Եվ ես այդ պահին, ինքս ինձ կորցրած, ոտքի կանգնեցի և դուրս վազեցի, որտեղ աշուն էր, քամին էր խաղում՝ մեղմիկ շոյելով ծառի ճյուղերին։ Եվ ամեն ճյուղից տերևն էր պոկվում ու նույնքան հանգիստ ցած էր գլորվում, ասես թե այդպես էլ պետք է լիներ։
Ծառերը կրկին մերկացան, դարձան դատարկ ճղնավոր, իսկ իմ հոգու մեջ դեռ լիքը մաղձ կար։ Ես ինչպես պետք է այդ մաղձը հանեմ, որ իմ հոգու մեջ հանգրվան գտնեմ... Ծնկեցի գետին, գլուխս վեր պարզած՝ Աստծուն խնդրեցի, որ ինձ ազատի այդ ցավի մեջից։
Աստված ինձ լսեց, խնդրանքս արեց, իսկ հիմա ես էլ ծառերի նման դատարկ եմ Կարծես պարկել եմ գետնին և տերևների հետ հին երգն եմ երգում, որտեղ ասվում է.
«Մեր աշունը էլ չի կրկնվի»...
Արարատ Գալստյան
26-02-2025
23:20