Предыдущая публикация
ՎԱԽԵՆՈՒՄ ԵՄ
Վախենում եմ ես այս կյանքից,
Բանտում փակված ազատ կամքից,
Մզկիթ դարձած քանդված վանքից,
Որդուն թաղած մոր տանջանքից:
Վախենում եմ և այն բանից,
Որ մեր սիրտը գողանում են հենց մեզանից:
Որ դնում են սերը ի ցույց,
Աշխարհը դարձնում են բանտախուց:
Վախենում եմ և արցունքից,
Որ թափվում է փողի համար,
Երբ որ կյանքում սուտն են ընտրում,
Տրված տարբերակներից անհամար:
Սարսափում եմ իզուր ջանքից,
Որ թափվում է չարի համար,
Եվ անիմաստ հառաչանքից,
Որ ասվում է ձևի համար:
Սարսափում եմ վերադարձից,
Երբ գնալիս դուռն ես զարկում,
Նաև շահով տված հացից,
Եվ աղոթքից, որ չի փրկում:
Վախենում եմ և կասկածից,
Որ հոգիդ է թունավորում,
Անպատասխան թողած հարցից,
Որ փորձանք է մի օր բերում:
Եվ մարդկանցից՝ մեջքով կանգնած,
Երբ փրկության հույս ես խնդրում,
Եվ անցյալից՝ կապանք դարձած,
Որ շղթայով ե՛տ է քաշում:
Վախենում եմ և ամբոխից,
Որում կարաս լինես մենակ,
Եվ անպաշտպան մաքուր սրտից,
Որում կարան խրեն դանակ:
Եվ հուսահատ դարձած որբից,
Ով պատրաստ է ամեն բանի,
Ով չի ստացել համբույր մորից,
Ո՜ւ չի կարող չարին վանի:
Խղճի դիմաց տրվող հարկից,
Վեհ թիկունքից խփված զարկից,
Ատամներից ցավից սեղմված`
Հոգուց կյանքի խաղում պարտված։
Եվ անկանոն օրենքներից,
Որ գրվել են կեղծ դեմքերից,
Նաև բարդուց պոկված հիմքից,
Եվ անտեղի ասված մտքից.
Նաև տանջող ժամանակից,
Երբ սպասում ես մի լավ բանի։
Նաև այս սուտ ու փուչ աշխարհից,
Որ մեծ երախից մեզ չի հանի:
Այս կյանքից եմ ես սարսափում,
Որ մեզ տրվել է միայն վարձով,
Եվ մարդկանցից եմ ես խուսափում`
Պատասխանող հարցին հարցով:
Եվ հայացքից՝ հոգուց զրկված,
Նաև հոգուց՝ խենթ փոթորկված,
Եվ արցունքից՝ աղոտ թափված,
Եվ անցորդից՝ դարդից հարբած:
Վախենում եմ և հավատքից,
Որ չի ստեղծվել Աստծո շնչով,
Եվ անիմաստ ապրած կյանքից,
Որ կորչում է գեթ մի շնչով:
Следующая публикация
Нет комментариев