Предыдущая публикация
ЖЫЦЦЁВЫ КРУГ.
Зрывае вецер лісце з дрэва
І агаляецца галлё,
Туга ў маёй душы саспела,
Бянтэжыць уяўленне маё.
Бо час асенні -- развітанне,
Дзе падымалася жыццё,
Пачнецца хутка завяданне
І пераход у небыццё.
У нябыт шмат здатна восень кінуць,
Інакш жыццё не аднавіць,
Калі павінен сам загінуць,
Сябе ў нашчадках паўтарыць.
Таму і восень адначасна
Смерць немінучую нясе,
Ды і жыццё дае нязгасна,
Каб аднавіць свой стан красе.
Час смутку - восень, вельмі шкода,
Але вясна прыходзіць зноў,
Ад сну абудзіцца прырода
І верне радасць і любоў.
І лісце зноў зялёным стане,
Ўбярэцца ўраз у кветкі луг,
Ды восень бачыцца ў тумане,
Бо доўжыцца жыццёвы круг.
/ А. Балуценка /
Следующая публикация
Нет комментариев