Предыдущая публикация
Ён плыў над лугам, нібы з Марса карабель.
Агонь майго дзяцінства быў ярчэйшы.
Ён свеціць мне праз тысячу зямель
Паміж хлусні, праклёнаў і авацый,
Праз ветру гул, што шыбу б'е ў акне,
Я чую з неба вечны голас маці -
Яна і сёння верыць у мяне. Леанід Дайнэка
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев